Sebastian to 17-letni chłopak, który żyje w ciągłym strachu przed ojcem, jedyną osobą w rodzinie, którą ma. Mieszka na osiedlu, które należy do najbiedniejszych w mieście. Żeby nie myśleć o wszystkim co złe, spędza czas na grze w koszykówkę. Jednak po rewanżowym meczu z drużyną z bogatego osiedla w jego życiu pojawia się szansa na zmianę wszystkiego o 180 stopni. Nie jest to jednak łatwe i niesie za sobą wiele wyrzeczeń i trudności, a także wymaga poznania samego siebie. *** "Gdybym kiedyś usłyszał, że moje życie zmieni się diametralnie, że nie będę cały czas chodził z etykietą „chłopaka z patologii", że wyjdę na ludzi i będę robił to, co lubię, nie będąc pod wpływem innych, ciesząc się życiem, spędzając czas z najlepszymi przyjaciółmi, studiując, pracując i po prostu będąc szczęśliwy, wyśmiałbym osobę, która mi to mówi. Ale tak się stało, że to właśnie ja jestem tą osobą. Osobą, która mówi, że jestem szczęśliwy. Osobą, która ma rację."

Cameron Mayght cieszy się spokojnym i bezkonfliktowym życiem. Niezauważany, szary chłopak, który idealnie umie wmieszać się w tłum. Cóż... może jednak nie do końca. Jest jeden szczegół nadający jego rzeczywistości barw. Wieczorna praca, którą sukcesywnie utrzymuje w sekrecie. Szło dobrze. Naprawdę dobrze do czasu, aż na jego drodze stanął rozpoznawalny Asher Trembley. Szkolna gwiazdka od teraz trzyma w garści jego tajemnicę. A bezproblemowe życie tak mu odpowiadało... 16.04.20 -#1 w boyxboy 😱😱 23.04.20- #1 w bl 27.04.20- #1 w nastolatek 11.06.20- #1 w lgbt •Luźna i przyjemna w odbiorze książka, którą zaczęłam pisać, aby choć trochę umilić sobie kwarantanne. Mimo wszystko zapraszam, może się spodoba!

⚠️Książka zawiera wulgaryzmy oraz opisy drastycznych scen.⚠️

Książka zawiera 🌨️LGBT 🌸 Przekleństwa 💧głupoty w środku zdania 💮krew (oczywiście nie ma na rysunkach) ❄️brak logiki 🧠Dream team 🥡 Rzeczy 12+

Jest sobie Tsuki i jest sobie Kuroo. Kuroo uczy Tsukiego.

jak dużo nieudanych bankietów, słonecznych plam, rodzinnych prób, samotnych wędrówek czy dziwnych pierwszych razów będzie musiał przeżyć Nico, żeby zrozumieć nieśmiałe, delikatne i nowe uczucie zakochania? dość przyjemna historia z uniwersum herosów przepełniona ciepłem, kwiatami i urokiem. theme song: „here comes the sun" by the beatles {042017 - 102017}

A co, jeśli Światło i Mrok tak naprawdę się kochają, ale ich miłości przeszkadza zwykła logika, która mówi, że nie mogą być razem w tym samym miejscu i czasie? A co, jeśli stykają się ze sobą tylko o świcie i zmierzchu, kolorując niebo barwą miłości i żalu? Powiecie: "Nie zmienią swego losu", ale czy na pewno? #654 w kategorii: Fanfiction Opowiadanie na podstawie książek Ricka Riordana.

NIE CZYTAJ TEGO CZEGOŚ, BŁAGAM! Książka opowiada o dwójce "przyjaciół", Georgu i Dreamie. Clay czuł do chłopaka coś więcej niż tylko przyjaźń. Czy George czuje to samo co przyjaciel? A może traktuje go jako tylko przyjaciela i woli, żeby tak zostało? Zapraszam do czytanka :3 Książka zawiera: ▸Sceny delikatnie mówiąc, depresyjne? I guess twt ▸18+ (W przyszłości ▸Pojedyncze wątki innych shipów ▸Dużo shipów homo. Jest to moja własna wersja dość popularnego shipu Dreamnotfound. Postaram się w opowiadaniu zwrócić uwagę na kilka ważnych cech obu bohaterów. Jest to moje pierwsze opowiadanie, więc jakbym mogła prosić o kulturę w komentarzach. Mam nadzieję, że się spodoba. Rozdziały pojawiają się obecnie raz w tygodniu, w weekend. (przez szkołę oczywiście twt) Obecna okładka nie moja ale za niedługo możliwe, że pojawi się moja własna. Oczywiście jeśli będzie mi się chciało ruszyć dupę.

Historia opowiadająca rozwinięcie shipu Dreamnotfound | Na potrzeby książki niektóre rzeczy mogły być zmienione |

Parę miesięcy temu kupiłem kubek ze złoconymi maziajami. Na wyprzedaży. Żaden prezent, żadna okazja do wspominania. Zwykły, ładny kubek za 15 złotych. Od tego momentu piłem kawę tylko z niego. Plułem fusami z herbaty do jego wnętrza. Nigdy jednak nie spojrzałem na ten kubek w szczególny sposób. Zwykła rzecz, nie? Jednego wieczoru rozsiadłem się wygodnie przy biurku. Patrząc na telefon chciałem sięgnąć po zeszyt do pisania tekstów. Banalna sytuacja. Poczułem, jak moje nieuważne palce nie wymijają kubka. Pozwalają mu przewrócić się, ześliznąć z blatu. Mimo że nie widziałem, poczułem nacisk niepokoju. Moja głowa sama narysowała trajektorię lotu, rozbicie, wylanie. Stratę. Przez ułamek sekundy miałem jeszcze nadzieję, że uda mi się złapać kubek, uniknąć tego, co ma się za chwilę wydarzyć. Ale dobrze wiedziałem, że już mi się nie uda. Poparzyłem tylko palce. Patrzyłem na nowy kształt kubka, rozbity na części. Nasza przygoda się skończyła. Bezpowrotnie. Nie miałem już pić z niego kawy, pluć fusami do wnętrza. Ta chwila, gdy wiem, że coś stracę jest zawsze intensywna. Człowiek zamiera, wstrzymuje oddech. Jest okrutnie krótka, ale ściska w dołku. Zawsze towarzyszy jej nadzieja. Głupia i naiwna. Tak mocno wierząca, że jeszcze się uda. Uczucie straty. Tak, to tego uczucia nie znoszę najbardziej. Gdy wchodzi w ciało, wpełza we wnętrze, uświadamiam sobie, jak bardzo coś było dla mnie ważne. Czy to Nivan, czy durny kubek ze złoconymi maziajami.