Sıradan bir oyun değildi. Sıradan insanlar değildi. Sıradan bir ev değildi. Kayıplar verip ölüm üzerine oynadığımız zorlu bir oyundu. Süre sınırlıydı ve olayların hepsi bilinmezliğe yol açılıyordu. Oyunun başında yedi kişilikli bir ekiptik. Şimdi ise iki kişi kalmıştık. O ve ben... Şimdi hangisi kazanacaktı? Oyun mu? Aşk mı? Tüm hakları saklıdır ©

Sessizliğin esaretine mahkum kalmış bir kız, geçmişin sisli hayalleriyle mücadele ederken ona uzanan ilk yardım eline sımsıkı tutunacaktı. Kişiliklerinin kurbanı olan yaralı adam masumiyete hayran kalıp, sessizliğine ses olarak bütün ehvenişerlikleriyle usanmadan çabalayacaklardı. Umutların sonsuzluğuyla her kareden medet uman ve içi kırık bir umut yaşayan herkese...

Hayır olamaz kesinlikle olamaz 'o burada' derken gözlerimi kapattım ve balkonun demirlerine sıkı sıkı tutundum. Dönmeyecektim bu nedenle kendimi korumaya almıştım. Ellerim demiri sıkı sıkı kavramışken ve gözlerimde sımsıkı kapalıyken irademi elimde tutabilir, bedenime söz geçirebilirim değil mi? Kazandığımı düşünerek gülümserken boynumun tam yanında nefesini hissettim. Hayır savaşabilirsin sakın pes etme sakın! Tam o sırada tenime biraz daha yaklaştı ve burnundan öyle güçlü nefes aldı ki kokumun tamamını içine çekip hapsettiğini düşündüm. "Özlemişim kokunu" dediği anda iradem paramparça oldu ellerim demirden kaydı ve gözlerim gözlerine yeniden hapsoldu. Beni yine tesiri altına almıştı. Elleri belimi kavrarken ateşler içerisinde yakıyordu bedenimi. Mantığım kollarına aldığı anda bitmişti. Onun fırtına gibi gözlerinden başka bir şey göremiyor o dudaklarda ölümüm bile olsa kabul ediyordum. Artık savaşmak istemiyor yanmak istiyordum. Yalnız onunla... Kollarına sıkı sıkı tutundum bırakmasından korkarcasına. Elleriyle tüm bedenimi aceleci ama korkarak okşarken ağzından çıkan mırıldanmaları duyamıyordum. Daha çok kendi kendine konuşuyor gibiydi. Ne diyordu ne hissediyordu bilmiyordum. Tek bildiğim kalbimin aptal bir şekilde teklemesiydi. Bunu fark etmemle birlikte ritmi daha da değişmişti sanki kalbimin içerisinde at koşturuyordu. Mırıldanmaları bittiği anda dudağı dudağıma yaklaştı gözleri gözlerimde fırtınalar koparttı. Ilık bir sıcaklık içime doğru akıp giderken dudakları dudaklarıma çoktan kapanmıştı. İlk öpücük! Ateş gibiydi. Daha önce bedenimi terk etmeye çalışan tüm hücrelerim şimdi bir bütün olmuş sarıp sarmalıyordu. Yakıyordu, yanıyordu kora dönmek istercesine. O bendi. Ben de o.

Akıl hastanesinde yatan bir kadın. O hastanenin güvenlik görevlisi olan bir adam. Ve bu; onların birbirlerini buluş hikayesi. *Wattpad'de yayımlanan Hallice Halim isimli ilk hikayedir.

Bilinmeyen bir geçmiş yaşanılmamış bir geçmiş değildi. Efra sıradan hayatında yaşanmaya başlayan anı değişimlerle, annesinin ölümünün hemen ardından onu canı pahasına korumakla görevlendirilen Aral Gökay ile geçmişin peşine düşecekti. Geçmişin kanlı dişleri duygulara takılmıştı ve canlı çıkmak için kanamayı göze aldılar.