Yıllarca kalbini kimseye açmamış, soğuk tavırlarıyla nam saldığı için çoğu erkeğin uzak durduğu bir kız. İdil Aksoy. Nazikliği ve yakışıklılığı ile tüm kızları kendine hayran bırakan, ailesinin baskısı yüzünden çocukluk arkadaşı ile evlenmek zorunda olan bir adam. Yiğit Güney Kılınç. İzmir'in soğuk günlerinde, insanların içini ısıtan bir yirmi birinci yüzyıl masalı. ... "Senin bende ki yerin çok farklı, İdil. Dudaklarından çıkan her harf tenime mühürleniyor, zihnime işliyor. Senden uzakta olduğum her dakikam, seni düşünmekle geçiyor. Aşkın değil anlamını çözmek, sözlükteki anlamını bile bilmezken sen bana aşkı öğrettin, sevgilim." Alnını omzuma dayadı, iç çekti. Bu anın zor olacağını tahmin etmiştim ama bu kadar zor olacağını hiç düşünmemiştim. Saçlarında dolaşan parmaklarım, son söyledileriyle hareket etmeyi bırakmışlardı. Dünya mıydı hızla dönen yoksa, benim kalbim miydi senin yörüngene girip beni delirten, Yiğit? "İdil... Sen sadece benim masalımın kahramanı değilsin, sen benim masalımın ta kendisisin. Lütfen, beni asla sevmekten vazgeçme..."

Ruhumda dolaşan, bir günlük kelebeğin cesedini ellerimle taşıdım kalbime. Parmak uçlarımla son kez okşayıp koydum tabuta. O kelebek kalbimle ruhumun arasında bir araf olarak tekrar kanat çırpacak. Bir gülüş gözümden kalbime düşene dek orada hapsolacak, kelebeğim. Ya hayat bulacak, ya da sonsuzlukta kaybolacak. Şimdi o kelebek gibi bir cesetten ibaretim ben. Bir kentte mucizevi şeyler yaşanırken, evin dışında kalmış, pencereden o sıcaklığı izleyen küçük çocuklar gibi hissediyorum. Hiç varolmamış bir aşkın hüznünü yaşıyorum. Hiç olmayan birinin özlemini çekiyorum. Neydi bu hissettiğim? Bu boşluk nedendi? Ruhumu delen, ciğerlerime batan bu duygu nereden gelmişti? Yağmurla gelen o tuhaf yabancınn etkisi olabilir miydi? O yabancı bana yağmuru sevdirebilir miydi? Yağmur onun bakışları gibi düşecek miydi gözümden yüreğime? Kirpikleri, saçları yağmurla nasıl böyle uyumlu olabilirdi? O yağmurun ta kendisiydi. "Yağmur gibisin. Hatta yağmursun." "Hayır, gökyüzüyüm."

Sıradan bir blog kullanmıyordum. Tüm okulu avucumun içinde tutacak bir blogdu benimkisi. İstediğim kişiye istediğim rütbeyi verip kendisine saygınlık bahşedebildiğim gibi, istediğim kişiyi yerden yere vurabilir, insanların gözünde küçük düşürebilirdim. Bunu mümkün kılan, blog sahibinin gizli olmasıydı.

Okulun en inek ve ezik kızı ya aslında okulun en kötü kızıysa? Bunu bilmeden ona sataştıkları için başları çok büyük belaya girecekse? Bu hikayede sizlere herkesin içinde bir karanlık taraf olduğunu kanıtlayacağım.