Merhaba ben yirmi dört yaşıda bir kızım Milli Svunma Üniversitesinde Özel Kuvvetler (bordo bereliler ) bölümünü okudum dördüncü yılımda aynı zamanda Mit okudum sora üç yıl istihbarat ( Mit) okudum ...

'Ben Ateş'im, o da Alev. Hangimiz daha çok yakıyoruz belli değil ama yandığımız kesin.' Diğer tüm hikayelerden farklı bir hikaye bu. Kız masum değil. Adam umursamaz değil. Aralarında çekim var ama bunun adı aşk mı ki? Asi, haksızlığa boyun eğmeyen, özgürlüğüne düşkün, güzel, çekici ve dövüşçü bir kız. Alev! Önüne çıkan herkesi dövebilecek güçte olan, hırslı, duygularını saklayamayan ama zeki, yakışıklı ve dövüşçü bir adam. Ateş! Aşka inanmayan iki dövüşçünün bir boks salonunda karşılaşması sonucunda hayatın onlara sunduğu tesadüfler. Sürükleyici bir anlatım. Her anı aksiyonlu ve her anı beklenmedik şeylerle dolu. Alev ve Ateş aralarındaki çekimin ne olduğunu bulabilecekler mi? Aşk mı yoksa sevgi mi? Geçici mi yoksa kalıcı mı? Bunun yanı sıra sıradışı, garip, biraz da şapşal arkadaşlar ve onların hayatları; Gökhan ve Aysu Hayatı karanlıktan ibaret iki insan. İkisi de siyahtan başka rengi üzerinde taşımayı kabul etmiyor. İkisinin de acıları çok fazla. İkisi de duygusuz. Bu iki insan birbirlerinin geçmişine karışırlarsa en fazla ne kadar acı çekerler? Orkun ve Simay İki deli insan. Çılgın, saf eğlenceli bir aşk. Fazlasıyla komedi ve fazlasıyla salaklık. İkisi de sevgi adına alışkanlıklarını bırakabilirler mi? Barış ve Berra İki masum insanın arasındaki masum bir aşk. İkisi de çocuksu, ikisi de fazlasıyla saf. İkisi de masum ve temiz duygularla birbirini çok seviyor. Peki ya engeller karşısında bu masum aşklarını korumayı başarabilecekler mi? Bu dört çiftimizin aksiyonuna kapılmaya hazır mısınız? O ZAMAN OKUMAYA DEVAM ET! DÖVÜŞÇÜ #1 DÖVÜŞ #1 BOKSÖR #1 GENÇ KURGU #5 -DÜZENLENECEKTİR.

Hayatımı kurtaran adam benim canım nefesim Belki izliyorsun beni gökyüzünden seni çok seviyorum Reis.......

Dilsiz bir kızın kalbi tüm kötülükleri kendisine çekiyordu. Hiçbir kalp bu kadar değerli olmamıştır. Yeşil, Ötanazi Okulu'na sürgün edildiğinde o yıllarda henüz bir çocuktu. Öz babasının onu nasıl bir yere mahkûm ettiğini bile bilmiyordu. Ötanazi Okulu, Amerika Birleşik Devletleri'ne bağlı olan Alaska'da açılmış karanlık bir okuldu. Bildiğiniz tüm o okulları unutun çünkü Ötanazi Okulunda öğretmenler ders vermiyordu. Her biri kendi dalında uzman bilimcilerdi ve oradaki amaçları bir okul dolusu öğrencinin üzerinde deneyler yapmaktı. Öğrenciler ise sıradan öğrenciler değildi çünkü her biri idam cezası almış mahkûmlardı. Okul onları satın alarak kendi deneylerinde kullanan karanlık bir girdaptan farklı değildi. Bir kez içine girince çıkmak mümkün değildi. Yeşil tüm o tehlikeli mahkûmların içinde göğsünde değerli bir kalple yaşamak zorundaydı. Herkes onun kalbini isterken kurtların içine atılmış bir kuzudan farklı değildi. Kalbini isteyenlerden biri de öz babasıydı. Babasının onun kalbi için okula tehlikeli bir suikastçı göndermesiyle, belki de tüm ezberler bozulmaya başlamıştı. Avcı'da her zaman bu kadar acımasız değildi. Özellikle ateşten kızıl saçları olan ve bir katile gülümseyen hasta bir kadını tanıyana kadar. Şimdi karar verme sırası ondaydı. Avını öldürmeli mi, yoksa korumalı mı? Sayfalar üzerinde konuştuğu bu dilsiz kadınla tam olarak ne yapmalıydı? "Kadın kandan korkuyordu, adam ise kan kokuyordu. Şimdi sen söyle; böyle bir durumda kadın özleyebilir mi ölüm kokan bir adamı?" dedim. "Kadın aptaldı adam ise kadına kör. Şimdi sen cevap ver; her şeye, herkese ve özellikle küçük bir kadına kör olan bir adam bekleyebilir mi kadın tarafından özlenmeyi?" diyerek bana cevap verdi.

Mahperi: sizce bizi özlemişler midir? Burak: onu bilemem ama biz onları çok özledik. Bizi özlemişlerdir ama seni özlememişlerdir bence. Bu yakışıklı abilere sürekli problem çıkaran bir cadıyı kim sever? Di mi kızlar? Tufan: o acımasız yazar bizi aylarca ayrı bıraktı onlardan. Kızlar ben olmadan yapamıyor. Bebeklerim kaslarımdan ayrı kaldılar. Kıvanç: karakedinin dediğine göre yeniden başlayacakmışız. Benim gibi tatlı birinden uzak kalmak onları zorlamış olmalı. Ben de bu melek gibi okuyuculardan uzak kaldığım için çok zorlandım. Tufan: başlayalım bakalım. Mahperi: yaşasın! Burak: Mahperi sence de o etek çok kısa değil mi? GERİ DÖNDÜLER!

Ben kimdim? Hiçbir şey bilmiyordum. Hafızam yoktu. Hiçbir şey yoktu. Hatırlamıyorum. Geçmişim var mıydı? Ailem gerçek miydi? Bilmiyorum. Dışarı çıkmakla bir insanın başı belaya girer miydi? Girerdi. Sanırım ben şansız insanlar arasına giriyordum. Ya da şanslı mı demeliyim? Tanımadığım bir çetenin içinde başım beladaydı? Bunlar kimdi? Fakat en önemlisi beni neden kaçırdılar? ✨ Wattpad'de ilk 'Gökyüzü Çocukları' adlı kitaptır. ~Küfür İçerir~

''Şimdi beni dinleyin. Evet bugün burda ayrılıyoruz. Ama tam beş yıl sonra bugün hepimiz bu parkta bir araya geleceğiz. Ben burda olacağıma söz veriyorum.'' Hepimiz anlamsızca Anıl'a baktık. ''Eminim siz de söz veriyorsunuz.'' dediğinde herkes başını olumlu anlamda salladı. Bugün burda bir daha görüşmemek üzere vedalaşıp ayrılacaktık. 6 değil 6000 parçaya bölünecekti kalbimiz. Nasıl dayanabilecektik peki buna? ''Anlaşıldı mı?'' Anıl'ın sert sesine karşılık hepimiz teker teker evet deyip sustuk. Ve herkes yavaşça yerinden kalkıp uzaklaştı. Şimdi hepimiz farklı hayatlara yelken açmıştık. Oysa hayatımızın sonuna kadar birlikte olacağımza ölesiye söz vermiştik. Peki buna dayanabilecekmiydik? 5 yıl sözümüzü tutabiecekmiydik?

"Tamam vereceğim sana Efsunu " gözlerimden yaşlar akarken hayal kırıklığıyla Alaza baktım bana bunu nasıl yapar nasıl beni bile bile o cehenneme gönderir neler yaşadığımı neler yaşayacağımı bile bile nasıl yapar bunu. "Beni geri mi gönderiyorsun kendi ellerinle kurtardığın o eve " Alaz sonunda gözlerime baktı gözlerindeki bu acı da neydi beni kendi eliyle gönderirken acı çekmeye hakkı yoktu. Bana iyice yaklaşıp yüzümü avuçlarının arasına aldı. "Mecburum Efsun yemin ederim seni geri alacağım ama şimdi gitmek zorundasın"

Sokaklarda büyüdüm, hayatın sillesini yedim. Ailem yoktu. Sokakları ev bildim. Küçüktüm, küçücüktüm ve aşkı kalbimde hissettim. Kara gözleri geceyi hatırlatan Kara Çocuk, ellerimden tuttu. İlk kez güldüm. Gözlerim ilk kez mutluluktan yaşardı. Herkesin iğrenerek baktığı bedenim, sonunda mutluluğu da tattı. Ve hayat benden Kara Çocuk'u da aldı. Hayat, 7 yaşında bir kız çocuğuna intikam yemini ettirdi. İnsanları öldürdüm, işkence ettim, bir çoğunu da yaşarken öldürdüm. Ama ben kimsenin çocukluğunu çalmadım. Tek derdim, çalınan çocukluğumdu. Büyüdüm ve kadın oldum. Çocukluğumu boş bir mezara gömüp, oradan kadın olarak çıktım. Ve bir gün geldi. Karşıma Kara gözleriyle geceyi hatırlatan adam çıktı. Bana yıldızlarımı verdi. Belki bana Kara Çocuk'u veremedi ama bana iyi ki Kara Çocuk gitmiş dedirtebildi. Ben Alya Demirel. Bu yıldızların kızının ölüp, ruhunun kadın oluşunun öyküsü. Bu ölen tüm çocukların öyküsü.

Asel Mira sönmez annesi doğumda öldüğü için abilerinden şiddet görüyor ve Asel dayanamayıp evden kaçıyor. Peki bundan sonra ne olacak? Aseli neler bekliyor? Küfür olabilir. Hikaye şahsıma aittir çalıntı durumunda hukuki işlem başlatılacaktır.