Hayaller, derin bir uçurumu andıracak kadar derinlerdi. Kaderin yazıldığı uç noktalar, hayallerin bittiği yerlerdi. Uçsuz bucaksız, eşsiz dünya da kurulan hayaller... Güvenerek başlanırdı her yola, inanılırdı kavuşulabileceğine bir gün hayaline. Derdi ki insan kendine: ''Hayalini gerçekleştirmek, gerçeklere güvenmek ile başlar. '' Öyle zannetmiştim ben de. Her hayalin gerçek olmayacağını bilsem bile, olası hayaller kurduğumu sanmıştım ben yinede. Olabilir, gerçekleşebilir. Umutları ile... ''Hayallerinizin gerçekleşmediğini öğrendiğinizde, kalbinizde derin bir yara açılır. '' Görünmez bir yara, derinliği belirlenemez bir yara... Hayal kırıklığınızın tüm kırıkları, bu yaranın içine dolu verir. Güven duygunuz size ihanet eder ve hatta belki de sizi bitirebilir. Kendinizi kaybedersiniz. Benliğinizi kaybedersiniz. Ruhunuzu bile kaybedebilirsiniz... Hatta belki de her şeyinizi. Bunlara bir çare bulunurdu elbet. Hayallerin gerçekleşmesine bir çare bulunabileceği gibi, Hayallerin gerçekleştirilmesine... Şu koca Dünya da her şeye çare vardı. Ama akıllarda tek bir soru kalırdı. ''Peki ya Ölüme?'' -Azra Güler.

"Öldürün o zaman." Duyduğum sert ve soğuk sesle irkildim. Sanki normal bir şeymiş söylüyormuş gibi bir çırpıda söylemişti. Bunların bana yardım etmelerini beklerken daha tehlikeli çıkmışlardı. Ölüm emri verilen adama bakıp vicdanımın sesine engel olarak usulca geldiğim yoldan geri döndüm. Yanlarından birkaç metre uzaklaşmışken bir silah sesi duydum. Bağırmamak için kendimi tutarak korku dolu gözlerimi adamlara çevirdim. Az önce ölüm emri verilen adam başından akan kanla yerde cansız bir şekilde yatıyordu. Diğerleri de başında hâlâ bir şeyler konuşmaya devam ediyorlardı. Yerdeki ölü adama bakıp kaldım. Hiç acımadan, bir saniye bile düşünmeden öldürmüşlerdi adamı. "Sen de kimsin?" Birinin beni fark etmesiyle hepsi bir anda bana döndü ama ben sadece az önce ölüm emrini veren adamın soğuk gözlerine baktım. "Ben şey..." Sustum. Söyleyecek bir şey bulamadım. Karanlıktan dolayı yüzlerini net olarak göremedim. "Sen ne?" dedi, bana doğru bir adım attı. Eş zamanlı olarak geri gittim. Bir saniye olsun bakışlarını benden çekmezken yutkundum. "Ben hiçbir şey görmedim." Tek kaşı kalktı. "Bizi mi izliyordun?" Korkuyla birkaç adım daha geri gittim. "Öyle bir amacım yoktu." Yine bana doğru bir adım attı. Korkudan tüm bedenim titremeye başladı. "Ne amacın vardı?" Cevap vermek istedim ama söyleyecek bir şey bulamadım. Tek istediğim şey şu an buradan kaçıp gitmek. Gözlerim adamın elindeki silaha kaydı. Bu daha çok korkmama neden olurken daha fazla durmanın bana bir faydası olmayacağına kanaat getirdim ve koşarak yanlarından uzaklaştım. "Yakalayın şunu!" Arkamdan bağırdı. Bunu duymak daha hırslı bir şekilde koşmama neden oldu. Resmen başımdaki bela birken iki olmuştu. Koskoca ormanda bir mafyadan kaçarken bir başkasının kucağına düşmüştüm.

"Kim yaptı bu yemeği?" Kaşları özenle çatılmış, bakmaya devam ediyordu. "Ben yap-" "Sen yapmadın." diye itiraz edip ayağa kalktı. "Kim yaptı?" "Mutfağımdaki hiçbir aşçımı satamam Demir Bey, oradaki her şeyden ben sorumluyum." Tombul şef ciddi ve bir o kadar da kararlıydı. "Beyefendi; kendi etiklerinizi, kendinize saklayın." diye sakince konuştu. "Bu yemeği kimin yaptığını öğrenmek istiyorum." Aradan geçen üç dakikanın ardından, bir kadınla birlikte hızla yanlarına gelen ikili ortamın durağanlığı dağıttı. "Buyurun Demir Bey, yemeği yapan aşçımız." Kurbanlık koyun gibi genç kadını öne doğru itti. "Sorun nedir?" Genç kadının görünüşünden daha olgun ve güzel çıkan ses tonu, ortamından sessizliğini dağıttı. "Sorun nedir," Demir, elinde tuttuğu saçla birlikte kendi kendine mırıldandı. "Sorun bu."

DİKKAT! Yetişkin içerik barındırır. 18 yaşından küçüklerin okuması sakıncalı ve uygunsuzdur. Onun ateşiyle yanarken onun sana yasak olduğunu bilmek... Aradaki kalın çizgilerle belirlenmiş sınırları gözünü kırpmadan aşabilir misin? Yasak olduğunu bile bile onun cennetine kendi cehennemini katabilir misin...?

+18 içerir. Ters köşeleri sever misin ? Hayat hep bir ters köşeden ibarettir. Sen başka şeyler planlarken hayat sana bambaşka hikâyeler yazar. Okurken hikâyenin sonunda " hadi canım " demeye hazır mısın ? Onca kötülüğün içinde aşk temiz kalabilir mi ? Gerçek aşklar temiz olmakla kalmaz hayat verir. Birbirlerine hayat veren Dilhun ile Zeyreğin hikâyesi bu. " Kötü gidiyor her şey. " Bundan daha kötüsü olamaz " diyorum, oluyor. " Kendimce bir hikaye yazmaya çalışıyorum umarım beğenirsiniz. Hikaye yazılmakta hâlâ, yorum atar ve oy verirseniz çok mutlu edersiniz bu arkadaşınızı. Şimdiden teşekkürler.

Tutkun Serisi'nin 2. Kitabıdır ve farklı karakterlerin hikayesini anlatıyor. Cayır cayır yanıyorduk ikimiz de. Ellerim sapsarı saçlarına kaydı. Sonra ensesine, omuzlarına ve sırtına.. Okşadım. Yer yer teninde çizikler oluşturdum. Boğazından yükselen hırıltılar kanımı daha da ateşledi. Onu istiyordum. Kendimi ona bastırdım. Bunun karşılığında o da kasıklarını bana yasladı ve hırıldadı. Elleri vücudumda dolaştığı her an biraz daha kendimi kaybediyordum. Her geçen saniye sertleştiği vakit onun da beni en az benim onu istediğim kadar çok istediğini anlıyordum. Dudakları çeneme oradan boynuma istikrarlı bir şekilde indi. Tenimde açtığı yaraları dudaklarıyla onarıp sardı. Dudaklarımı kulağına yaklaştırdım. "Asaf," deyip sertçe yutkundum. Ense köküne tırnaklarımı sapladım. "Seni istiyorum," diye fısıldadım. Kalçalarımı kaldırarak ona sürtündüm. Karanlık bir inilti bıraktı. Boynumun ince derisine dudaklarını saplayıp amaçsızca emiyordu. Hafif tenimi dişleri arasında kıstırıp geri bıraktı. Sıcak nefesi yüzüme döküldüğü vakit gözlerimi güçlükle araladım. Laciverte dönmüş mavileri nefesimi kesti. "Beni çok zorluyorsun Günçiçek!" deyip sertçe yutkundu. Elimi sakallarında gezdirdim. Gözlerini kapadı. Bu muhteşem görüntü karşısında dişlerimi alt dudağıma sapladım. Bir süre kusursuz yüzünü seyrettikten sonra dudaklarımı dudaklarına bastırdım. Anında karşılık verdi. İkimiz de inleyerek birbirimize sokulduk. Sen benim kalp ağrımdın. Acımdın. Sevdamdın adam. Ama ben acımı unutup yalnızca sevdama odaklandım. Sen benim Acı Sevda'msın.. Yine dudakları nefes nefese benden koptu. "Beni yakıyorsun lanet olsun!" diye yakardı adeta. Başlama Tarihi:03.12.2019 Yeni Bitiş Tarihi:

O, kendi halinde yaşardı. Okuldan eve, evden antrenmanlarına giderdi. Gündüzleri normal biriydi. Sıradandı. Onu kimse merak etmezdi. Ünü için peşinde koşanlar olurdu ama onu gerçekten tanımak isteyen kimse olmazdı. Ben hariç. Ben, gündüzleri arkadaşlarıyla vakit geçirip evine dönen ya da futbolunu oynayan Cefa'yı merak etmiyordum. Ben, geceleri ortaya çıkan Cefa ile tanışmak istiyordum. Beşiktaş sahilde futbolcu olduğunu unuturcasına içtiği biralar, dinlediği Sezen Aksu şarkıları ve acısını sakladığı o sigara dallarını merak ediyordum. Çünkü biliyordum ki, asıl Cefa o'ydu. Kırgınlıkları dağ gibi büyümüş, sevdiği kadının çekip dünyanın öbür ucuna gidişini sindirmeye çalışıyordu aylardır. Dinlediği her şarkıda ona olan sevgisini haykırıyordu sanki cümle aleme ve onu dinleyen tek kişi bendim. Ben, onun Eleysa'sıydım. Beni görmüyordu. Beni duymuyordu. Ama beni okuyordu. Attığım her mesajı, yazdığım her cümleyi okuyordu. Ben, Eleysa. Aylardır her bir şarkıda daha çok ezberlediğim adamın umudu olmak için ona kendimi okutturuyorum. Ben onun ışığı olmak istiyorum. O ailesinden başka kimsenin umursamadığı kalbini huzurla dolduran olmak istiyorum. Gözlerine asla ulaşmayan o güzel gülümsemesinin gözlerine ulaşması için elimden ne gelirse yapmak istiyorum. İstemsizce gözümden düşen bir damla yaşı sildim. Onun gülüşü asla gözlerine dokunmazdı ve ben bilirdim ki, 'gülüşü gözlerine ulaşamayan bazı kırgın adamlar olurdu, evrenin en güzel gülen adamlarıydı onlar.' Duydun mu beni, Cefa? Benim için evrenin en güzel gülen adamısın. Belki bir gün, benim için de gülersin. ☁️☁️☁️ Yarem isimli hikayeden tanıdığımız Cefa Berkan'mızın hikayesidir. İlk defa bu hikayeyi görüyorsanız, Yarem'i okumasanız da olur. Aramıza hoşgeldiniz, peçetelerinizi hazırlayıp hikayemize giriş yapabilirsiniz☁

''Şeytanın bileklerinde saklıdır belki de insanlığın rehberi zira böylesine bir insanlık yalnızca ondan öğrenilmiş kadar kötü olabilirdi.'' Her şeye rağmen yaşamaya devam etti çünkü yaşaması gerekti. İdealleri uğruna, hiçe sayılmış ruhu uğruna ve yıkık dökük bir harabeyi andıran kalbi uğruna. Ellerinden alıp ellere verdikleri hayatını tırnaklarının uçlarıyla kazanmak pahasına yaşamak zorundaydı. Ve yaşadı. Çok acıdı, çok acıttı belki ama bir gün o acı bir başkasına karıştı. İşte bu sefer ikisi birden yanmaya başladı. Farklı notalarda tek bir ritim oldu, çünkü artık kalpleri aynı şarkıyı söylüyordu. Bu onlara aitti ve onlar susana kadar bu şarkı hiç bitmeyecekti.

"Beni delirtmek için mi giydin bu kısacık şortu? Sana şuracıkta sahip olsam! Hı? Dayanamıyorum Nazlı! Artık beni tutan hiç bir sikim yok! Benimsin!" Dudaklarıma hoyratça yapışan dudaklarla, sarsıldım.. Düşünme yetimi kaybettim. İnleyerek kollarımı boynuna doladım. Dili dilime karışırken, aldığım tatla daha sert inledim.. Kollarımla onu üzerime çektim, altında kaldığımda hala öpüşüyorduk. Elleri şortumu buldu, sert nasırlı eli ıslanmış kilodumu buldu. Baş parmağı ile baskı uygulayınca, kasıklarımı eline bastırdım.. Aldığım zevkle dilini ısırdım. Daha sert bir öpücük bırakıp, kendini geri çekti. Eli hala kadınlığımdaydı.. "Kızım yiyip bitiricem seni.. Ben bu güne kadar nasıl sabretmişim!" Kendi kendine sorar gibi konuşurken, boynuma yöneldi.. Düşünemiyordum. Okadar tutkuyla doluydum ki, onu durdurmak şöyle dursun yönlendiriyordum. Parmakları kilodumun kenarını çekiştirip, içime kayınca, dünyam durdu. Çığlık attım. Bir eliyle göğüsümü sıkıyor, diğeriyle kadınlığımı okşuyordu.. Dişleri boynuma saplanırken, ellerim durmaksızın o hasretiyle tutuştuğum kuzgun saçlarını çekiştiriyordu.. "Nazlı'm sen benim sonumsun!" Söylediklerini idrak edemiyordum.. Tutku denizinde yüzüyordum. Parmakları hızlanıken, diğer elini askılığımdan içeri soktu. Göğüslerimin pembe uçları dikleşmiş, dokunmasıyla sertleşmişti.. Bedenim çığlık çığlığa ellerindeyken, gözleri denizlerdeki lodos gibi kıyıya çarpıyordu. "Tutkusuna mahkum olduğum kadınım, gel hadi.." ** Eski adıyla 'KOCAM MAFYA(+18)' olan kitabımı, isimleri ve bazı olaylar dışında tekrar yazıyorum. Hesabım çalındığı için, yeni hesap açtım zor günler geçirdim zor da olsa o eserimin içimde ölüp gitmesine dayanamayarak yeniden (yanlız) yazıyorum. Şimdiki adı 'TUTKU MAHKUMU' sizleri seviyorum. 🖤 **

Ellerimi göğüslerimin üzerine kapamak, bacaklarımı birbirine geçercesine bastırmak ve kendimi tüm bunlardan sakınmak istiyordum. En çokta ondan... Bir tür bela gibiydi, vebaldi sanki. "Lütfen, lütfen beni rahat bırak." Beni yönetme düşüncesi bile korkunçken az sonra bunu yapmaya başlayacaktı. Belki de çoktan yapıyordu. Göğüslerimin üzerindeki ellerimi bileklerimden yakalayarak sertçe kafamın iki yanından yatağa yapıştırdı. Nefeslerim hızlanırken beyaz tenim gecenin ışığında parıldadı. Bileklerindeki baskısı azalırken ellerini yavaşça çekti. Gözlerindeki tehdit, gözlerindeki korkuyla yakın temastaydı. "Şimdi, ben seni rahat bırakacağım. Sense ellerini benim koyduğum yerden çekmeyeceksin." O itaat etmemi istiyor, oyunbozan... Bacaklarım birbirine yapışmış müsade etmezken, cezamdan korkuyorum. İtaatsizliğin bedelinin korkuttuğu kadar teslim olmanın ağırlığını kaldıramıyorum. Ellerim henüz aynı konumda. fakat az sonrasını kimse tahmin edemeyecekti. *** "Derler ki; bir kargayla göz göze gelirseniz, laneti ömür boyu üzerinizde olur." ***