Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

*14 Kasım 2023 güncellemesi* İlerleyen bölümlerde yorumlarda birçok spoi ile karşılaşabilirsiniz. Her ne kadar uyarı geçsem, o yorumları silsem de maalesef devam edenler var. Bu nedenle özellikle kritik sahnelerde yorumlara bakmamanızı öneriyorum. Gözlerinizi kapatıp tepkinizi yazabilirsiniz elbette :) Keyifli okumalar dilerim. ** Lilith her zaman günahkârdı. O ki en isyankâr, planını kusursuz yapmıştı. Ve insanoğlu bundan nasibini alacaktı. 22 gün, ardından dolunay kana bürünecekti. Ve melek, kan kırmızı kanatlarını kaybedişinin intikamını alacaktı. 🝳 Akıl hastanesindeki yakınını ziyarete giden Gece, hiç ummadığı bir durumla karşı karşıya kalır. Orada bulduğu mektup, tüm gerçekleri sorgulatacaktır. O geceden itibaren 22 gün başlar. Zaman gittikçe kısalıyor, bu oyunu kim kazanacak dersiniz? Küçük kardeşinizin hayali arkadaşının gerçek olduğunu öğrenseydiniz şayet, siz de delirmek isteyebilirdiniz.

"Alın kellesini!" O an son defa yaşamak için bir şeyler yapmaya çalıştım ama ne gücümün, ne de sebebimin olduğunu farkedince kafamı eğip çaresizce bekledim. Ölmek istemiyordum, kesinlikle ölmek istemiyordum...Kendimi bu konuda teselli etmeye çalışsam da yapamıyordum. En azından o zalim halkın önüde idam edilmeyecek oluşuma sevindim ve ölümümden saniyeler önce gülümsedim. 3...2...1... Gözlerimi iki kişilik yatakta açtım. Nerdeydim ben? Daha önemlisi kimim ben? Sera Albayrak mı, yoksa Valeria Ernest mi?

Bir kız... Bir de ses... Hayalet bir ses... Ama gerçek. Biraz da doğa üstü... 《Korku kitabı değildir.》 Derin, sürekli derinlerden duyuyordu ismini. Korkuyordu. Varlığını bilmediği bir ses sürekli onunla iletişime geçiyordu. Biraz zaman korktu. Biraz zaman kovdu. Ama sonra alıştı o sese. Dokundu. Sarıldı. Öptü. Arkadaş oldu. Belki sonra daha da fazlası... . . . İçim yine bir tuhaf olsa da çalışma masama doğru baktım. Ne bir belirti ne bir işaret hiçbir şey yoktu. 'Belirti mi istiyorsun?' diye sordu zihnimin içinde yankılanan sesiyle... Olumlu anlamda başımı salladım. Düşüncelerimi okuması bazen sinir bozucu olabiliyordu. 'Sende çoğu zaman sinir bozucusun Derin.' Yine yapmıştı işte! Yine okumuştu düşüncelerimi... Masamın orada bir şeyler hareketlenince oraya doğru baktım. Kalem kendi kendine hareket edip kağıda bir şeyler yazıyordu. İstemeden de olsa elimin altındaki yorganımı sıktım avcumun içi ile. Korkuyordum belki de hala. Göremediğim bir ses ile konuşuyordum. Her an benimleydi ve sanırım o sadece ses değildi. Bir varlıktı. Dokunabilirdim ona. Elimle hala yorganı sıkarken kalem masadaki yerini aldı ve kağıt havalanmaya başladı. Havalanan kağıda baktım. Kağıdın üzerinde ' HESİM ' yazıyordu. Bu onun ismi miydi? Başlangıç Tarihi: 16 Ocak 2016 İlk Yayın Tarihi: 17 Mayıs 2016 》Tüm hakları bu hırçın yazarın masum ruhunda saklıdır... Bana ulaşmak isteyenler için instagram hesabım- @bilgeliyasam Hesim'in instagram hesabı: @hayaletsesim

Oduncu: önceden sevdiğin yada sevgilin oldu mu? Efsa: beni az çok tanıyorsun muhtemelen. olmadığını ve olmayacağını bilirsin. Oduncu: neden? Neden olmaz? Efsa: ben sevmeyi bilmiyorum ki Efsa: aynen gülmeyi bilmediğim gibi. Oduncu: sevmeyi beraber öğreneceğiz güzelim. Oduncu: gülüşüne gelince, Oduncu: onların sebebi olmaya geldim. (Görüldü) 🐚🐚🐚 "Ya bıraksana be! Hem... hem senin benim yatağımda ne işin var sorabilir miyim?" Dedim sinirle. Daha doğrusu sinirli görünmeye çalışarak. Çünkü şuanda dudaklarıma bakan gözler birşeylere odaklanmamı engelliyordu. "Uykum geldi." "Sen de dedin gideyim şu efsanın yatağına yatayım da cinlerini tepesine mi çıkartayım dedin?!" Dedim hiddetle. "Hayır. Önüme bu kapı çıktı ben de girdim yattım." Dedi ciddiyetle. Alayla gülerek konuştum. "Aşağıda ki o kadar odaya ne oldu peki? Hem... hem kalksana ya altımdan!" Dedim sinirle. Aniden kahkaha atmasıyla donakaldım. Komik birşey mi söylemiştim? "Sen benim üstümde olduğuna göre senin kalkman gerekmiyor mu?" Dedi. Hala gülüyordu. "Bırakırsan kalkacağım!" İşte o an birşey farkettim. Barlas zaten beni çoktan bırakmış. Merhaba arkadaşlar ben yürüyen rezillik! Can sıkıntısından yazılmış bir kitaptır. Zaman da kopukluklar olabilir. Ciddiye almayınız.

Evden koşarak çıktım, gözlerim dolmuştu. Kafamın içindeki sesleri bastırmaya çalışıyordum ama işe yaramıyordu "Yıkımı durdurun! Burada bir çocuk var!" "Başka çocuk olup olmadığını kontrol edin." "Beni duyuyor musun ufaklık? Korkma tamam mı? Şimdi oraya geliyoruz." "Lütfen ölmemiş ol..." "Bu çocuk nasıl gelmiş?" Aniden bir korna sesi duydum, üzerime doğru gelen arabayı gördüm ve gözlerimi kapattım. Gözlerimi açtığımda Bulut'u gördüm bana sarılmıştı, hayatımı kurtarmıştı...