Kaderinden kaçabilir mi insan?

Hayallerim... Hayatım boyunca hayallerimin peşinden koştum. Kimseye engel olmasına bile izin vermemişken bu da neydi? Kalbimi ağrıtan, gözlerimi dolduran bu şey... "Aşk" diyor uzaklardan bir ses. Kulaklarımı okşayan o ses. Yanıma yaklaşınca elim ayağım bir birine giriyor sanki. Tüm benliğimle onu istiyorum. Kokusunu içime çekmek, ellerini tutmak, dudaklarını öpmek istiyorum... Sanki hiç bitmiyecek bir şarkı gibi, sanki sonsuza dek dans eden bir dansçı gibi. Evet sanırım bu hissin karşılığı bu... Tam üç harf... Aşk... "Züppe!" diyorum karşımdaki okyanus gözlere doğru. "Uyuz kız" diyor çok sevdiğim gülümsemesi ile. "Seni seviyorum Züppe'm" "Seni seviyorum Uyuz Kız"

Yaprak her sonbahar ağacı terk ettiğinde koca çınar sarsılır mı? Peki ya düştüğü toprak? Heyecanlanır mı çocukça? Hayır... Değersizdir yaprak. Sonbaharda rüzgara karşı ağaca sarılamıyıcak kadar çağresizdir. Her ilkbaharda çınarı yeşermiş yeni yapraklarla görecek kadar haraketsiz ve sonunda düştüğü toprakta çürüyücek kadar acınası. Yaprak 16 yaşında hayatta oldukça sarsak adımlarla ilerleyen bir kız her tökezleyişinden düşmesine neden olucak birilerine tutunmakta kararlı, ağaca, hayata tutmaktada...

Bir insan nasıl kendi acısından zevk alabilir? Soruyu düzeltiyorum; Genç bir kız gölgede sürdüğü hayatına kendisinden daha karanlık bir insanı nasıl sokabilir? - "Şu akan kanı görüyormusun? İşte bu benim tek eğlencem." "Biliyorum, benimkide sen olacaksın.." - DİPNOT: Bu hikaye kötü çocuk/masum kız tarzı bir hikaye değildir. - KORKU #1 PARANORMAL#1

Yirmi yaşındaki güzel ve kibirli Grace Dorcey, İngiltere'nin kuzeyindeki liman kasabasının lordu olan Thomas Dorcey'in tek kızıdır. Tahttaki hanedana akraba olmalarından mütevellit asil kana mensup olarak doğan Grace el üstünde tutulup her istediği yerine getirilerek büyütülmüştür. Çocukluğundan itibaren edebiyat ve antik yunan tarihi dersleri almış, nakış işlemeyi ve arp çalmayı öğrenmiş, titizlenilerek günü geldiğinden kralla evlenecekmiş gibi özenle yetiştirilmiştir. Ailelerine ait kalede bir dediği iki edilmeyen Grace ancak prenseslere nasip olabilecek bir yaşantı sürerken, tahtı ve gücüyle hayallerini süsleyen kralın bizzat kendisinden gelen emirle hayatı alt üst olmuş, adeta bir kâbusa dönüşmüştür. Şehirlerine saldıran İskoçları durdurmak adına yapılan gizli anlaşma onu doğup büyüdüğü şehir Whitehaven'dan sökerek düşman adasına sürüklemiştir. Babasının onun için adeta pamuklardan var ettiği dünyayı terk edip herkesin ondan nefretle bahsettiği topraklara gönderilen genç kız için zorlu bir hayat başlamışken, kendini İskoç beyinin ona taban tabana zıt olan oğlu Ramsey Avalon ile hiç ummadığı maceraların içinde bulmuştur.

ŞİMDİ EPSİLON YAYINEVİ KATKILARIYLA TÜM KİTAPÇILARDA... ------- "Biz, aynı rengin iki farklı tonuyduk. Bir yanda soğuk bir gecenin üzerine dökülen ay ışığı, diğer yanda kar yağarken bile parıldayan bir güneş... O ve ben, birbirinden uzak ama aslında bir o kadar yakın iki kişiydik. O ateş, ben baruttum. Temasımız son derece yakıcı olabilirdi ve birbirimizden uzak durma ihtimalimiz, bir buzulun ortasında can çekişen kıvılcım kadar yetersizdi. Kimisi buna kader diyebilirdi, kimisi tesadüf... Ne söylendiğinin önemi yoktu; şu noktada önemli olan tek şey ateşin kuvvetiydi."

Hiç bilmediğim bir ülkenin, alelade bir bar sokağın da tepemde kırmızı, yeşil ışıklar dönerken görmüştüm onu. Yada o görmüştü beni... Siyah saçları,kavruk teni ve beklenti dolu gözlerinden başka birşey hatırlayamıyorum, o görüntüsü beynimi altüst etmişti belki de kafama o kadar darbe aldıktan sonra olmuştu bu, ama o geceyi ölürken bile unutamayacağımı biliyordum. Onun Dünyasında biletler tek kesimdi. Girerdiniz ama o istemeden asla çıkamazdınız. Beni o paranormal dünyanın içine çekmişti ve onun için beslenme çantasından başka birşey değildim. Ne ara bundan daha fazlası olmak istediğimi anımsayamıyorum ama artık dönüş biletimi istemediğim de gerçek mana da işimin bittiğini de anlamıştım. O Chapin'di. Onunla birlikteyken Cennete de Cehenneme de tek bir adım uzaklıktaydım ama o yokken de boşlukta kalıyordum bir hiçlikten daha fazlası değildim. *29.11.2011