Başta öldürülenler olmak üzere bütün kadınlara; tüm Özgecanlar, Münevverler, Şuleler ve Aleynalar adına. Bize gül değil, adalet verin. "Kapatın kulaklarınızı beyler-bayanlar, bugün de sağır olalım insanlığımıza." ☣ mart 2021 | karadutveatlantis

O, o kadar görmemezlikten gelinmişti ki kimse onu keşfedememişti. İnsanlar onu görmedikçe, görünmeye değer olmadığına inanmaya başlamıştı. Bu onu dayanamadığı bir yalnızlığa sürüklenmeye itmişti. Ama o buna alışıktı, her şeyin olması gerektiği gibi olduğuna inanıyordu. Hayatını değersiz görüyordu. Kitaplarının sadece karakterleri için, onun içinde yaşayan insanlar için okunduğunu düşünüyordu. Kimsenin onun için okuduğunu düşünemeyecek kadar alışıktı görünmez olmaya. Bir hayaletten ibaret olmaya. Kendini kendine hayalet bellemişti artık. Aynadaki yansımasında kendini değil, başkalarını görüyordu. O kıza iyi bakın! Çünkü o aranızdan biri. O kız artık görünmeliydi. O artık keşfedilmeliydi çünkü o keşfedilmeyi hak ediyordu. Aslında o bütün gözlerin üzerinde olmasını hak ediyordu. O kendini bile yazmıyordu. Hayatının yazılmaya değer olduğunu bilmiyordu çünkü. Onun yazılmaya değer olduğunu bilmiyordu. Işığının göz kamaştırıcı derecede parlak olduğunu anlayamıyordu. Ama biri vardı; genç bir adam. O öyle düşünmüyordu. Şöyle fısıldadı kızın kulağına doğru: "Sen hep yazıyorsun, kafanda yaşayanları, yaşananları, kâğıda döküyorsun. Ama sen asla kendinden bahsetmiyorsun, kendinden bir şeyler katmıyorsun. Esasen sen yazılmalısın. Sen yazılmalısın fakat bunun farkında değilsin." Ve birden çıkagelen, kızın ışığına şahit olup büyülenen o adam, Onu yazdı. O adam sayesinde genç kız bir şarkı oldu. * Kapak Tasarımı: BuseGunsoy

Kadınların hakları olmalı.

Çocuklukta açılan yaralar, geçmeyen yaralardı. Onların çocukluğuna yaralar açılmıştı, emareler bırakılmıştı ruhlarına. Onlarla yaşamaya çalıştılar. Güçlü olmaya çalıştılar. Canları çok yandı. Yaşayamadılar. Düştüler, tekrar ayağa kalktılar. Çocuklukları geçmişlerinden çığlık attı, onlar susturdular. Ta ki geçmiş karşılarına çıkana kadar. Bu güçlü insanların hayata tutunma hikayesi... Bu yaralarla savaşabilme sanatının hikayesi. Yeni bir hayat hiç bu kadar can yakıcı olmamıştı. Yalnızlık hiçbir zaman bu kadar keskin olmamıştı, yalnızlığa hiç sığınılmak zorunda kalınmamıştı. Ama... "Hiçbir şeyi ve hiç kimsesi olmayan bir kızı, hiçbir şey ve hiç kimse terk edemezdi." * İlk yayımlandığı tarih: 31 Aralık 2019

İskeletim iskeletinde; Yaşam bizi ayırana dek. ⚰️ Ressamın kalbi cayır cayırsa dumanla kaplanırdı tablolar, yazarın zihnindeki çerçeveler paramparçaysa solukları sökerdi satırlar. Kelimelerin canı olurdu, belki ruhu veya var oluşu. İnsanın göğsü sıkışırdı da parmak uçlarım kaşınıyor derdi. Çocuklar karanlıktan korkardı da ışığı seviyorum derdi. Ve ölüler yeniden doğmaktan korkardı da yaşama küserdi. Bir haftanın yedi canı olurdu, kadınlar kalplerinde yedi çerçeveyle doğardı. Kız çocuğu anılarını biriktirmeyi severdi ama boyu çivilere yetmezdi, küçücük boyuyla bir tabureyi çekiştirip astı bir bir çerçeveleri ve içine fotoğraflarını eklerken gülümsedi. Onları sevdi, parmak uçlarıyla okşadı, yeterince inanırsa sonsuzluğa karışacakmış ve sonsuzluğa onunla karışacakmış gibi bir güvenle fotoğraftaki mavi gözlere baktı. Yıllar geçti, boyu uzamıştı. Öyleyse bu sefer neden o tabureye çıkmıştı?

Gündüzü alt edemiyorsan kapında gece bekler. Çünkü yıldızlar sana istediğinde gülümser. Cehennemin dibine hoş geldiniz, derler ki acı bir hapishanedir. Hücremden çıkmama izin veriniz.