Adalet gecikirse, masumlar cellat olur. ⚖️ Düşmandan aşka✅ Avukat kadın x polis erkek✅ Yeraltı dünyası✅ Polisiye x gizem✅ Yaş farkı✅ Huysuz kadın x sakin erkek ✅ ⚖️ Azer Qarayev yeraltı mafyasının en ünlü avukatıydı, hiçbir davasını kaybetmez ülkenin adalet sistemine inanmazdı. Bir gün ofisinde en önemli müvekkilini cansız bir şekilde bulduğunda ise başının belada olduğunu biliyordu. Azer sevildiği kadar nefret edenler de vardı. Özel kuvvet arasında sevilmezken operasyonlarıyla ünlü emniyet müdürü polis Ateş Arıkan onu korumak için görevlendirildi. Birbirine zıt iki karakter, çözülmesi gereken bir katil ve olaylar... Azer isminin anlamı ateşti ve kader onları bir araya getirdiğinde geriye külleri kalmalıydı.

"Alacalı Ala küçücük canın var onu da bu aç aslanın önüne bırakıyorsun." Medar uğursuz bir şehirdi, Ala Safir Rima ise bu şehirde yaşıyordu. Ve bu şehirde yaşamanın bir bedeli vardı. Ala Safir, yalnız kaldığı şehirde geçmişiyle yaşamak zorundaydı. Ta ki bir gece hayatını kurtardığı adama kadar. Lider Ulu Vasil. Soğuk, sert ve mesafeliydi. Tanrı'nın yarattığı en güzel ve en çirkindi. Gri gözleri, sözlerinden daha şiddetli bir şekilde kalbimi parçalayacaktı. Ve ben ona çocukluğumdan beri aşıktım. Hayatını kurtardığımda, bana bir anlaşma için geleceğini bilmiyordum. Anlaşmanın bana geçmişin sırlarını ve yeni bir hayatı vereceğini. Aile sırları, geçmiş ve o... Kalbimi parçaladığı her an ona daha çok aşık oluyordum. Ve onsuz geçireceğimi düşünmediğim bir gün olmadığını biliyordum.

"Derler ki, kış ne kadar sert olursa olsun, aslanın izleri karın altında kaybolmaz." Kış geri gelmişti; kar fırtınası her yeri sarmıştı. Ve kar erimeye başladığında, sırlar ortaya çıkacaktı. Midas'ta hiçbir sır gizli kalmazdı. Açelya, üniversite için Devin'i terk edip Midas'a geldiğinde karşılaşacaklarından habersizdi. Yeni bir hayat, yeni arkadaşlar ve kalbini parçalara ayıracak o aşkla tanışacağını bilmiyordu. Kalbi ikiye bölünecek, terazide bir taraf ağır basarken her şey düşündüğünden çok daha karmaşık hale gelecekti. Bazen her şey ölümle başlardı. Bazen ise bir yabancının şehre gelişiyle. Midas'ta yeni bir dönem başlıyordu. Cemiyet üyeleri, ışıltılı davetler, göz alıcı partiler ve arkadaşlıklar... Her şey büyüleyici görünüyordu. Ama Midas'ın parıltısı insanın gözünü kör ederdi. O ışık ruhunuza işler, kalbinizi donatır ve vicdanınızı yitirmenize neden olurdu.

Düşmandan aşka Huysuz kız x günışığı erkek Yeraltı dövüşleri Boksör erkek x boksör kadın Sahte sevgililik Önce erkek aşık olur Derda Sırmalı bir gece yaralandığında ve bedeni güçsüzlükle tükendiğinde yapabildiği tek şey kendini bir evin açık garajının içine atmak oldu. Kendine gelip gözlerini açtığında tanımadığı bir insanın evindeydi ve o adam tahmin edemeyeceği biriydi. Ankara'nın soğuğunda Tono insanların vücudunu adrenalinle ısıtacak bir mekandı ve en üst katında gerçekleşen gizli yer altı dövüşlerinin iki ünlü sahibi vardı. Derda Sırmalı ile Asil Asaf Kara. Bir maç günü ikisinin yolları tekrar kesiştiğinde Asil Asaf'ın kardeşi için yardıma ihtiyacı vardı ve ona yardım edebilecek tek kişi Derda'ydı. Birbirine zıt yalnızlıklarının içinde yaşamaya çalışan iki insan. Kader ise iki yalnız insanı bir araya getirip onlara ev kelimesini tanıtırken düşmanlar, geçmiş ve sırlar peşlerini hiçbir zaman bırakmayacaktı. "Yalnızca ölü balıklar akıntıyı takip eder diye sen bana söylemiştin. Yaşarken akıntının tersine yüzmekten yorulmadın mı?"

Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.

Sen hiç bir kitap karakterine âşık oldun mu? O, oldu. Asıl tuhaf olan ise... Kitap karakteri de ona âşık olmuştu. "O gece bir kitapla tanıştım. Kaderime giden yolda bana rehber olacak bir kitapla." (DÜZENLENİYOR.) © Tüm Hakları Saklıdır! ©

"Acıdan geçemeyen kadının, acısı bitemeyen adamla; kırık dökük sevdası." Kendini bilmez bir gecede, ay tamda göğün bağrında uyuklarken başladı her şey. Kader; dizleri yaralı bir kızı, dudakları kan kokulu bir adamın koynuna sardı. Yitirdiği hafızasının ardından, hiç bilmediği bir adamın elini tuttu. Geçmişi hatırlamaya çaba gösterdiği her an kendiyle ilgili bilinmezlere daldı. Adam her an köşe başındaydı, soluğundaydı ve ne parmağındaki yüzük, ne de hatırlamadığı geçmiş bu ihtirasa mani olamadı. Oysa ki şeytanın ini, adamın köşesi kıvrılmış zihniydi. Kadın adamın cehennemiydi; saf ateşin koynu, zemheri kışın soluğu.

Safir Mila Safkan, şu an olduğu yaşından çok daha ufakken, hayatının taşlarını yerinden oynatan bir olay yaşar ve kendini ansızın, yetimhanenin soğuk duvarları arasında kimsesiz bulur. Sahip olduğu şeyler, her ne yaşarsa yaşasın iyi kalan kalbi ve tutkuyla bağlı olduğu dansıdır. Kalbi yalnızca bir tek şey için, bale için çarpar. Ta ki ikincisini bulana kadar. Hazer Han'ı. Dans seçmelerine gittiğinde, kendisini seçen bu adamın gözetimi altında dans etmeye, müzikali kazanma hedefiyle bir kelebek gibi kanat çırpmaya başlar. Fakat, sahip olmayı istediği tüm bu başarıların yanında, ona başka bir hediye kılınmıştı. Aşk. Kendi kalbi kadar hassas, nazik bir kalp, Mila'ya yaklaştığında, bu zamana kadar koruduğu tüm savunmaları yavaşça yerle bir olur ve aşk, arzuyla, bedeninde dans eder. •yetişkin içerikli sahneler mevcuttur•

"Ah, saçları; ölümü üzerine giyinip boğazıma sarılan saçları." Tenlerinde ateşten bir mızrak, ruhlarda yanığın asil dumanı. Alınan her solukta, almaya yemin içilen canlar vâr oldu, canlar ceset oldu. Her ceset, kanlı parmaklarla açılan mezara idam edildi, aç istekler ölümün kucağına yuvarlandı. Kaderin ağır bir tebessüm sunduğu iki ruh biraraya gelmekten kaçınamadı. Siyah saçları adamın göğsüne sarıldı, saçlarındaki şehveti adamın sıcağında vâr etti ve intikam oyunu diz üstü yere çöktü. Aşk, kadının saçlarına sarıldı. Tutku, adamın ellerinde yemin içti. "Ah, elleri; ruhumun ölüsünü üzerine giyinip bedenime sarılan elleri."

"Kaburgam acıyor," diye fısıldadı, gül kuyusu. "Kaburgamı çaldın benden." Adam kızın yüzünü tam kaburgalarının üstüne bastı. "Burada, gül kuyusu," dedi ifadesiz bir sesle. "Burası senin sürgünün. Buradayken ne ölüme kavuşabilirsin, ne de kendini geri alabilirsin artık." Kız, adamın kazağını kavradı, yüzünü kaburgalarının arasına gömdü ve kaşlarını çatarak başını iki yana salladı. "Ölüme kavuşturmayacaksın beni," diye fısıldadı. "Bana beni geri vermeyeceksin." "Asla." Kızın, göğsünün ortasında bir yarası vardı, o yaraya bir isim bile vermişti. Adam, o yarayı ondan çalmıştı. O yaranın adı, "çocukluğum"du. Artık yeryüzüne yağan gül yapraklarının rengi, kan kırmızısıydı. Zehirli kırmızı gül sarmaşıkları bağladı bizi, Birbirimize zehirlendik. O kâinat kadar eşsizdi, Ben basit bir gül kuyusu. Tutulmamız gerekiyordu, Tutulduk. Ben Gül'düm, O, içine düştüğüm Kuyu, Benim Kuyum. Gül Kuyusu.