«Εισαι να παμε μια βολτα μεχρι το φεγγαρι;» Αυτη ηταν η φραση ηταν η αιτια να γνωριστουν, να γινουν φιλοι και τελικα να ερωτευτουν. Δυο νεοι αγαπηθηκαν πισω απο τις τζαμαριες των πολυκατοικιών τους και μπλεχτηκαν μαζι σε περιπετειες που δεν ηθελαν να ξεμπλεχτουν.

Μια μέρα η ψυχή θα πάρει εκδίκηση. Και όλος ο κόσμος θα μοιάζει με έναν ραγισμένο καθρέφτη κάτω από την δυνατή βροχή. Μηδενική αντοχή. Μηδενική ανοχή. Μονάχα ραγίσματα και ουρλιαχτά.

Ωσάν κρυμμένος θησαυρός, μετρούσαν δεκαπαενταετία ξεχασμένα βαθιά στον πάτο των σημειώσεων από τη σχολή για να πέσουν στα χέρια μου και πάλι φέρνοντας μαζί τους μια γλυκιά νοσταλγία και μια αθώα φρεσκάδα που ακόμη κι αν δεν σας ικανοποιήσει στο έπακρο, σίγουρα θα σας διασκεδάσει επαρκώς! :Ρ Ακολουθεί συλλογή των εργασιών μου στα πλαίσια του μαθήματος της Συγγραφικής (Τμήμα Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας, Εξάμηνο Η') υπό την καθοδήγηση της μοναδικής Λιάνας Σακελλίου την οποία θυμάμαι με τις καλύτερες αναμνήσεις και θαυμάζω υπέρτατα! Και επίσης ευχαριστώ για το υπέρ το δέον 9! <3

Οι άνθρωποι δεν ξέρουν ν' αγγίζουν γι αυτό τους φοβάμαι τόσο...

Πώς ξέρεις ότι είσαι ζωντανός όταν ο θάνατος πολιορκεί τη ζωή σου; 3:14 το πρωί. Τίποτα καλό δε γίνεται αυτή την ώρα. Αλλά πώς μπορούν αυτά τα λαμπερά μάτια να σε οδηγήσουν σε τόσο σκοτεινά μονοπάτια; Όταν ξυπνήσεις και είσαι μόνος, θα αξίζει όλος ο φόβος; θα αξίζει αυτή η εμμονή;

Σκέψεις σε στιγμές εμπνευσμένης βαρεμάρας .... Πεφταστέρια πιο όμορφα από την πραγματική τους φύση ...

Σοβαρή ποίηση (πλακίζω...) Μην περιμένετε να διαβάσετε τίποτα σοβαρό. "Me and my final braincell" Updates όταν βρω την έμπνευση που με έχει εγκαταλείψει εδώ και καιρό.

Είναι από αυτά τα ποιήματα,που σου έρχονται.Μόνα τους.Στις 12 η ώρα το βράδυ.Όταν δεν μπορείς να κοιμηθείς.Και όταν δεν μπορείς να βρεις στυλό.