Po wojnie Severus Snape zostaje ocalony przez Harry'ego Pottera. Wciąż przekonany, że zasługuje wyłącznie na karę, pogrąża się w cieniu winy i depresji, unikając światła życia. Harry - już nie chłopiec, lecz młody mężczyzna - nie daje jednak za wygraną. Krok po kroku, gest po geście, rozpoczyna walkę nie tylko o imię Snape'a, ale o jego duszę. W ciszy prywatnych spotkań, przy filiżankach herbaty i wspólnym warzeniu eliksirów, rodzi się delikatna więź. To opowieść o leczeniu ran, które nie krwawią, o milczeniu, które mówi więcej niż słowa, i o miłości, która przychodzi powoli - jak wiosna po bardzo długiej zimie.

Pierścionek zaręczynowy, który nigdy nie zostanie wręczony. Uczucie, które pojawia się tam, gdzie nie powinno. Złoto i drogie kamienie, które pieszczą duszę i ciało. Kameralne niemagiczne snarry z pracownią jubilera w tle. beta: @Dracovitus

Tajna misja prowadzi do miłości, życia i pokonania Czarnego Pana. Akcja osadzona w Szkocji po ukończeniu szkoły. Opowiadanie inspirowane Władcą Pierścieni. Oryginał należy do Kaatje [archived by ISF_Archivist]. Znajduje się na stronie Archive of our own. https://archiveofourown.org/works/7875874/chapters/17987635

Wydarzenia z opowiadania dzieją się w ciągu szóstego roku nauki Harry'ego. Syriusz nie wpadł za zasłonę, a jedynie oberwał zaklęciem tnącym. Luna jest bff naszego Wybrańca 💚 Po walce w Ministerstwie Harry zaczyna słyszeć w swojej głowie dziwny głos i przestaje tolerować eliksiry. Co noc męczą go okropne wizje i koszmary. W akcie desperacji kieruje się po pomoc do swojego nauczyciela Eliksirów. Kompletnie nie zdaje sobie sprawy, do czego go to doprowadzi, i jak wiele niebezpieczeństw czyha na niego w murach zamku. Będzie gorąco moi drodzy 🔥 Zapinajcie pasy. PS: To moje pierwsze i do tego dość spontaniczne opowiadanie, z chęcią przytulę wszelkie rady i uwagi.

To historia o snarry przepraszam za błędy

To nie było tak, że nic wcześniej nie zauważył. Jasne, były sygnały. Może drobne i bardzo malutkie i może osobno nie prowadziły do żadnych konkretnych wniosków, ale w tym momencie wszystkie kropki połączyły się w jego umyśle tworząc wielki i głęboki sens. Był w tarapatach. Był zakochany. ************************* W trakcie pisania. Będę starać się publikować nowe rozdziały jak najczęściej, jeżeli będzie pozytywny odbiór.

Pewna lekcja okulumencji przybiera nieoczekiwany obrót.

Mimo tego, że jest to II część Możesz to wygrać, to jednak można ją czytać nie znając pierwszej. Polecam czytać ją bez znajomości pierwszej części! Akcja rozgrywa się po wojnie, która jednak miała miejsce na 6 roku nie 8. Relacja Harrego i Severusa jest na wysokim poziomie jednak pozostawia sobie wiele do życzenia jak się będziecie mogli przekonać z każdym kolejnym rozdziałem. Nie pozostaje mi nic więcej niż życzyć wam miłego czytania 💚 Osobiście mam dobre przeczucia co do tej książki.

Szykuj gumiaki, bo porywam Cię na wycieczkę w sam środek bagna! Lub też zapraszam na krótkie opowiadanie, będące (nieudaną) próbą odpowiedzi na pytanie, kto pierwszy (Harry czy Severus) powiedziałby/ usłyszałby dwa głupie słowa i jakby zareagował. Możesz je czytać na różne sposoby: 1) równolegle - uwzględniając zarówno pochyły tekst w nawiasie, jak i pogrubiony poza nawiasem; 2) uwzględniając jedynie pochyły tekst w nawiasie, pomijając pogrubiony tekst poza nawiasem; 3) uwzględniając jedynie pogrubiony tekst poza nawiasem, pomijając pochyły tekst w nawiasie. W założeniu jest to ff - Snarry, jednak myślę, że tekst jest dosyć uniwersalny. Dziękuję za pomoc i korektę: @annagaw5 oraz @BartomiejGrski ❤️ --------------------------- Po przeczytaniu: jeśli nadal nie wiesz, kto jest kim w tym opowiadaniu, kto wyszeptuje, a kto słyszy, kto komu podaje dłoń, a kto kogo popycha, czy może kto sam siebie próbuje uratować - nie przejmuj się ;) Ja również nie wiem.

Snarry. Explicit. He hadn't meant to. He really hadn't meant to. It sort of just came out. He didn't even know what he was doing in the teacher's lounge but before he could tell his body not to do anything stupid, his feet had taken him to where he knew Professor Snape was, but he stood there looking at the older man, those black soulful eyes staring at him like they always did when he was angry. "I'm in love with you, Professor." Harry let out a breath he didn't know he was holding. His words were out in the open, and there was nothing he could do about it. All the professors at Hogwarts knew how he felt, and he couldn't go back now. The man he'd grown to love stood there, speechless, his eyes narrow and skin pale. "Get out." He spat. His words made Harry physically recoil into himself as his venomous voice pierced through his ears. "But sir." If it was even possible, Snape's eyes narrowed into even smaller slits until his eyes were almost closed. "Get. Out." He spat again this time a bit more angry than before, "before I throw you out!" Harry quickly walked out of the room, tears falling down his face. The cover photo/ artwork for this story belongs to the original artist