Tenimin üzerinde teni vardı. Hastalıklı bir adama ev sahipliği yapan göğsüm cayır cayır yanıyordu. Verdiği soluklar diken gibi batıyordu tenime. Bana bir sarmaşık misali sarılmış, her zerresini hissetmemi ister gibi bırakmıştı tenini üstüme. Kokusu her yanımı derbediyor, karanlık yanında boğulmama sebep oluyordu. Aylar sonra istediğine kavuşmuştu. Sonunda bedenlerimiz hep istediği gibi sarmaşık gibi birbirine dolanmıştı. "Sarmaşık gibi dolandım her zerrene. Bundan sonra ne seni benden ayırabilirler, ne de buna cesaret edebilirler."

Alınması gereken intikamlar, verilmesi gereken canlar vardı. Herkes kurbanını seçmişti, oyun kimin üzerinden oynanacak belliydi. Karşılarına aldığı rakip kolay bir rakip değildi ancak seçilmişti bir kere. Geçmişin günahını ödeyecek olan isim Erva Demir'di. On yedi yaşından beri aranan bir katil olan o kadın. Erva Demir, saf güç... Tek başına bir ordu olan kadın. Hükümdar ile karşı karşıya oturdular. Kaderin çizgisi o an belli oldu. Ülkenin kalbi olan adam karşısında, azılı bir katil olan kadın vardı. Planlar yapıldı, planlar işlendi. Her ikisi de birbirinden farklı olarak işledi her şeyi. Galip yok, kaybeden yok, çünkü bu hikâyenin bir sonu yok. Son varsa onlar yok. "İstanbul benim lanetim, gözlerin ise en büyük günahım oldu." - Erva Demir "Sen benim en büyük ziyanımdın Aysar." -Urağan Zahir Karahan