İstanbula ilk geldiğim günü hatırlıyorum. Kapıda seni görmüştüm. Hayatımda ilk defa birine karşı böyle hissettim ben. Yaptığın bunca saçma harekete katlandım. Niye? Bana gerçekten aşık olduğunu düşünmüştüm. Beni sevdiğini düşünmüştüm! ............... Yankı taksiden indi ve gözlerini kısarak parlayan binaya baktı. Selim önündeki taksiye uzun bir korna çaldı. '' Görgüsüz köylüler. Yürüyün ! '' '' Ne be ne? Beklesen biraz ölür müsün! '' taksinin kapısını kapatan çocuk aptalca el hareketleri yaptı. İstanbul galiba bu yüzden çekilmezdi. İnsanlar salaktı..

Asırlar önce tanrılar arasındaki denge bozulmuş ve Zeus babası Kronos gibi diğer tanrıları sürgün etmiştir. Tanrılar arasında en yücelerden biri olan Hekate bir ayaklanma yapmaya hazırlanmakta ama bunun içinde hapis olduğu yerden çıkmak zorundadır. Peki ya Dolunay? Tanrıların bu İzmirli genç ile ne işleri olabilir ki?

Bir eşcinsel, günlüğüne neler yazabilir? Karşıdan bir çocuk geliyor. Beyaz tenli bir çocuk. Böyle siyah saçları var. Sanırım bana doğru geliyor... Bahçe kapısından girip küçük boyumla hızlı hızlı yürümeye başlıyorum. Yine benle dalga geçmek için geliyor kesin. Offf! Anne neredesin?... Derken çocukta bahçe kapısından içeri giriyor. Ben ilk bloğun girişini hızlıca geçiyorum ve ilerlemeye başlıyorum. ''Dursana!'' diyor ince bir ses. Sanırım o çocuk. ''Ben Mert. Yeni geldik buraya. Annemle annen arkadaşmış. Bizde arkadaş olalım mı?''. Her şey böyle başlamıştı. Masum ve yavaşça. Şimdi ise kirlendik ,aradan yıllar geçti ve hayat tekerrür etti. Bir gökkuşağının hikayesini okuyorsun. Siyah beyaz klişeler yok! Burada her şey rengarenk ve her şey en baştan...