Hayaletlerin yalnızca hayallerden ibaret olmadığı ve bilinen tüm doğruların sınandığı bir gerçeklikte yıllardır süregelen yenilmez bir laneti mağlup etmek mümkün müydü? Peki ya insan tüm korkularının saklandığı sonsuz karanlıktan kaçacak kadar hızlı koşabilir miydi? Yoksa ışığa giden yolun sonu yalnızca ölüm müydü?

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Onlar ıssız sokaklardan gelen, hayatlarından derin yaraları olan 9 kişiydi. Ben ise onların sağ çıkamadığı hayatlarını güçlendiren belirsiz bir eğitmendim. Onları güçlendirir, güçlendikçe eğitirdim. ** O kız, karşısındaki cansız bedene gülümsedi. Cansız bedenin onu döven, onun çocukluğunu yaşatmayan, o kızın okşaması gereken saçlarını çekiştirerek kopartan, o kızın her yerine dokundukça zevk alan ellerini iğrenerek elinin içine aldı ve avucunu açtı. İçine kendi imzasını bir bıçak yardımıyla kazıdı. Kanattı. Fakat, içinde herhangi bir rahatsızlık yoktu. Kız o gün bir çocuk gibi eğlenmişti cansız bedenin iğrenç kanlarıyla. Yere imzasını atmıştı, işaretini çizmişti. İliklerine kadar hissettiği intikam duygusunun zafer kazanmış hâliydi bu... Ardından cansız bedeni bıraktığı evin içinde küçük bir kız çocuğu çığlığı geldi... Haykırıyordu, yakarıyordu. "Baba!" diyordu, "Baba lütfen uyan!" diyerek, haykırışları kulakları çınlatıyordu.. Ama o kız bu haykırışlardan kaçmıştı. Ve hep kaçacaktı. -Yetişkin içerik ve argo kelimeler bulunmaktadır lütfen rahatsız olacaklar okumasın✨