"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

(Y/N) is ready to log off her game for the night, before suddenly being interrupted with a duo request. She spends a few hours with the mysterious stranger, those hours turning into weeks. Their friendship flourishes online, but what happens when (Y/N) moves to a different part of Japan? She's only there for a week, but that doesn't stop her from meeting her latest online friend.

-Bütün anılarımdan geriye küller bile kalmamıştı. Rüzgar elimdeki külleri,Tanrı küllerin sahibini almıştı. Smut içerir.

Draco Malfoy, yıllar önce kaybetmiş olduğu en yakın 'arkadaşını' tekrar karşısında gördüğünde hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını tahmin edebiliyordu.

one day

"Öldüğümüzde ne olacağını düşünüyorsun?" Tsukki aniden sordu, bu düşünceye kalbi acıyordu. Yamaguchi gökyüzüne baktı ve gülümsedi. "Ne olacağını biliyorum..." "Ne?" "Yıldız oluruz. Oradaki en parlak yıldız ben olacağım. Böylece beni her zaman hatırlayacaksın."

❝𝗞𝗢𝗞𝗨𝗡𝗨 𝗦𝗘𝗩𝗜̇𝗬𝗢𝗥𝗨𝗠❞ -@keikaminari - 𝐒𝐔𝐌𝐌𝐎𝐍𝐄𝐃 ╭┈─────── ೄྀ࿐ ˊˎ- -ˏˋ こんにちはˊˎ- 𝘜.𝘈. 𝘰̈𝘨̆𝘳𝘦𝘯𝘤𝘪𝘭𝘦𝘳𝘪𝘯𝘪𝘯 𝘺𝘶̈𝘻𝘭𝘦𝘳𝘤𝘦 𝘺𝘪𝘭 𝘰̈𝘯𝘤𝘦𝘴𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯 𝘢𝘳𝘬𝘢𝘥𝘢𝘴̧ 𝘤𝘢𝘯𝘭𝘪𝘴𝘪 𝘣𝘪𝘳 𝘩𝘢𝘺𝘢𝘭𝘦𝘵𝘪 𝘤̧𝘢𝘨̆𝘪𝘳𝘥𝘪𝘬𝘭𝘢𝘳𝘪 𝘩𝘪𝘬𝘢𝘺𝘦 ╰┈➤ ＊*•̩̩͙✩•̩̩͙*˚　　˚*•̩̩͙✩•̩̩͙*˚＊ 𝙢𝙞𝙙𝙤𝙧𝙞𝙮𝙖 𝙭 (𝙛𝙚𝙢.) 𝙧𝙚𝙖𝙙𝙚𝙧

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."