Cennete açılan bir kapıydı gözleri. Hafif kirli sakallarının gizlediği gamzeleri ile yaratım harikasıydı. İnsan gerçekten izlemeye doyamıyordu. Çarpık gülümsemesiyle baktı ve dirseklerini masaya yasladı. “Sen beni mi dikizliyorsun?” “Hayır be, ne diye dikizleyeyim ki. Hıh.” Kahkahasıyla mest olmuş bir şekilde ona bakıyordum hala. “Evet evet, sen beni dikizliyorsun. Hadi kabul et.” “Tamam, dikizliyordum.” diyerek itiraf ettim. Gamzesini belli edecek şekilde güldü ve başımın üstünden öptü. “Seni seviyorum güzellik.”

Lisedeki ilk yılımdan sonra her zamanki Bodrum tatilinin düşüncesi, benim için fazlasıyla sıradandı. Ama sıradan olmayan bir şey vardı ki o da yan evdeki çocuktu. (Tüm hakları yastığımın altında saklıdır)