Çığlıklarımı sadece ben duyuyordum.Canımın acısı ruhuma yansırken, küçücük yaşımdaki çektiğim bu eziyetleri kabul edemiyordum.Bu yerde tek başıma olmaktan nefret ediyordum.Gözlerim artık ağlamaktan koca torbalar halini almıştı ama hala ağlıyordum.Yardım eden,bana bakan,beni seven kimsem yoktu.Tüm vücudum yanıyordu.Ama bu kadın hala durmuyordu.Küçük vücudum artık dayanamamış,yere yığılmıştı.Ama zihnim hala açıktı.Gözlerimi kapatıp kurtulmayı diledim.Bu lanet yerden birinin beni kurtarmasını diledim.Kurtarıcımın da benim gibi olduğunu bilmeden.

Zordu hayat.Önümüze ne çıkaracağını bilemiyorduk.Bazen mutluluktan delirip bazen acıyla yoğuruluyorduk. Mutsuz sonların,kavuşmayan hayatların,çok seven insanların şehriydi Mardin.Mutluluk kapısını çalmış insanlar varken hayatları kana bulanmış insanlar da vardı.Zordu Mardin.Taşı,toprağı sevgi dolu,aşk doluydu.Önemli olan bu zorluğu yenip,hayata bağlanmak değil miydi? Asmin kendisini kor gibi yakan adamın olacaktı bugün.O'na eş,O'na sırdaş,O'na yoldaş olacaktı.Yıllardır hayalini kurduğu,gerçekleşmesini beklediği şey olmuştu.Berzan ile evleniyordu! Lakin Berzan'ın zaten bir eşi vardı.Berzan zaten evliydi. Bu zor şehirde,zor hayatta güçlü olup engelleri aşabilecekler miydi? Hissettiği nefes kalbini zorluyordu.Gözlerine bakmak boğazındaki yumrunun büyümesine sebep oluyordu.Sarıldığından dolayı ensesinde olan eli,teninin yumuşaklığını kanıtlıyordu ve buna bayılıyordu.Yutkundu.Sadece bu yumrunun aşağı inip midesindeki kelebeklere karışmasını diledi.Ama olmuyordu.Bu adama bu kadar yakın olmak genç kadını delirtiyordu.Sevmiyordu.Kör kütük aşıktı.Gözlerine hapsoluyor,bakmadan duramıyordu.O mavilikler nefesini kesiyordu. BAŞLANGIÇ:05.03.2016