"Kötü olduğun bir şey var mı?" dedim gülümseyerek ona dönüp. "Zor bir soru." dedi gülerek. Sonra gökyüzüne bakarak düşünmesini izledim. Öyle sevimliydi ki... "Açık uçlu sorularda kötüyüm." dedi kıkırdayarak alayla. Bu kahkaha atmama sebep oldu. "Tatlı. Başka?" "Bisiklet sürmekte berbatımdır. Her yere takılır ve çarparım. Resim çizmeyi beceremem. İlkokulda bile ödevlerimi abime yaptırırdım hep. Hele o perspektifler yok mu? Argh, kaç kağıt parçaladım bilmiyorum. Genelde insanlarla iletişimim de kötüdür, mimiksiz olduğumu söylerler. Hiç konuşmadığımdan şikayet ederler." Gözleri gözlerime kaydığında gülümseyerek onu izliyordum. "Sen eminim onlarla aynı fikirde değilsin." Bu yine gülmeme sebep oldu. "Kesinlikle değilim." "Ve..." Adımını biraz daha uzağa atıp önüme geçti hala yürüdüğümüz sırada. Durduğumda o da durdu. Tam karşımdaydı ve aramızda bir adımlık mesafe vardı sadece. "Sevimli insanlara zaafım var. Konu onlara geldiğinde kendimi -istediğin manada düşün- asla tutamam." Öylece gülümseyerek birbirimize bakıyorduk. Eğer alkol almış olmasaydım kesinlikle böyle bir anda böyle rahatça gözlerine bakamazdım. "Özellikle kısa boylu, çekik gözlü bir çocuk konusunda." Elleri belimi buldu, iki yandan aşağı kayıp tişörtünün eteklerini tutarak beni kendine doğru çekti. Elleri sıcacıktı. Yanıyormuş gibi hissetmeme sebep olacak kadar. "Ki üzerinde benim tişörtümle karşımda duruyorken."

Onun güzel olmak için hoş gözlere, uzun saçlara ya da büyük göğüslere ihtiyacı yoktu. O bana olduğu kişiyle yürüse, kollarımı açabildiğim kadar açar ve koşması için yalvarırdım. O ise uzaklaşmayı seçti. Şimdi 9 yıl sonra, önüme koyduğu kapının anahtarını alttaki boşluktan bana itmişti. Kalbim açmamı, zihnim koşarak uzaklaşmamı söylerken ben öylece oturmuş, içerdeki kaosun sonunu diliyordum. Çoktan ruhumu ona kendi ellerimle teslim etmiştim. Şimdi kalbim avuçlarıma düşmüştü. Zihnim ise bana yalvarıyor, yalvarıyordu. Bu yanlıştı. Bu saçmalıktı. Bu aptallıktı. Ve o an göğsümün ortasında büyüyen acı... Bu acıyla kalıyordum ben. Benim tüm gerçekliğim buydu. Ben koca bir yanlıştım. Karşımda doğru olduğunu iddia eden Kağan ise üzerime yıkılan ikinci bir yanlıştı. Yine de... Bir yanlış ancak bu kadar doğru hissettirebilirdi.

DÜZENLENDİ! "Sırtını yaslayacak bir duvara ihtiyacın var." "Biraz da soluklanmaya..." diye tamamladı beni. Dilimi dişlerim üzerinde gezdirdim. "Biliyor musun, benim de şurayı dolduracak bir şeye ihtiyacım var." dedim elimi başımın üstüne koyarak. Şaşkınlıkla birkaç saniye bana baktıktan sonra başını geriye atarak kahkaha attı. Gülümsemem dudaklarımda dondu, başımı eğerken ısındığımı hissettim. "İnsanlar dertlerini itmeye çalışırken sen başına dert almak mı istiyorsun?" dedi tek kaşını kaldırarak. "Ben sadece yerine endişeleneceğim birini istiyorum."

DÜZENLENDİ! Ve birini çok sevmek yasaklanmıştı. Sen cezalandırıldın. O kadar çok seviyordun ki elinden alındı. Ve sen de elimden kayma diye, o gün bir tık daha az seveceğime seni, yemin ettim. Yemin ederken bile biliyordum başaramayacağımı. Özür dilerim, böyle güzel sevdiğimiz için.

DÜZENLENDİ! Üç arkadaştık. İkimiz aynı kişiye vurukken, nasıl birbirimize tutulduk?

DÜZENLENDİ! "Cennet... Cennet senin için yeniden can buldu Sarp. Seni gördüğüm gün yıllar sonra kalbim yeniden hızla tekledi. Göksu'dan sonra ilk defa bu kadar hızlı çarptı. Kalbimin cehennemi beynime hücum etti ve kalbim senin için beyaza boyandı." "Bizim cennetimiz siyah olsa da kabul. İçinde sen varsan..." Dudaklarımdan öptü bir kez daha. "Ve içerdeki Sarp cennet kıldı evini." dedi gülümseyerek. "Senin cennetin," parmağını dudaklarım üzerine oturttu. "burada." Dudaklarımı kalbinin üzerine bastırdım. "Cennetler buluştu o zaman?" *Daddy issues baba ilgisi görmeyen çocukların büyüdüklerinde kendilerinden yaşça büyük ve olgun karakterli kişilerden etkilenmelerine neden olan bir sendrom. Kitap baba-oğul ensest ilişkisini değil, baba ilgisinden yoksun büyüyen bir çocuğun kendinden yaşça büyük bir adama beslediği duyguları anlatıyor.

DÜZENLENDİ! "Basat..." diye inlerken ellerimi tam başının olduğu noktada tişörtümün üzerine koydum. Başını kalbimin üzerine koyduğunda altında kıpırdandım. Karnımdan garipten sesler gelmeye başlamıştı. Bedenim çöküyordu sanki. Tüm uzuvlarım uyuşurken kalbim isyan ediyor, bunu kaldıramadığını bağırıyordu. Sanki Basat'ı itmek ister gibi, hızlı hızlı çarpıyor, göğüs kafesimi delme pahasına yukarı doğru sertçe vuruyordu. Beynim ise düşünmeyi bırakmış, sıcak başın keyfini çıkartmaya başlamıştı. "Basat..." diye mırıldandım tekrar. İki gözümden birden iri taneler yuvarlandı, kulaklarımı sıyırıp yastığa döküldüler. Bir öpücük daha indi kalbim üzerine. Hıçkırdım. "Şşş..." Sıcak nefesi tenimi kavurdu. Başını tişörtümün yakasından çıkarttığında tişörtüm göğsüme kadar açılmıştı zaten. Yüzü yüzümün hizasına geldi, eli önce gözlerimdeki yaşları nazikçe sildi, sonra saçlarım arasına daldı. "Özür dilerim." diye mırıldandı. Şimdi ikimizin kalbinin atışları birbirine karışmıştı sanki. Sol tarafımda kendi kalbimin çarpıntıları, sağ tarafımda göğsüme baskı yapan onun kalp atışları... Ağzımı açtığımda lafları ağzıma tıktı. "Çok, çok özür dilerim." Burnunu burnumun yanına, alnını alnıma yaslayıp gözlerini gözlerime dikti. Titreyen dudakları çok ufaktan dudaklarıma temas edince gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı. Onu durdurmak istedim ama konuşamadım. Kendini kasa kasa, dünyanın en güzel bahçesine doğru çekti beni. Şimdi dudaklarımdan biri dudakları arasındaydı. Kısa sürdü ama mükemmeldi. Çekti dudaklarını, gözlerini araladı. Usulca fısıldadı. "Yeniden benim kibritim ol. Bir daha asla sönmene izin vermeyeceğim. Söz veriyorum, Barış."