"Dediler bana, inanma sözlere. Vurulma-sana cellat olan gözlere..." * " Yakala!" dedi bir hızla fırlattığı telefonum ben ne olduğunu anlamadan, kaldırım taşındaydı. Gözlerim titrek bir ifadeyle sulandı. Yerdeki telefona kaydı bakışlarım. Sesi kulaklarımı kabarttı. " Ardındaki araba... Bin ona ve evine git." Dediğinde hala bakışlarım yerdeki telefonumdaydı. Kapının sertçe suratıma kapatılmasına alışkındım ancak ilk defa kapı dışarı edilmiştim. İlklerim, demiştim ona. Her ilkimi bana yaşatana, elimden alamazsın demiştim. Basit bir denkleme yerleşen saatler... Basit bir denklem. Popüler kızlar, kötü çocukları sever. Ve Özün, benim için kötü çocuktu. Ya ben popüler miydim? Soyadım yetiyordu, gözlerin büyümesine. Benliğim değil. Yalan, İzel. Ve yalana yanıyorsun.