ალბათ წაკითხული გექნებათ "მეჯვარეები", ვისაც არ გაქვთ შეგიძლიათ ჩემი გვერდიდან წაიკითხოთ. ამ მოთხრობას ვიწერ რადგან ძალიან მიყვარს და რაღაც მონაკვეთები არეულია და მინდა ერთხელ თავიდან ბოლომდე სწორად აკრეფილი. ჩემი დაწერილი არ არის!!!

სასჯელია წვალობდეს და არ პატიობდე. არ პატიობდე პირვრლ რიგში საკუთარ თავს და მერე იქ ზემოთ,სადღაც გქონდეს სამდურავი. მის არსებობსას ნატრობდე, რომ შენც იარსებო. ვაი,რომ ის ვეღარ დაბრუნდება,შენ კი აქ ხარ.

პირველად შენში ამღვრეული, განაწყენებული და გაბრაზებული ზღვა დავინახე. დამტოვე ისე,უკან არც მოგიხედავს და მე დავინახე,დავინახე შენი მშვენება. მაპატიე ის სითავხედე,მოშიშვლებული ფეხებიდან მზერა რომ აგაყოლე და კარგა ხანს ვუყურე შენს საჯდომს.

-იხტიბარს გაგიტეხ! -თავსაც გაგიტეხ! *** -არც მე ვიწვები შენი სიყვარულით.

'-თუ გაზაფხული მოვა, ჩვენ ერთმანეთს დავუბრუნდებით..! -და თუ არ მოვა?'

იქნებ სწორედ ეს გჭირდებოდა; მელანქოლია და უსასრულო ფიქრთა ზღვა, რათა უსასრულოდ გაწელილი ღამის ბოლოს, სინათლე დაგენახა. -06.06.2020-

რას ვგრძნობ? ბედნიერებას და სევდას ერთად. აღტაცებასა და შიშს ერად. სიყვარულსა და სიძულვილს ერთად. არაფერსა და ყველაფერს ერთად.

ეს არის ისტორია, რომელიც ცუდი ხუმრობით დაიწყო, რომელიც ბიჭის და გოგოს მეგობრობაზეა, ისტორია, რომელიც მხოლოდ სიყვარულით ანთილ თვალებში იკითხება, რომელიც არის სიყვარულზე, შიშზე, უსიტყვობაზე, იმედგაცრებაზე. ეს არის ისტორია, რომელსაც ყველა გოგოს ვუძღვნი ვისაც ერთხელ მაინც ყვარებია... ისტორიაა, რომელიც ყველაფერს გეტყვით სიყვარულზე და ურთიერთობებზე კარგსაც და ცუდსაც. აქ განიცდიან, გრძნობენ, უყვარდებათ, კარგავენ, ტკივათ, ეცემიან... განა შესაძლებელია ამ ყველაფრის შემდეგ წამოდგომა შეძლოს ადამიანმა? შეძლოს და დარჩეს გამარჯვებული? არ ვიცი თქვენ რას ფიქრობთ, მაგრამ მე მჯერა, რომ შესაძლებელია, რადგან თავად გამოვცადე. მთავარი დამავიწყდა ეს არის იატორია, რომელიც ოთხი წლის წინ რეალურად მოხდა და რაც მთავარია ეს ჩემი ისტორიაა.

ჩემი მოთხრობა არ არის