Eğer bir gün kendimi acı gerçeklerden sıyırıp hayatta güzel şeylerin de olabileceğine inanırsam belki de bu mazoşistlik son bulur. Bu zamana kadar kendi karanlık dünyam ve çıkmaz sokaklarım arasında kayboldum hep. Kendi acı dünyam beni mazoşistliğe itti. Peki aşk bulunabilecek mi bu dünyanın içinde? Kalbimde Poyraz'a yer var mı? O beni mazoşistliğimle kabul etmediği sürece mazoşistlik ve Poyraz arasında ikilemde kaldım. Hangisini seçeceğim?