Onlar karanlığın yeryüzündeki yansımasıydı. Bir tabutun açılması en fazla ne gibi bir sorun getirebilirdi ki? O gece olayların bu noktaya geleceğini bilmiyordum. Özgürlüğün kafesini açtığımdan ve karanlığı yeryüzüne davet ettiğimden haberim yoktu. Ama artık gecenin koynunda usulca parlayan karanlık, yeryüzüne inmişti ve karanlığın elleri aydınlığın kalbini parçalara ayıracaktı... Karanlık ve yarı aydınlık iki tarafın arafı... Sonsuzluğa atılan iki farklı mühür. Ve tek bir son.

Bir yargı, Bir yanılgı, Her şey böyle başladı. Şimdi düşün bakalım, bir yargıç kararında yanılırsa, ve bunun geri dönüşü olmazsa? Olan masuma mı olur, yoksa yanılana mı? Bu hikaye, adaletin olmadığı yerde, kendi mahkemenin başlamasıyla sona erdi. Şimdi de, kuralları yeniden yazıyoruz. Yeni hikayemizde, Doğru bilenenleri unutturmaya, Yalanların gerçeğini yazmaya, Evreni değiştirmeye, O tokmağı masaya değil de, vicdanına vurmaya hazır mısın sevgili olur? Hazırsan, yargıların yanılgısı devrimiz hiç bitmemek üzere başlıyor! Bu sefer bir şeyleri değiştirmeyeceğiz ama kesinlikle yok edeceğiz. ...

"Bu ne kadar güzel birbirimizinlik..." Eski hesabım -Eserseyazarim- da yayımlanan "O" hikayesinin taşınmış halidir.

bir ZeyKer hikayesidir.

O adamın, mağrur ifadesiyle kimseye bakmadan yanımdan geçişini izledim. Babamı hapse attırıp beni bu hayatta yapayalnız bırakan o adama nefretle bakıp onu kutlayan kalabalığın içinden geçtim. Attığım her adım nefretimi artırırken intikam yemini ettim... Sen benim hayatımı darmadağın ettin ben de senin kalbini söküp darmadağın edeceğim, Yiğit Karan! Kork benden!

Ölümün mevsimidir sonbahar... Sonbaharda seçeneği yoktur yaprağın, dökülmekten başka. Sararmak, dökülmek, sonrası ölüm... Tıpkı insanın ölümü gibi. Ben de tıpkı o sarı yapraklar gibi meçhule savrulurken rastladım ona. Bu kez önümde seçeneğim vardı. Ya ölümden kaçacaktım ya da ölüme aşık olacaktım. Ölüme aşık olur mu insan dedim, cevabını şairin sözlerinde buldum. Aslında yaprak sıkılmıştı ağaçtan bahaneydi sonbahar... Aslında ben sıkılmıştım hayattan, yaşamam için bahanemdin sen benim...

"Seni sevmiyorum" dedi. Bugüne kadar duyduğu en güzel sözdü... Kalbi deli gibi, doludizgin çarparken heyecanla nefes aldı. Kendi gözlerinin de söylediği, dilinden bağımsız o sözler döküldü. "Ben de" dedi, "ben de seni seviyorum." Genç adam siyah deri montunu istemsiz tutup gözlerini kısarak şaşkınlıkla baktı. Oysa bilmediği, kendinin görmediği, karşısındaki kızın görüp bildiği bir şey vardı. Dil başka göz başka konuşurdu. Kalpten dile aksederdi sözler, oradan gözlere. Kalpten gelen sözler tek çıkardı. Göze ayrı dile ayrı gitmezdi. Dil yalan söylese de gözler kalbin aynasıydı ve asla yalan söylemezdi. Şimdi sevdiği adamın söylediği gibi. Dili yalan söylüyordu ama bakışlarındaki sevdası kalbinin yansımasını gösteriyor sadece iki kelime söylüyordu. Seni Seviyorum... Canım arkadaşım Zehra'mın katkılarıyla!

Nefrete dönüşen aşk,yeniden filizlenir mi? "Kendimi arıyorken Olmaktan korktuğum yerdeyim...Sendeyim... Al beni,ne yaparsan yap..." 27.05.2016

Ruhsuz bir adamla evlendim. Ruhsuz, duygusuz, gaddar, kaba ve insanlıktan yoksun bir adam... Artık Karahan konağında o ruhsuz adamla bir ömür geçireceğim. Ben beyaz gelinlikle annemin evinden çıkarken herkesin gördüğü gelinlik değildi, üzerimdeki... Kefenimdi... O gelinlik üzerimden çıktı ama kimsenin görmediği kefenim hâlâ üzerimde. Kimse görmese de ben görüyorum. Ben her gün öldüğümü sanırken, aslında o adamı gördüğüm gün öldüm ama bilemedim. Ben kim miyim? Hande İnanoğlu. Kerem Karahan'la evli, hayatı cehennemden daha cehennem sıradan biri... Çok sevdiğim arkadaşım Zehra'mın katkılarıyla.. Sonsuz teşekkürler NOT: TÖRE HİKAYESİ DEĞİLDİR!

Kendi hayatını kızının üzerine adamış bir kadın... Hayatındaki en büyük şans olan o adam... Adam bir bataklıktı. Her gün farkında olmadan o bataklıkta bir hazine aradı! Hazine mucizelere gebeydi!