Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.

Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan. Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim. Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi. 🔥 Yayınlanma Tarihi: 12.04.2020 Bu kurguda geçen kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Uyarı: Eğer kurguyu spoi almadan okumak istiyorsanız, yorumları okumamanızı tavsiye ediyorum.

Aşiyan 3 Serilik bir kitaptır ve tüm seri tamamlanmıştır. ... "Sen benim evimsin Gülfem, şu tenin.." derken elini boynumda dolandırdı. "Sadece benim. Başkasının el sürmesine izin vermem. Sen buraya girdiğinden beri.." dedi elimi kalbinin üzerine koyarak. Avuçlarımın altında güçlü şekilde atan kalbini oldukça net hissettim. Sıcacık elini buz gibi elimin üstüne biraz daha bastırdı. "Başkasına böyle attıysa namerdim." Dedi erkeksi gür sesiyle. "Buralar hep senin." Dedi tekrar kalbinin üzerine bastırarak elimi. "Sen benim!" ..... Siddet, Küfür ve yetişkin içerikli sahneler bulunmaktadır. Rahatsız olanların başlamaması önemle rica olunur :)

"Sana hiç söylemedim ama sana aşıktım. Bunu yüzüne karşı söyleyememek de benim ayıbım olsun." 070822 ☁️

Defne sekiz yaşına kadar organize suç örgütünün elindeki çocuklardan sadece biriydi. Zorla mendil sattırılan, dilendirilen, para getirmezse aç bırakılan, dövülen kimsesiz çocuklardan... Ama onu diğerlerinden farklı kılan bir yeteneği vardı: Hırsızlık sanatının hakim olduğu inceliklerini, sevimli kız çocuğu görüntüsünün altına gizlemekte çok iyiydi. Üçkağıtçılık, tırnakçılık, tantanacılık, yankesicilik... Elinden her iş gelirdi. "Şeytan tüyü var onda." diyordu Dündar Baba. "İnsanın kanına nasıl gireceğini iyi biliyor." Yeraltının meşhur baronu 'Dündar Ademoğlu' tarafından keşfedilmesi de yine böyle günlerden birindeydi. Dündar Baba onu evine aldı, büyüttü, okuttu, bir gün sadık bir eleman olarak kendine hizmet ettirebilmek için... İşi öğretti, insanları yönetmeyi öğretti. Kötülüğün mürekkebinin zemheride üzerine düştüğü kar tanesini yakan zehir olduğunu gösterdi. Derin sularda boğulmadan karanlıkla dans etmeye eğitti O ve kardeşlerinin yaptığı işler yer altında duyulmaya başlamıştı bile. Baba'nın ayağına dolanan birisi varsa paketle gitsin! Sinsi bir plan kur, muhakkak bir pisliği çıkar zaten ortaya. Bir de hafiften kadın düşkünüyse, fazla zeki değilse oldu bu iş! "Sen sadece ağına düşür Defne, gerisiyle Dündar Baba ilgilenecek." Alkın Karaca ise Defne'nin önüne atılan o avlardan sadece biriydi. Düşmandı her şeyin başında. Belki hırsız ya da katildi? Neyse neydi, halledilebilir biriydi sonuçta. Ama işlerin bu kadar ters gidebileceğini kimse düşünmemişti. Ve şimdi her şeyin sonunda -ya da belki başında?- sinir bozucu bir biçimde kelepçelenmişken o sandalyeye, bir dosya bırakıldı önüne. "İşte, sözünü verdiğim anlaşma burada." dedi Alkın. "Benim için çalışman karşılığında, sana gerçek ailenle uzaklarda bir hayat vadediyorum." Bir isim dikkatini çekti sonra. Sarp Beyzirce.

"Verdiğim acıyı silebilmek için her bir saç telini öpmek istiyorum," dedi. Önce nefes almayı bıraktım. "Ama bazen öpünce de geçmez," dedi. Buz kestim. ... BU HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR VE GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA BİR İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR! Yayınlanma Tarihi: 21 Mayıs 2017 Maça Kızı 8, üç kısımdan oluşan bir seridir; hepsi bu kitap altında toplanacaktır.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."