❝Işığa ulaşmak için önce karanlıktan korkmamayı öğrenmen gerek. Çünkü şafak karanlığın içinde. Karanlıktan uyan, gözlerini aç, geceyi terk et, şafaktan kaç.❞ ☼ Çeyrek Vurgun Serisi'nin birinci kitabıdır.

"Lütfen... Hayır," dedim adımlarım geri geri giderken. Buradan uzaklaşmalıydım. Silahtan, bağlı adamdan, karşımdaki gözü dönmüş adamdan... Hepsinden kurtulmam lazımdı. Başıma ağrı saplanmıştı ve başım dönüyordu. "Lütfen. Gitmek istiyorum." "Pekala. Demek sen yapamıyorsun ama biri yapmak zorunda," dedi mavi gözlerini üstümden çekip, bağlı adama yönlendirirken. "O zaman ben yaparım." Ne yapmaya çalıştığını anladığımda ise her şey için çok geçti. Silahı tutan kolu havalandı, durmasını söylememe fırsat vermeden parmağı tetiğe ulaştı ve ucunda susturucu olan silah patladı. Korkuyla açılan gözlerimden gözyaşı döküldüğünde ise hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını biliyordum. "Bunun suçlusu sensin, Doğanay." Ruhuma damlatılan karanlık büyüdü ve altında kaldı.

who made you the queen?

Dilini hafifçe kadınlığıma değdirdi ve birkaç saniye orada bekledikten sonra kafasını kaldırıp gözlerimin içine bakarak konuştu. "Dilim nabzını işitti." Sesi şehvet ve tutkuyla harmanlanmıştı. "Orası benim için atıyor." Elleriyle vajina dudaklarımı araladı. "Sikeyim! Pamuk şeker gibi, orayı yiyeceğim şimdi." ... Yoğun +18!!!!

Mihman: Misafir, konuk. ✩✩✩✩✩ Étoile Conception dünyaca ünlü bir tasarım şirketiydi ve ben de bu şirketin İnsan Kaynakları Müdürü'ydüm. İnsan Kaynakları Departmanı'nda çalışan sadece iki kişi olduğundan müdür konumuna gelmem çok zor olmamıştı. Étoile Conception; adını Étoile Conception'un CEO'su, aynı zamanda da varislerinden biri olan Teoman Yıldız ve ailesinin soyadından alıyordu. Yıldız Fransızca'da Étoile demekti. ✩ Étoile Conception'un İnsan Kaynakları Müdürü İpek Çetin, aylar önce yaşadıklarının enkazından çıkmayı başarırken yeni dostluklara, yeni ve güzel bir geleceğe doğru yol alır. ✩✩✩✩✩ Final: 03.01.2023 ⭐️

"Beyler, beyler, beyler. Ne bu hiddet?" Ateş gözlerini sevdiği kadından ayıramıyordu. Kalbi binbir parçaya bölünürken sadece şu an yaşadıklarının bir rüyadan ibaret olmasını istiyordu. Az önce içten içe zafer nidaları atan adam, çaresizce karşısındaki kadına bakıyordu. Gözlerinde onu sevdiğini söyleyen ifadeyi arıyordu, bulması imkansızdı.

-"Sen bana aitsin." -"Ben kimseye ait değilim." -"Yanılıyorsun bücür.." -"Bana bir daha bücür deme!" YAZIM YANLIŞLARI VARDIR ONA GÖRE OKUYUNUZ! .HADİ BAŞLAYALIM.

Mahalle Arasında kitabının devamıdır. Okumak isterseniz lütfen önceliği ilk kitaba verin.

Çınar: Benim için patates olmadan ketçap bir hiçtir Çınar: Sen patatessin, ben de ketçap Çınar: Ben de sensiz bir hiçim

Bardağını almak için eğildiğim sırada Aras gülmeye başladı. Ben de gülerek "Neye gülüyorsun?" diye sordum. "Bıyık sana yakışmış." dedi kahkaha patlattı. "Ne bıyı.. Ah çikolata." dedim ve bende kahkaha patlattım. Aras çekinmeden elini dudağıma uzattı. Başparmağıyla nazikçe okşadıktan sonra beni kendine çekti ve öpmeye başladı. Ben de şaşkınlıkla ona karşılık verdim. Neden bilmiyordum ama içimden öyle yapmak geliyordu. Kokusu beni kendimden geçiriyordu. Beni saf bir açlıkla öpüyordu. Öpüşleri gittikçe sertleşiyordu. Beni koltuğa çekti. Sırtüstü yatırdıktan sonra üzerime çıktı. >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> Bu yanlıştı. O benim hocamdı. Yanlıştı. Ama bir o kadar da doğru geliyordu. O..o hocamdı. O arzuydu. O şehvetti. O adını koyamadığım her şeydi.