''Θα σου μάθω εγώ.'' μου είπε και έσμιξα τα φρύδια μου. ''Τι πράγμα;''τον ρώτησα με απορία. ''Να φιλάς ρε Μητσάκο.''μου είπε σαν να ήταν αυτονόητο και κόντεψα να πνιγώ με το ίδιο μου το σάλιο. Ο Ανδρέας και η Δήμητρα ήταν κολλητοί από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους. Τι θα γίνει όταν αναπτυχθούν διαφορετικά αισθήματα και είναι μονόπλευρα; Με φόντο το πανέμορφο νησί της Χίου, δύο παιδιά μεγαλώνουν, ωριμάζουν και ανακαλύπτουν τους εαυτούς τους και τον έρωτα.

"ΕΙΠΑ ΚΑΤΙ ΓΑΜΩ ΤΗ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ" ξανά φώναξε και χτύπησε τη μπουνιά του πάνω στο τραπέζι. "Πο..πονάω" ψιθύρισα αδύναμα έτοιμη να λυγίσω και να βάλλω τα κλάματα. ++ Η Ανθή είναι ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι σεμνό, γλυκό και συνεσταλμένο. Μπορεί να είναι κόρη ενός πλούσιου επιχειρηματία όμως στη ζωή της μόνο πλούτη δεν γνώρισε. Δεν προκαλεί ποτέ μπελάδες και προσπαθεί να περνάει πάντα απαρατήρητη, αφού τα κόμπλεξ τόσο για την εμφάνιση της όσο και για τον ίδιο της τον εαυτό την κρατάνε μακριά από τους γύρω της. Φιλίες ή κάποιο εφηβικό έρωτα δεν έχει να θυμηθεί. Μόνο κακίες και κλάματα. Όταν η μητέρα της βρίσκει μια καινούργια δουλειά αναγκάζεται να μετακομίσει και για κακή της τύχη στο νέο σχολείο θα κάνει το τρομερό λάθος να πέσει πάνω στον Στέφανο, το πιο τρομαχτικό και άκαρδο αγόρι. «Η γνωριμία τους ξεκινά από το κεφάλαιο 5» Βιβλίο που περιέχει τοξικές, βίαιες, μάτσο, σεξιστικές μη αποδεκτές συμπεριφορές... #1 θέση αγάπη, ρομαντική, έρωτα, δράμα 2018 #1 θέση εφηβική φαντασία 20.04.2018

Ένα Fanfiction story από την ομώνυμη σειρά «Sons of Anarchy» "Θέλω να σε αφήσω να με μάθεις" είπε μετά από λίγο καθώς περιεργαζοταν το πρόσωπο μου. "Τι παραπάνω δεν ξέρω;" ρώτησα χαμηλόφωνα. Τα μάτια του ήταν κόκκινα. "Ω μωρό μου, δεν έχεις ιδέα ποιος είμαι" Highest rank: #1 στην εφηβική φαντασία

Η Ζωή, μια νέα κοπέλα, σπουδάζει εδώ και λίγο καιρό σε μια μεγάλη πόλη. Η ζωή της είναι ήρεμη μέχρι τη στιγμή που γνωρίζει τον Μάρκο. Όμορφος, άκρως επικίνδυνος και ο μεγαλύτερος φόβος όλων, κανείς δεν τόλμησε να του αντισταθεί. Κανείς... Εκτός από τη Ζωή. Ανακοίνωση: έχουν γίνει αλλαγές στα κεφάλαια, λόγω γερής δόσης cringe που έλαβε η συγγραφέας όταν τη ξανά διάβασε μετά από 10 χρόνια.

"Πού ήσουν;" η αυστηρή φωνή του ηχεί στα αυτιά μου, καθώς κλείνω κουρασμένη την πόρτα πίσω μου. Γυρίζω προς το μέρος του, μ' ένα αδιάφορο βλέμμα. Ύστερα, αρχίζω να βαδίζω προς την κρεβατοκάμαρά μου, αγνοώντας την ερώτησή του. Η σπαστική φωνή του όμως με σταματά. "Πού ήσουν, γαμώτο;" φωνάζει εξοργισμένος, καθώς με πλησιάζει. "Δεν σε αφορά." λέω κοφτά, ώστε να γίνω κατανοητή. Τείνω να φύγω, όμως το γυμνασμένο χέρι του με τραβάει κοντά του. Τα πρόσωπά μας απέχουν μόλις λίγα εκατοστά. Η βαριά ανάσα του σκάει στο πρόσωπό μου και μόνο απ' αυτό μπορώ να καταλάβω ότι έχει πιει. "Πάλι σε αυτόν τον χλεχλέ ήσουν; Δεν νομίζεις πως η ηλικία σου δεν σου επιτρέπει να πηδιέσαι;" ρωτάει, πιέζοντας τα χείλη του σε μία ευθεία γραμμή. Πλέον τα νεύρα μου χτυπάνε κόκκινο. "Μήπως πρέπει να σου θυμίσω ότι μόλις έκλεισα τα 17, ε; Και επιπλέον ποιός είσαι εσύ που θα μου κάνεις ανάκριση κάθε φορά: πού είμαι, με ποιόν είμαι και με ποιόν πηδιέμαι;" φωνάζω στον ίδιο τόνο, σηκώνοντας ενοχλημένη το φρύδι μου. "Αυτός!" λέει και πριν προλάβω να τον ρωτήσω τι εννοεί, απαντάει στις σκέψεις μου, σφραγίζοντας τα χείλη του με τα δικά μου.

Σηκώθηκε έχοντας τα χέρια στις τσέπες , " Θα διαγράψω το βίντεο ". Το κεφάλι μου έσπασε ακούγοντας αυτό που μου είπε και αναστέναξα με ανακούφιση. " Ευχαρ- " " Υπό τρεις όρους " είπε χαμογελώντας, κάνοντάς με να το κοιτάξω. " Ποτέ Στόουν " ξεφύσηξα. " Εντάξει τότε, θα το στείλω σε όλους όσους είναι στις επαφές μου " είπε καθώς πείραζε ως συνήθως το κινητό του. Τα μάτια μου γούρλωσαν και τον σταμάτησα κρατώντας το χέρι του όσο εκείνος με κοιτούσε με ένα κενό βλέμμα, αλλά μπορούσα να δω την διασκέδαση στα μάτια του. ...Αυτός ο ηλίθιος! " Εγώ.. Εγώ.. " Δίστασα κοιτώντας κάτω. " Εσύ τι; " με ρώτησε καθώς σήκωνε ξανά το κινητό του. Προσπάθησα να το τραβήξω από αυτόν αλλά μάταια. " Εντάξει καλά, συμφωνώ με τους όρους σου! " είπα νικημένη κάνοντάς τον να χαμογελάσει διαβολικά. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ Written by: @dark_atheart All rights go to the writer. Thank you for giving me your permission to translate your book. Copyright 2017-@demi_me

"Ψιψινα, κανονας 2ος!" Φωναξε αποτομα καθως προχωρούσε προς μια άγνωστη για εμενα κατεύθυνση, χωρις καν να γυρίσει να μου ρίξει μια ματια. "Ναι, ναι, ξερω! Να μην μιλαω, αλλα πως θες να μην διαμαρτύρομαι απο την στιγμη που με εφερες σε αυτο το... για διαφώτισε με λιγο τι ειναι αυτο το μερος." Δεν μίλησε και απλα επιτάχυνε το βημα του αδιαφορώντας για εμενα που ετρεχα πισω του λαχανιασμένη. Χωρις να το επισημάνω, σταμάτησα να προχωρώ για να μπορέσω να παρω μια κανονικη ανασα, δίνοντας μου επισης την δινατοτητα να συνηθίσω το περιβαλλον στο οποιο βρισκόμουν για να μην μου φαινεται τοσο τρομακτικο. "Ψιψινα, ο 1ος κανονας ποιος ηταν;" Ρωτησε εξαλλος καθως αντιλήφθηκε οτι δεν τον ακολουθουσα. "Εμμμ να κανω παντα οτι μου λες..." Απαντησα δειλα αφου ηξερα που το πηγαινε. "Και τι σου ειπα;" Ξαναρωτησε φωναζοντας κατευθυνομενος αυτην την φορα προς το μερος μου βγαζοντας ατμους απο τα νευρα. "Ν-να σε ακολουθω... αμιλητη" "Και τι εκανες εσυ;" "Ακ-ριβως το αντιθετο" Ηλιθιο τραυλισμα. "Και τι γινεται οταν δεν υπακους στους κανονες μου;" ...Καταστράφηκα! Story of 2017|2018 Highest prank 2nd | 17.11.2018 on Teen Fiction ❌Do NOT copy the story!

Μια φορά κι έναν καιρό, Αύγουστος πρέπει να ήταν, ξεκίνησα να σε θυμάμαι και ποτέ να σε ξεχνάω. Μια φορά και έναν... Αύγουστος πρέπει να ήταν, σε γνώρισα και ούτε που ξέχασα να σε θυμάμαι. 2021

Κάθε μέρα την έβλεπε να κάθεται μοναχή της στο ίδιο παγκάκι.Αυτός και οι φίλοι του της έκαναν τη ζωή κόλαση με την πρώτη ευκαιρία... Και γιατί;Επειδή απλά μπορούσαν.. Την θεωρούσε ξενέρωτη και βαρετή μόνο και μόνο επειδή ήταν διαφορετική.Η τουλάχιστον έτσι νόμιζε στην αρχή. Γιατί εντελώς ξαφνικά αρχίζει και την βλέπει ερωτικά.. Θα δώσει μια δύσκολη μάχη για να την κερδίσει. Θα τα καταφέρει; Και έτσι μας παρουσιάζεται η ιστορία του Άρη..Μια ιστορία αγάπης.. Highest; #1 in teen fiction

Ήταν τόσο απόμακρος που νόμιζα ότι έκρυβε κακία. Ήταν όμως απλά ένα παιδί που έμοιζε με τον παράδεισο... Ένα παιδί με ταλαιπωρημένη ψυχή που έψαχνε απο κάτι ,ή μάλλον καλύτερα, απο κάποιον να πιαστεί.