Öldü. Bir hafta önce babasına gitmek istemişti. Babası "gelme" demişti. Hemen öncesinde bir iş yetiştirmişti. İşin acil olduğunu söyleyenler, işi teslim edince geri bile dönmemişti. İnsanlar son zamanlarda hassas kalbini kırmak için müthiş bir dayanışma içindeydi. Tam da o aralar öldü. Hiç ölmeyecek gibi duruyorken. Henüz çok gençken ve gençliğini pek yaşamamışken... Kalbinin kırılmasına çok da aldırmaması gerektiğini öğrenmeye başlamışken. Tüm yediği kazıkları olgunlukla karşılamayı öğrenmişken... Uyudu, bir daha uyanamadı. Öldü kelimesinden pek hoşlanmazdı. Hayata veda etti, aramızdan ayrıldı gibi cümleleri daha insancıl buluyordu. Bu konuda pek çok tweet atmışlığı vardı. Attığı pek çok tweet gibi o tweetleri de sallayan olmamıştı. Diğerleri tarafından çok da sallanmayan biri olarak yaşamayı öğrenmişti. Sallamıyordu çünkü nasıl olsa geçmişte pek çok büyük iş başarmıştı. Üstelik başardıklarını başkalarının sahiplenmesini sindirmeyi de öğrenmişti. İnsanlar uzun zamandır başardığı ne varsa üzerini örtmek için akıl almaz bir uyum ve ağız birliği içindeydi. Tam da bunları kafaya takmaması gerektiğini öğrenmişken aramızdan ayrıldı... Neden sonra bu sabah uyandı ve yukarıdaki üç paragrafı yazdı. Sonra "kendimden neden üçüncü şahıs olarak bahsediyorum yahu" diye düşündü. Belli ki kağıt üstünde kendini öldürmüştü. Ölen biri olarak, ölümünü kendi ağzından anlatmak bir mantık hatası olur diye düşünmüştü. Eğer bunu mantıklı bulsaydı yukarıdaki paragrafları şöyle yazmaya başlayacaktı: "Ölmüştüm. Bir hafta önce babama gitmek istemiştim. Gelme, dedi. Hemen öncesinde bir iş yetiştirmiştim..." "Aslında böyle yazsam, mantığa aykırı olur ama çok da enteresan olur" diye de düşünmeden edemedi... Niye halen kendisinden "yaptı, yapamadı, etti, edemedi" diye bahsediyordu ki

Polisiye roman yazmak için kendini tüm dünyadan soyutlayan bir kız, bir gün karşısındaki apartman dairesine taşınan fazlasıyla tuhaf olan adamdan ilhamla bir dedektif karakter yaratır ve bu sebeple adamı her gün izlemeye başlar. Ve bu, peşinden fazlasıyla ilginç, komik ve romantik olayları da peşi sıra getirecektir. "Masalın başında, zehirli elmayı onun avucuna bırakıp, kendi masalımı terk edeceğim." TÜM HAKLARI, EPSİLON YAYIN EVİ TARAFINDAN KORUNMAKTADIR. ÇALINTI DURUMUNDA, YASAL HAKLARA BAŞVURULACAKTIR.

Yaprak; küçükken, markette annesinden sürpriz yumurta istediği için bulgur reyonuna sıkıştırılıp çimdiklenenler, ilkokul önlüğünün altına eşofman giyip okula gidenler, yeşil silgisini diş izi yapanlar ve kırmızı kapaklı tüm dersler kitabının saman sayfalarını silerken yırtanlar kadar sıradan bir kız çocuğuyken; birlikte büyüdüğü dört çılgın erkek arkadaşı yüzünden akranlarından biraz farklı bir kız haline gelmiştir. Dünyası, on iki yıllık dostları, gamzeli kahramanı Ali, tek ideolojisi 3P (pizza, pijama, pislik) üzerine kurulu bir çılgın, Oğuz, sevgilisini kendi vesikalık resminden bile kıskanan demirli, Gökhan ve notları toplamda bile 100'e ulaşamayan çorap fetişisti tatlı çapkın Sinan'dan ibarettir. Kalbi dördüyle tıka basa dolu, hayatı onlarla rengârenk olduğu için aşka ne inancı vardır ne de ihtiyacı... Ama bir gün rutin (!) hayatı, doğum gününde gelen bir paket ile tümden değişir. Paketin içinde, gizemli bir âşıktan gelen, kızımızın asla giymeyeceği türden gösterişli bir elbise ve içinde de bir not vardır. 'İçindeki prensesi öldürmeye çalışsan da, o can çekişerek içinde bir yerde saklanmayı başarıyor. Bu, içindeki prensese hediyem... Her ne kadar içindeki o yaramaz kız çocuğuna da aynı oranda âşık olsam da...'

4N1K serisinin ikinci kitabıdır.

Her kızın kendisine aşık olması durumuna alışmış TaeHyung, okula yeni gelen öğrenciye kafayı takar. Çünkü okula yeni gelen Elif, alışılmış durumun aksine TaeHyung'a hiç yüz vermez.

İnsanlar hep mi böyleydi? Yoksa kendi hatalarını örtmek için mi böyle davranmayı mı tercih ediyorlar? Bakalım M'ars da işler nasıl yürüyor?