"Daha abi olmayı bile beceremiyorken nasıl aile olacağım ben size?" ... Yıllar önce salak bir hemşirenin dalgınlığı yüzünden dünyası değişen Layana'nın biraz anormal, biraz saçma, biraz eğlenceli ve fazlasıyla kaoslu hayatına hoş geldiniz. ... Klasikleştirilmemeye çalışılan tam bir klasik aile kurgusu. Başlama tarihi: 31 Temmuz 2021

Karışmışız işte. Sonrada 16 yıl sonra her şeyin farkına varmışlar fasafisooooo. 20 Kasım Cumartesi.

Temelleri tamamen yıkılmış bir aile... onlar bir aile bile değildi. Sadece kemikleri birbirine bağlanmış zar zor ayakta duran bir iskeletten ibaretti. Kötü kaderleri daha doğmadan önce biçilmişti. Kanatları daha doğmadan kesilmişti yedi çocuğun... Destan Dağlar ise bu yedi çocuktan en şanssızıydı. Kimsesizdi. Kimliksizdi. Yalnız başına savaşıyordu. Tek başına koca bir aileydi. Ta ki 17 yıl sonra kardeşlerinin karşısına çıkmasına kadar. Karmaşık hayatı iyice karışırken bu düzene uyabilecek miydi yoksa aykırı hayatına kaldığı yerden devam edecek miydi? Bu yedi yaralı çocuğun verdiği koca savaş son bulacak mıydı? Yoksa asıl savaş şimdi mi başlıyordu? & Yayınlanma Tarihi: 10.06.2021 Kitapta +18 küfür, argo, şiddet gibi sahneler mevcuttur. Herhangi bir çalıntı, alıntı söz konusu olursa gereği yapılacaktır.

bu sefer karışan bebekler kız değil erkek

17 yılını yetimhane köşelerinde geçiren Bulut,ailesi olduğunu öğrenirse ne olur ? Bulut,yıllar sonra gelen ailesini affedebilecek miydi ? Ya da abileri ve kardeşi onu benimseyecekler miydi ? 01.08.2021 İlk kurgum olduğundan bir tık mantık hataları vardır.Bunu bilerek okuyun,please.

Sabah birden odanın kapısı açıldı ve ben daha kalkamadan biri kollarımdan tutup silkeleyerek çıkardı yataktan. "Ne işin var senin kardeşimin yanında? Amacın ne senin?" Bağırmasıyla konuşanın en küçük abi Emir olduğunu anladım. "Ne gibi bir işim olabilir? Görmüyor musun, uyuyoruz." Onu alaya almam onu daha da sinirlendirmişe benziyordu. "Benimle dalga geçme! Neden kardeşim senin yanında? Ne amaçlıyorsun sen?" Bunları söylerken kollarımı daha da sıkıyordu. "Kolumu bırak!" diye çıkıştım. Cevap olarak daha da sıktı ve sırıttı. Ben onu uyarmıştım. Artık durmama gerek yoktu. Kolunu tutup büktüm ve tüm gücümle ittim. Beklemiyor olacak ki geriye sendeledi. Bu sayede benden uzaklaşmış oldu.

Petunya; 'Umudunu kaybetme.' 'Herkesin bir umudu vardır. Bir savaşı, bir kaybedişi, bir acısı, bir yalnızlığı, Bir hüznü... Çünkü herkesin bir gideni vardır. İçinden bir türlü uğurlayamadığı.' Benimde hep bir umudum vardı, hep bir bekleyişler ile geçirdiğim on yedi yılım vardı. Verdiğim bir savaş vardı, yaşadığım onca acıya rağmen tek bir nefes için, hayallerim için verdiğim bir savaşım vardı. Kaybedişlerimde vardı, on yedi yılım gibi mesela. Hep bir yalnızlığım, bir hüznüm, bir sevgisizliğim vardı. Sevginin nasıl bir duygu olduğunu hissetmediğim, ailenin ne olduğunu bilmediğim bir hayat yaşamışlığım vardı. Kısaca.. Hayatın benden çaldığı hiçbir zaman uğurlamayacağım bir on yedi yılım vardı. |230521|🍂