Sinirle duvara vurduğu eline bakarken benim bile canım acımıştı. Onu çok kez görmüştüm ama bugün, bambaşkaydı. İlk kez ondan, yapacaklarından korkuyordum. "Sen bu kıza ne yaşattın lan? Bu kız gözlerime bakarken korkuyor. Kaçıyor benden, gelemiyor bana. Ne yaşattın lan bu kıza!" "Hiçbir şey!" Bu sefer duvara vurmak yerine yumruğu ona geçirdiğinde istemsizce çığlık atmıştım. Gözyaşlarım yüzünden ortalığı göremezken bir tane daha vurup yere düşürdüğü adama bağırmaya devam etti: "Sana ahdim olsun bu kız iyi olacak. Benimle ya da bensiz. Bu kız var ya, korkmayacak. Yaraları geçecek, kabukları düşecek. Kocaman gülecek, sen de def olup gideceksin! Anladın mı?!" Yerde yatan adam hiçbir şey olmamış gibi bana baktığında korku ile arkasına sığındım. Beni korurdu. Daha önce de yapmıştı. Her şeye rağmen, ne zaman ona sığınsam beni kabul etmişti. Her şeye rağmen. Koca kalbi olan o adam, fark etmeden tüm yaralarıma merhem olmaya başlamıştı. Sığındığım beden vatan gibiydi. Korunaklı, güvenli topraktı. İçimde filizlenen tohumlar köklerini toprakta sağlamlaştırdı. Ben, büyütmeye başladım onları. Baştan sonra güven kokan bu adamın sevdasını içimde özene bezene büyütmeye karar verdim. O bu ceylanın yarası değil merhemiydi. O, vurulup düşen bu ceylanın avcısı değil şifacısıydı. ... Başlangıç tarihi: 12.02.2024 Kapak: bikudusgecesi

"Bunca yıl, bunca..."demir gibi olmuş ellerimi yanımda duran banka güçlükle sabitledim. Aldığım nefesler ciğerime iletilmeyip boğazımı mengene gibi sarıyordu. Yanımdaki dostuma bakarak bağırmaya başladım: "Kimim ben, söylesene! Kazanan mı yoksa kaybeden mi? Yiten mi yoksa yitirilen mi? Söylesene, aranan ben miyim yoksa çoktan bulunup vaz mı geçildi?" Onun başının öne düşmemesi gerekiyordu. Benim içimin bu kadar acımaması da. Son kez boşluğa bakarak konuştum: "Kimim ben, bir kayboluş mu yoksa kaybolmanın ta kendisi mi?" 05.02.2023

İnsan, bastırdığı duygunun esiri olur derler hep, öyle de zaten. Ama düzeltilmesi gereken hususları var. İnsan; yaşayamadığı, karşılık göremediği, kursağına bir yumru gibi oturan duygunun esiri olurdu ve ben, bu adama küçük bir çocuğun hayallerine olan bağlılığı gibi bağlanmıştım. Onun vesilesiyle öğrendiğim dinim ise tek kurtuluşum olmuştu. Her yönüyle iyi gelmişti bana, Allah demeyi unutan ruhuma aslını öğretmişti. (Silinip geri yüklenmiş, yaklaşık bir-bir küsür yılı aşkın yayımda olmuş bir hikayedir. 24. bölümden sonrası geri yüklendikten sonra yazılmıştır.) -Sine adında yazılmış ilk kurgudur Yeniden yüklendiği tarih: 31.07.20 Kapak tasarımı: @bikudusgecesi

Sizin hiç kanatlarınızı kırıp ellerinize verdiler mi? Yoldular mı tüylerinizi acımasızca. Yüzünüze canınızın acısını umursamadan soğuk soğuk güldüler mi? Sizin, sizin hiç üşümedi mi kalbiniz? Benim üşüdü, annem yerine toprağa dokunduğum gün üşüdü içim. Dışarıda yaz vardı oysa, kimse yorganlara sarılmama anlam veremiyordu. Herkes bana acıyarak bakıyordu, benim gibisiyle dolu bir yere düşmüştüm. Kaç gün ya da kaç hafta bilmiyorum, temmuz sıcağında kazak giyip dolaştım. İçimi ısıtamıyordum, kollarını bana dolayamayan annemin yerini dolduramıyordum. Oysaki o ne güzel sarmalardı beni, kış günü sıcacık olurdum. O gün insanın içi üşüyünce dışının bir fayda veremeyeceğini öğrendim. Ben o gün, beni saran bütün kollardan Rabbimin sınırsız merhametine kucak açtım. Üşüten de, ısıtan da O bildim. Sardım sinemi, yaralı gönlüme dermanı O bildim. Yüreğimdeki yaşları topladım tek tek, kurutacak olanı O bildim. Bilemedim O'ndan gayrı, bilmek istemedim. -Mülzem adıyla yazılmış ilk kurgudur Mülzem: Susturulmuş, sükûta mecbur olmuş . 27.08.20' : Yaralı bir yüreği kalemimin mürekkebi ile buluşturdum. Rabbim yolunda yazmayı nasip etsin...