W trzewiach ziemi przebudzona, zobaczyłam złoty kwiat Usłyszałam pieśń syrenią, wyszłam w doskonały świat Gniazda ptaków rozkwilonych, kępy zzieleniałych drzew A nad nimi niósł się nocny, z gwiazd pędzony, srebrny śpiew - "Przebudzenie" I śmiejcie się, i płaczcie z zachwytu, przesady I patrzcie na mnie, patrzcie, bez żadnej żenady I jedzcie, proszę, jedzcie to ciało, tę duszę Pożryjcie mnie w całości, hodujcie swą tuszę - "Wyparcie" Złote wstęgi, czarne pióra Nocny błękit i purpura Zdobią perły moich myśli Niech się srebrem szkarłat przyśni Mroczne tony brązów szałem Oliwkowo-listnym ciałem Oblekają cichą zieleń Traw makowych, krwawych kiści Truskawkowo-lnianych liści I ich modrych w dal powieleń - "Wina" Szlak mój może pobiec dookoła świata Przez kurhany losów, pod burzowym stropem Na sercu wciąż blizna, źle przyszyta łata Co noc sny me zbiera i rzuca pod twe stopy - "Włóczęga" Twoja dłoń szepcze "cyt", pieszcząc sennie te kwiaty Słaby gest muska mrok, rozdzierając mu szaty Zapach róż pęta czas w fioletowym bezkresie Pełnym gwiazd, których skry echem morze poniesie - "Fantazja" Czart wbił sztylet po rękojeść między nasze dwa narody I nienawiść wnet zagrała, o piędź ziemi, kroplę wody Inna krew i inna mowa, inny bóg i kolor szaty Chociaż obaj żeśmy wyszli z takiej samej kurnej chaty - "Przeprosiny" Szkliste pajęczyny, wskorś wiatru rozsnute W sieciach uwięziły pierwsze skry jutrzenki Każda drobnym blaskiem jak diament maleńki Inkrustuje pąki srebrem mgieł okute - "Rosa" Wynieś mnie pod kryształ nieba na wichrowym szczycie Ucisz skały brzmiące lodem, by nie spłoszyć zorzy Która nocy mir obali podstępnie i skrycie Ciemność srebrną unicestwi i na marach złoży - "Serca Zimowe"

Z dedykacją dla M.K. i mojego kota Kajtka.

poezja lotów Ikara ale tych słono-morskich "[...]myśl człeka Zrazu wiele ma krasy, lecz gdy się rozsypie W garść spaczonych wyrazów, które znów poszczypie Pióro zatrutym żądłem - i tak porozwleka Po bladych stepach księgi - coż z tej pastwy gadu Zostanie powabnego?..." ~C.K. Norwid *** rysunek Brunona Schulza "Dwie kobiety i klęczący mężczyzna", 1929 r.

Zbiór wierszy z nutą melancholii, traktujących o tęsknocie, poszukiwaniu swojego miejsca w świecie, miłości i o tym wszystkim, o czym dzisiejszy świat zapomniał...

Zapis fragmentów obrazów, słów i myśli pojawiających się nieustannie w mojej wyobraźni, zespojonych luźną nicią w formy różnorakie jak odbicia świateł na tafli falującego morza. Czasami przybierają postać aforyzmu, czasem haiku lub wiersza znajdujących swą kontynuację - lub prolog - w zdjęciu, czasami zwiastują początek dłuższej formy wkradającej się i spajającej stopniowo z moim życiem, łączy je jednak jedno - zawsze są nierozpoczęte i niedokończone, zawieszone pośrodku ulotności swojego trwania. Być może pozostaną w swojej postnatalnej formie, być może zostaną poddane recyklingowi analizy i wplotą się w zarysowane znakiem niepewnej przyszłości uładzone formy proza-iczne. Wszystkie opublikowane grafiki należą do mnie.

Zbiór krótkich; autorskich form poetyckich...

Poezja... <3

to, co nigdzie indziej nie pasuje, czyli moja nieudolna poezja

Łąka, na której rosną emocje ubrane w kruche słowa. Okładka: @niezdarnykleptoman

Zbiór moich wierszy - od serca dla serca