Aylardır izlediği yayıncıya olan hislerinin arttığını düşünen İzem, artık onun dikkatini çekmek ister. Dağhan'a ilk mesajı değildi ama bu sefer onun ilgisini çekecekti. ☼ Canlı | Texting Başlanma Tarihi: 09.07.2023 24.07.2023 | 1 #Romantizm 26.07.2023 | 1 #Genelkurgu 26.07.2023 | 1 #Kısahikaye 26.07.2023 | 1 #Gençkızedeyatı 26.07.2023 | 1 #Aksiyon 27.07.2023 | 1 #Texting 27.07.2023 | 1 #Tutku 𝗧𝗨̈𝗠 𝗛𝗔𝗞𝗟𝗔𝗥𝗜 𝗦𝗔𝗞𝗟𝗜𝗗𝗜𝗥. 𝗛𝗘𝗥𝗛𝗔𝗡𝗚𝗜̇ 𝗕𝗜̇𝗥 𝗖̧𝗔𝗟𝗜𝗡𝗧𝗜 𝗗𝗨𝗥𝗨𝗠𝗨𝗡𝗗𝗔 𝗛𝗨𝗞𝗨𝗞𝗜̇ 𝗜̇𝗦̧𝗟𝗘𝗠 𝗕𝗔𝗦̧𝗟𝗔𝗧𝗜𝗟𝗔𝗖𝗔𝗞𝗧𝗜𝗥.

Lina Kara, babasıyla ettiği kavga sonucu babasını kendi kafasına sıktığı bir kurşunla kaybeder. Bu kayıp kendisinden de birçok şey götürür. Borçlar ve vicdan azabı arasında sıkışırken zaman pek iyi davranmaz ona. On ay kadar sonra eski halinden eser yoktur artık. Hissizleşmiş ve yaşama olan hevesini kaybetmiştir. Kendisini bazı insanlar böyle yaşar diye teselli ederek annesi ve kız kardeşi için yaşamaya devam eder. Sıradan bir gün çalıştığı çiçekçiye gelen gizemli bir adamın ricası üzerine bir çiçek teslimatına çıkar. Ölüm anlamına gelen çiçekleri teslim ettiği adamın babasının otopsisini yapan adli tıp uzmanı olduğunu ertesi gün savcılıktan gelen bir telefonla babası hakkında sarsıcı gerçekle öğrenir. Adli Tıp Uzmanı Aral Çakırca'ya götürdüğü ölüm çiçeklerinin ikisi için olduğunu anlar. Babasının peşindeki birtakım organizasyon üyeleri, Lina'nın, Kadir Kara'ya gidecek olan anahtar olduğuna eminken Lina bunun ne demek olduğuna başta anlamasa da zamanla yaşananlar anlam kazanmaya başlar. Bilmediklerinin bildiklerinden fazla olduğunu Aral Çakırca ve Savcı Yiğit Atalay'la bu olayı çözmeye çalışırken keşfeder ve ailesinin kendisinden sakladığı sırlarla bir bir yüzleşmeye başlar. Saklanırım göz önünde. Gelir geçer önümden. Ben görünmez değilim. Hiçe sayar beni gözünde... Bu bir bilmece... Söyle bana Lily... cevap ne?

Bir metro istasyonu, 14 rehin. Sınırlı yemek, Sınırlı su. Tuzak ve ölümler. Hayatta kalmak için neler yapardınız? Peki onlar ne yaptı? Bu oyununun sadece bir kazananı olacak, Ve herkes bir bir ölecek. Benimle bu oyunu oynar mısınız?

Ölümün sıcak nefesi ensesini okşarken günahın harlanan ezgisi balçıkla sıvanmıştı. Babasının gölgesi ve esareti altında yaşama tutunan, sol yanındaki acılarıyla perçinlenip, kozasındaki duvarları tırnaklarıyla kazıyan bir kız. Avuçlarında kırık kanatları, ruhuna satır satır işlenen bir aşk. Tüm hayatının çetrefilli yollarında düşe kalka yaşarken, lisenin ona getireceklerinden habersizdi. Nefretin soylu nefsi yaşamın içinden kopup gelen vaveylaydı. Ruhunun dibini günahlarıya boyamış, cehennem azabıyla yanmıştı. Kaçınılmaz sonun şafağında öfkesini ve nefretini harlarken planlarında olmayan tek şey ruhu yaralı bir kızın pençelerindeki tutkuyla bezenmiş ihtirastı. "Ruhumu ruhuna diktim. Bir daha ne sen çözebildin o ilmikleri ne de ben."

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan. Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim. Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi. 🔥 Yayınlanma Tarihi: 12.04.2020 Bu kurguda geçen kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Uyarı: Eğer kurguyu spoi almadan okumak istiyorsanız, yorumları okumamanızı tavsiye ediyorum.

O gün sadece dikkatimi çeken o oyuncağı almak istemiştim. Başıma bunların gelebileceğini kim bilebilirdi ki? [KİTABIMIN BENZERİNİN YAPILMASINI ASLA İSTEMİYORUM. GÖRÜRSENİZ EĞER LÜTFEN ŞİKAYET EDİN. ÇÜNKÜ BEN KİMSEYE BU KONUDA İZİN VERMEDİM] Başlangıç: 11/05/2022 Bitiş: 09/01/2023 {Kitap final yaptığında okunma sayısı: 76k} 28/12/2022 ♕︎vampir #1 30/12/2022 ♕︎gizem #1 01/01/2023 ♕︎korku #1 01/01/2023 ♕︎şiir #1 14/01/2023 ♕︎bilim kurgu #1 14/01/2023 ♕︎kurt adam #1 14/01/2023 ♕︎paranormal #1 19/01/2023 ♕︎gerilim #1

Yaşamak, içindeki umutsuzlukla birlikte garip bir umuttur. Bu karanlıkla aydınlık arasındaki ince sınırda, ben, belki de başka bir dünyadan sıyrılarak bu dünyaya adım attım. Benim adım Lidya. Ben, karanlığın en derin köşelerinde saklanan, çoğu insanın karşılaşmak, hatta sadece düşünmek bile istemediği şeytani varlıkların yansımalarıyla yüz yüze geldim. Bu, geçmişimden kalan en karanlık miras. Biraz kendimden bahsetmem gerekirse; 17 yaşında, Mardin kökenli ama İstanbul'da büyüyen bir kızım. Ancak İstanbul, sadece fiziksel varlığımın bulunduğu yer. Ruhum, zaman zaman Mardin'in eski ve gizemli köylerinde, ormanların ve dağların arasında kayboluyor. Geceleri, bilinmezlerle dolu karanlık rüyalarım, bana bu dünyadan çok daha eski ve gizemli bir dünyanın kapılarını açıyor. Bir bilgi paylaşayım: Haftaya Cuma, sadece doğum günüm değil, aynı zamanda okulumun son günü. Bu durumda yüzümde buruk bir gülümseme beliriyor. Çünkü liseden sonra üniversiteye gidemeyeceğim. Gideceğim yerse, dedemlerin yaşadığı, her köşesi esrarla dolu Mardin'in bir köyü. O köyde, dedemlerin tepedeki eski taş evi, yaşadıkları köyü gözetleyen soğuk bir göz gibi duruyor. Ve ben, o evin eski duvarlarında gizlenen sırlarla tanışmaya hazırlanıyorum. Şu an yazdıklarım, neşeyle başlayan ama sonu belirsiz olaylar silsilesinin sadece başlangıcı. Şimdi, bu defteri, tepenin en yüksek noktasında, harabelerin arasına bırakıyorum. Bir gün, biri bu günlüğü bulacak; belki tek başına okuyacak, belki de dünyaya açacak. Ama unutma: Bu hikaye, yaşanmış bir olaydan esinlenmiştir. Dikkatli okumalar dilerim.

''Şimdi sen seç Güneş'' Babama boş gözlerle baktım. ''Neyi baba?'' ''Hayatımızın her yerinde olan bir şey seç istiyorum'' Aklıma tek bir şey geliyordu. ''Kamera, buldum baba kamera istiyorum''

"Masalda da gerçekte de kalbi olmayan bütün kızların adı Gökçen'dir..." . . . Kapak: @birkadehsevgi- 🦋🖤