053*; İkinci sınıftayken yanlışlıkla bana top attın ve benim yanlış bir yerime geldi 053*; Özür dilemeye geldiğinde çocuğum olmayacak dediğimde ben yardım ederim söz veriyorum dedin Pamira & Kartal ↬100421

Bir mafyanın aşık olduğu kadın.

Onu uzun süredir öldürmek istedi aslında. Denedi ama yapamadı. Yıllardır defalarca onu öldürmek için nişan aldı. Son kez denemek istedi o gece. Son kez. Ama aşkına yenilip yapamadı . "Aşık olmasan beni öldürecek miydin?" "Aşığım." Duraksadım .Yüzümü avucunun içine aldı. "Her zerrene aşığım." *** Bu kitap; kan, küfür, cinsellik ve rahatsız edici sahneler içermektedir .❗️ Kitabın kapağı yeniden tasarlanıp değiştirilmiştir. Kapak tasarımı:dmrgamz ✨🥰

🥀 "Geçmiş, bazen mutlu bir anı bazen acı bir tebessüm. Bazı zamanlarda ise adı konulamayan duygunun adı..." Eflâl... Ölüme ve insanlara karşı gardını almış genç bir kadın... Korkuyla attığı her adımın, hayatından çaldığını fark edemeyecek kadar kimsesiz üstelik. Lâl... Ölesiye nefret ettiği insanlardan kaçıp sığındığı limanda, belki hayatının aşkını bulacak belki de en büyük hayal kırıklığını yaşayacak. Eflâl, onaylanmayan bir evliliğin meyvesidir ve henüz dünyaya gelmeden, hikâyesine ölümün gölgesi düşmüştür. İşi, dostları, abisi... Hepsi onu "öldürülmek" düşüncesinden bir nebze de olsa uzaklaştırmaktadır. Tabii, bir de Karan Akdoğan... Aslında kimsesiz olduğunu anlayan Eflâl'in, kimsesi olan genç adam... Aralarındaki bazen minnet, bazen şefkat, bazen ise karşı konulmaz bir sevgidir. Ancak Eflâl'in baş etmesi gereken ölüm gerçeği, onu Karan'ın yanında da rahat bırakmaz. Eflâl, gerçeklerle yüzleşmeye karar verir. Kime ve neye inanacağını bilmeden kendini hiç de tahmin edemeyeceği gerçeklerin içinde bulur. Artemis Milenyum aracılığı ile kitap oldu. Kitapçılardan alabilirsiniz.❤️ •Yeni bölüm gelmeye devam edecek ve final burada yayımlanacak.

Sokaklarda büyüdüm, hayatın sillesini yedim. Ailem yoktu. Sokakları ev bildim. Küçüktüm, küçücüktüm ve aşkı kalbimde hissettim. Kara gözleri geceyi hatırlatan Kara Çocuk, ellerimden tuttu. İlk kez güldüm. Gözlerim ilk kez mutluluktan yaşardı. Herkesin iğrenerek baktığı bedenim, sonunda mutluluğu da tattı. Ve hayat benden Kara Çocuk'u da aldı. Hayat, 7 yaşında bir kız çocuğuna intikam yemini ettirdi. İnsanları öldürdüm, işkence ettim, bir çoğunu da yaşarken öldürdüm. Ama ben kimsenin çocukluğunu çalmadım. Tek derdim, çalınan çocukluğumdu. Büyüdüm ve kadın oldum. Çocukluğumu boş bir mezara gömüp, oradan kadın olarak çıktım. Ve bir gün geldi. Karşıma Kara gözleriyle geceyi hatırlatan adam çıktı. Bana yıldızlarımı verdi. Belki bana Kara Çocuk'u veremedi ama bana iyi ki Kara Çocuk gitmiş dedirtebildi. Ben Alya Demirel. Bu yıldızların kızının ölüp, ruhunun kadın oluşunun öyküsü. Bu ölen tüm çocukların öyküsü.

"Verdiğim acıyı silebilmek için her bir saç telini öpmek istiyorum," dedi. Önce nefes almayı bıraktım. "Ama bazen öpünce de geçmez," dedi. Buz kestim. ... BU HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR VE GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA BİR İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR! Yayınlanma Tarihi: 21 Mayıs 2017 Maça Kızı 8, üç kısımdan oluşan bir seridir; hepsi bu kitap altında toplanacaktır.

Gözlerinizi açtığınızda yıkılmış bir evde uyanacaksınız. Tek çıkış yolunuz yerin altı olacak. Kendinizi bulduğunuz çıkış noktası her bir yanı kameralarla çevrili, her yeri izlenen bir plato. Tek amacınız ise alandaki ipuçlarını takip edip evinizi bulmak. Tüm yarışmacılar evlerini bulduğu an, kazanan belirlenmiş olacak. Öyleyse, sizi kaybetmemizi ister misiniz?

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."