"Sîdar'ın sırtında soyunun yükü, Rashan'ın kalbinde ise kaderin zinciri vardı. Onlar birbirine yasak, ama birbirinden kaçamayacak kadar bağlıydı."

Bir yanda on beş yaşında ailesi tarafından zorla evlendirilip yıllarca bir odada hapsedilen kız ve doğduğu toprakları sevse de törelerini sevmeyen bir adam... Evlendiği adam tarafından tam sekiz sene evin içindeki bir odaya hapsedilen kız, bir gün kocasının ölmesiyle özgür kalır ve tekrar onu zorlayan ailesine dönmemek için hiç tanımadığı bir adamdan yardım ister... Diğer yanda görücü usulüyle olsa da sevip sevildiğini düşünen bir kadın, kocasının kuma getirmesi üzerine onu boşar ve hayatta kalmak uğruna Ağaların Ağası olarak görülen bir adama sığınıp kendine yeni bir hayat kurmak isterse neler olur sizce? Hadi gelin, birlikte Sedef ve Asmin'in hikâyesine bakalım. Birbirini hiç tanımayan bu insanlar neler yapacak?

Ablası onun kaderi olacaktı. O ise sadece gölgeydi. Ta ki gelinliği üzerine geçirene kadar... Bir kurşun, iki aşiretin arasına kan ve sessizlik serpti. İntikam nefesleri tutuldu. Kan dökülmesin diye bir çözüm sunuldu: BERDEL. ☆☆☆ Hayat gerçekten kendi seçimlerimizle mi şekillenir, yoksa doğduğumuz toprak, aile ve gelenek her adımımızı önceden mi belirler? Bir kız kaderini, kendi kararıyla çizebilir mi? Berdel adı verilen o görünmez zincir, sadece elleri değil, kalpleri de bağlayabilir mi? Bu kitap, töre ile aşkın, ihanet ile sadakatin, korku ile cesaretin iç içe geçtiği bir hikâye anlatıyor. Bir tarafta aile baskısı, töre ve kan davası; diğer tarafta kalbin atışı, özgürlük arzusu ve yasaklı bir sevda. Her sayfada okuyucuya şu soruyu sorduracak... "Kader mi güçlü, yoksa insanın kalbi mi? Peki ya birini seçmek zorunda kalsan, hangisini seçerdin?" "Kaderini mi? Yoksa, kalbinin sesini mi?"

'Can parçamı bulabilmek için sevdiğim kadından vazgeçtim ben.' Okan Paşalı 'Sevdiğim kadının başkasına sevdalı olduğunu bilmeme rağmen ondan hiç vazgeçmedim. Ömür boyu beklemem gerekse bile...' Azad Yamaner 'Ölmek istedim çünkü bu acıya yalnızca sonsuz bir ölüm yakışırdı.' Berfin Beylice (Kadına şiddet, aşağılama yoktur! Aşiret kitabı değildir!)

Yazgıya atılan düğümün hikayesi... Zinar Aşiretinin ağası Viran Zinar, Sipanların büyük torunu Afşin'i isteyecek zannederlerken asıl isteyeceği kişi, kuzeni Nalin Sipan'dır. Fakat Nalin bu evliliği onaylamaz ama kader ağlarını çoktan örmüştür.

Mahir, yıllarını sevdiği kadına adamış bir adamken, bir ihanetle yıkıldı. Geriye sadece kızı Elîn kaldı. Azize, sevdiği adama çocuk veremedi diye kuma getirildi. Sonra da terk edildi. Yalnız kaldı. Ve sonra iki yaralı kalbin yolları kesişti. Zorla, mecbur bırakılarak, bir araya geldiler. Ama insan kalbi tuhaf şey. Kırık dökük de olsa, sevdaya hâlâ yer açabiliyor bazen. Bu kitap, belki de birçoğumuzun 'keşke'lerine benzeyecek. 'Keşke daha önce tanışsaydık' mesela. Mahir ve Azize'nin aşk hikáyesi Kitap kapağı: Damla_yazar Kitap şahsıma aittir. Yazım yanlışları olursa bana nazikçe bildirin. Azerbaycanlı olduğum için bazı sözler uyuşmaya bilir.

'Bu gönül bir sana esir Devran. Al, sakla sinene, koru beni tüm canavarlardan. Bu Gönül mapus yolunda esir düşmüş Devran. Al, sar beni koynuna, kaçalım bizi bekleyen tüm yalanlardan.' 📿📿📿 Aşiretlerin barış yapacağı mecliste düşmanını öldürüp hapis yatan Devran ve onun uğruna senelerdir esir tutulan Gönül'ün hikayesidir. 📿📿📿 'Bir ah desem önlerinde... Adını dilimden sakındığımın simasını düşürürler yaktıklarından kalanlarımın üstüne. İs atar belki külümden, yakışmaz güneşin dokunmaya cüret edemediği yüzüne. Söneyim diye onun gözünden bir damla yaş aksa üstüme, bahar yeşil gözlerinin günahı düşer boynuma. Onca günaha Hakk'ın merhameti tecelli eder de benim kefaretim yeşil cehennem bir Gönül'e düşer.'

'Ben en çok akşam güneşini severim Mem. Sarının en masum, turuncunun en tutkulu, kırmızının en şefkatli hali demek çünkü. Ben akşam güneşinin alacasına meftunum. Sen bu aciz yüreğimin akşam güneşisin Mem.' ☀️☀️☀️ Hızlandım. Bir insan kaçtığı bir yere ne kadar hızlı gidebilirse o kadar hızlı gidiyordum. Koştum. Ardımdaki sesler yaklaştı. Geçmişime yaklaştım. Gidebileceğim ilk yere ulaştım. Demir kapılı konağın önünde durduğumda elimdeki bıçağın kabzasını vurdum. Nefes nefeseydim. Soğuk yakıyordu. Boğazımı yakıyordu. Tenimi yakıyordu. O soğuk yakıyordu ama ben donuyordum. Titriyordum baştan aşağı. Elimdeki kanlı bıçakla vurdum kapıya tekrar tekrar. Ayak sesleri bana yaklaşıyordu. "Mem!" diye bağırdım yıllar sonra. Adı dilimden dökülünce içim dalgalandı. Sesim titredi. "Mem, aç kapıyı!" Gözlerim buğulandı. Adım sesleri kulağımda yankılanıyordu şimdi. Kalbim, göğüs kafesimden taşıyordu. Kirpiklerim bile titredi. O zelzelede birkaç damla döküldü soğuğun kuruttuğu yanaklarıma. "Aç kapıyı, Mem! Aç ne olursun, aç!" Adım sesleri durdu arkamda. Bulmuşlardı beni. Yakalanmıştım işte. Memet kapıyı açmamıştı. Kapıyı ilk ben kapatmıştım bize. Ama bu gece her şeye rağmen bana açamaz mısın Mem? Göz kapaklarım kapandı. Kucağımdaki valizin içinde oğlum ağlıyordu. Elimdeki bıçağın bulandığı kan şimdi kuruyacaktı. Son kez kaldırıp vurdum kapıya. İçimle titredi sesim. Ağladım. "Mem... Duymuyor musun? Sesimi duymuyor musun? Aç kapıyı! Aç kapıyı Mem." ☀️☀️☀️ 'Senden sonra en çok akşam güneşinden nefret ettim Zühre. Sarının en güçsüz, turuncunun en yalancı, kırmızının en zalim hali demekti artık. Ben bir akşam güneşinin alacasında zincire vurdum sevdamı. Sen yüreğime kazınm