Το μακρινό πια 2010, ο Φίλιππος, ένας εικοσιτετράχρονος άνεργος γραφίστας, παραλαμβάνει ένα λάθος δέμα που αντί για τα εργαλεία της δουλειάς περιέχει τα παλιά, σκονισμένα σημειωματάρια μιας άγνωστης που, σύμφωνα με την διεύθυνση, μένει στην άλλη άκρη της χώρας και πολύ πιθανόν τα δικά του πράγματα να βρίσκονται στα χέρια της. Οι ταχυδρομικές έχουν ήδη κλείσει λόγω καλοκαιρινής άδειας, κι ένα τηλεφώνημα από την μητέρα του τον κάνει να θέλει να εξαφανιστεί από προσώπου γης. Γι'αυτό αποφασίζει να πάρει το επόμενο λεωφορείο προκειμένου να λύσει ο ίδιος το μπέρδεμα. Με το ταξίδι να διαρκεί μια ολόκληρη μέρα, η περιέργεια και η βαρεμάρα τον οδηγούν στην ανάγνωση των δύο ημερολογίων από το ακόμη πιο μακρινό 1997, της Λυδίας Βυρώνη. Έτσι γίνεται μάρτυρας σε έναν ανεκπλήρωτο έρωτα κι όσων δεν έμαθε ποτέ κανείς για αυτόν, καθώς ανακαλύπτει πράγματα για το παρελθόν του που δεν γνώριζε. « Μέχρι να πάψουν να υπάρχουν καλοκαίρια...» - Ένα πάντρεμα Βόρειου και Νότιου Αιγαίου, δύο κόσμων τόσο ίδιων μα συνάμα τόσο διαφορετικών.

Μια μικρή περιγραφή στο πρώτο κεφάλαιο.

Η συνέχεια του "Una Rosa Blu" Το σκοτάδι τους δεν τελείωσε... μόλις τώρα αρχίζει. Ένα νέο κεφάλαιο ανοίγει. Το πάθος θεριεύει. Οι αλήθειες βαραίνουν. Και η αγάπη τους... δοκιμάζεται στα πιο ακραία της όρια. Ανάμεσα σε σκιές, μυστικά και εχθρούς που φοράνε μάσκες, η Celeste και ο Elian παλεύουν να κρατηθούν ο ένας από τον άλλον - ακόμα κι αν όλα γύρω τους προσπαθούν να τους χωρίσουν. Δύο ρόδα. Μία φλόγα. Και ένα παιχνίδι όπου ο έρωτας είναι το πιο ριψοκίνδυνο χαρτί. Αποποίηση & Προστασία Πνευματικής Ιδιοκτησίας Όλο το περιεχόμενο αυτής της ιστορίας, συμπεριλαμβανομένων των χαρακτήρων, των ονομάτων, της πλοκής, του διαλόγου και κάθε δημιουργικού στοιχείου, αποτελεί πρωτότυπο έργο και προστατεύεται σύμφωνα με τις διατάξεις του Νόμου περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας (Ν. 2121/1993) και των διεθνών συνθηκών. Απαγορεύεται αυστηρά η αντιγραφή, αναπαραγωγή, διανομή, τροποποίηση ή αναδημοσίευση μέρους ή του συνόλου του έργου χωρίς την έγγραφη άδεια του/της συγγραφέα. Η οποιαδήποτε παραβίαση θα διώκεται ποινικά και αστικά, όπως ορίζει η σχετική νομοθεσία.

Οι επαναστάτες ήταν πλέον μια ζωντανή απειλή για τον βασιλιά Μάγκνους και το τάγμα των νεοσύλλεκτων στρατιωτών ήταν αυτό που θα έδινε τη μάχη στην πρώτη γραμμή. Με τον όρκο που του έδωσα, ανήκα πλέον στο τάγμα αυτό. Δεν είχα συνειδητοποιήσει τη στιγμή που μπήκα στη μεγάλη αίθουσα, ότι απέναντί μου θα έβλεπα μαζί με τον βασιλιά και τους δύο πρίγκιπες! Έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου, ότι θα προοδεύσω, ανεξάρτητα από τον πόνο, την περιφρόνηση, ή το αίμα που θα έχυνα για να φτάσω στον στόχο μου. Θα τους δείξω τί μπορεί να κάνει ένας απλός άνθρωπος, πόσο μακριά μπορεί να φτάσει, πόσο ψηλά μπορεί να ανέβει όταν είναι αποφασισμένος να το κάνει... Το μόνο που απέμενε για να το κατορθώσω, ήταν να ενταχθώ σε ένα από τα δύο τάγματα των Διοικητών: του Πρίγκιπα Λόρκαν, αιώνιου εχθρού του Βαλ ή του ηλίθιου Βαλ. Αν ήταν στο χέρι μου να διαλέξω, θα ήταν ξεκάθαρη η απόφαση. Τώρα όμως όλα εξαρτώνται από το χρώμα μιας καταραμένης φλόγας... Αυτή θα καθορίσει αν η ζωή μου θα μετατραπόταν σε υποφερτή καταδίκη ή στη χειρότερη κόλαση... ©2025

⚠️🔞⚠️Πρόκειται για μια νέα σειρά σήκουελ, της σειράς "ΑΓΓΕΛΟΙ" ("AGGELOI"). Είναι η σειρά "DEMONS". Τί συνέβη στην Κόλαση μετά την οριστική ήττα του Εωσφόρου από τους ήρωές μας; Ο Εωσφόρος, βλέποντας ότι οι γιοί του, Ντέμιαν και Ράζιελ είχαν στραφεί εναντίον του, δεν θα άφηνε την κόλαση, το βασίλειό του χωρίς κάποιον της εμπιστοσύνης του να την εξουσιάζει όσο αυτός θα έλειπε στη μάχη. Έτσι λοιπόν άφησε τον θρόνο του, στον νέο Βασιλιά της Κόλασης, Μάγκνους, σκληρό, ειδεχθή κι ίσως χειρότερο από τον ίδιο τον Εωσφόρο... *** Ένας πρίγκιπας των δαιμόνων και μια θνητή γυναίκα. Ο γιος του νέου βασιλιά της Κόλασης και ένας άνθρωπος. Ο Βαλέριαν κι η Ελένα. Δυο καταστροφικά ασύμβατα όντα. Μια τοξική σχέση και συνεργασία που αναδεικνύει το χειρότερο ο ένας στον άλλον. Ένας συνδυασμός που οδηγεί σε χάος, σύγκρουση και καταστροφή ή... μήπως όχι; *Προσοχή! Η σειρά αυτή μπορεί να διαβαστεί κι ανεξάρτητα της σειράς "ΑΓΓΕΛΟΙ"("AGGELOI") ως μια νέα σειρά βιβλίων. Αν υπάρχουν κάποιες αναφορές σε πρόσωπα των "ΑΓΓΕΛΩΝ" θα δίνω διευκρινίσεις.

Ο Μαύρος Σκορπιός... Ένας ζωντανός θρύλος στη νύχτα... Ένας άντρας τόσο επικίνδυνος όσο το όνομά του. Τα μάτια του , κεντρί που σε παγιδεύει. Τα χέρια του , δαγκάνες που σε γδέρνουν ζωντανό. Δεν υπάρχει φυγή. Σε υποτάσσει. Σε σκοτώνει. Σε διαλύει.... Το Τσιγγάνικο αίμα καίει στις φλέβες του... Αμείλικτο. Ανελέητο. Αδυσώπητο... Και η νύχτα... του ανήκει. Τι γίνεται όμως όταν ο κόσμος του, ήθη, έθιμα παραδόσεις και τιμή, συγκρούονται με τον έξω κόσμο; Don't copy ©2025 all rights reserved by Ζέτα Ορφανού Απαγορεύεται οποιαδήποτε αντιγραφή και αναπαραγωγή χωρίς την γραπτή άδεια του συγγραφέα.

"Πέρασαν τόσα χρόνια...Γιατί περίμενες τόσο για να επιστρέψεις; Δεν είναι μήνες Μαρίνα, χρόνια είναι..." Τον κοίταξε και απόρησε έκπληκτη με την ερώτηση που βγήκε από τα δικά του χείλη. Μια ερώτηση που ίσως την περίμενε από το Δημήτρη... Την κοιτούσε διεισδυτικά, λες και προσπαθούσε να δει μέσα στην ψυχή της. Λες και ήθελε να καταφέρει να διαβάσει τις σκέψεις της. Έμεινε να τον κοιτάει. Τα μάτια του είχαν πολυ ξεχωριστό χρώμα. Σκούρο πράσινο, σχεδόν κυπαρισσί. Ποτέ δεν τα είχε δει από τόσο κοντά. Η Μαρίνα αποφάσισε να επιστρέψει, στο κτήμα που μεγάλωσε, ύστερα από πολλά χρόνια... Σε ένα μέρος γεμάτο γλυκές και όμορφες αναμνήσεις. Πόσο στραβά μπορεί όμως να εξελιχθεί μια επιστροφή και πως μπορούν αυτές οι όμορφες αναμνήσεις να σκοτεινιάσουν; Τα πάθη, δεν τα ελέγχεις... Οι ενοχές φουντώνουν και τα ψέματα σε τρώνε. Τι θέλησε; Να ζήσει μέσα του θέλησε και εκείνος με τη σειρά του, να κρυφτεί στη δική της σάρκα... Πώς να κρυφτείς όμως από όσα σε πληγώνουν; Ποιο καταφύγιο θα είναι αρκετό για να κλείσει εκεί μέσα τους φόβους και τις ενοχές σου; Κανένα...

Η συνέχεια των Αλεκατρίδων, που αφορά την Ροδάνθη Δρακάκη, το κορίτσι που το μυαλό του δείχνει να ταξιδεύει σε άλλους κόσμους λες και είναι πραγματικό μέλος ενός φανταστικού κόσμου χωρίς να ανήκει στην πραγματικότητα. Χωμένη στα βιβλία της τι μυστικά κρύβει, τι προσπαθεί να αποφύγει και ποια είναι πραγματικά η λιγομίλητη Ροδάνθη;

"Ειλικρινά τι υπέροχο έχω δεσποινίς Ντέιζι? Πάντα καταλήγετε να ξεστομίζετε ανοησίες!"

Πόση συμφορά πια! Ανάθεμα! Μυαλό δε θα βάλει κανένας τελικά... Άλλη όρεξη δεν είχε στη ζωή της, να παίζει με τα "γιώτα" της συμφοράς , γιατί έτσι τους αποκαλούσε πια... Don't copy ©2024-,2025 all rights reserved by Ζέτα Ορφανού Απαγορεύεται οποιαδήποτε αντιγραφή και αναπαραγωγή χωρίς την γραπτή άδεια του συγγραφέα.