"Ben darmadağındım Ozan... Paramparçaydım. Benim her parçamı birer birer iyileştirdin sen. Etrafa saçılan acılarımı toparladın tek tek. Bütün acılarımı unutturdun. Bana geldin, iyi geldin." Dedi Ayşegül. Gözleri ağlamaktan helak olmuştu. "Ama sonra." Diye devam etti. "Sonra birer birer sardığın bütün yaralı kendi ellerin ile kanattın." Ozan derin bir nefes aldı. Zamanı geri almak istedi. Ayşegülün gözlerinin için doya doya bakabildiği bir ana dönüp orada zaman dursun istedi. İstemekle kaldı. "Özür dilerim Ayşegül." Dedi. Sessizce akan gözyaşlarını sildi, ayağa kalktı. Ayşegül'ü orada bırakıp gitti...

Gökdeniz Yiğit , diğer yaşıtları gibi annesi ve babasıyla büyümeyen. Ama babası tarafından tüm istekleri karşılanmış bir çocuktu. Ama bir isteği hariç , anne sevgisi ... . . . "Bir anda geliceksin ve her şey normale dönücek öylemi ? Gökdeniz sana anne diyecek , sen bizimle vakit geçireceksin yok öyle , bak gördüğün gibi bizim kurulu bir düzenimiz var ve onu bozmayacaksın " "Düzeninizi bozmayacağım zaten düzeninize ayak uyduracağım " . . . Aradan geçen beş yıl... Her şeyi düzeltebilir miydi ? Annesiz büyüyen bir çocuk , iki günlük bebeği ile ortada kalan baba ve mecbur bırakılarak onlardan uzakta kalan bir anne . Hepsi bir yapbozun kayıp parçaları bakalım birbirlerini bulup tamamlanacaklarmı ? ! YAZILAN HER ŞEY KURGU VE HAYAL ÜRÜNÜDÜR !

Esra ve Ferbülent ikilisine ithafen yazılmıştır.

"Ben senin gelince bütün düzenim bozuldu sandım ama benim zaten bir düzenim yokmuş Ayşegül..." - "Yeter ya!" Diyerek ayağa kalktı Ayşegül. Odadaki herkesin bakışları Ayşegülü buldu. Ozan da yaslandığı yerden doğruldu. Böyle bir tepki beklemediği yüzünde ki ifadeden belliydi. "Yeter Ozan yeter!" Herkes sessizce Ayşegül ve Ozan ikilisini izliyordu. "Bir tek senin mi düzenin bozuldu ya? Bir tek sana mı zor her şey?" Ozan Ayşegül'ün dediklerinden sonra ayağa kalktı. "Benim için ne kadar zor senin haberin var mı? Hiç bilmediğim bir yerde hiç tanımadığım, yeni tanıdığım insanların arasında bir düzüne ayak uydurmak kolay mı sanıyorsun sen?" Ayşegül derin bir nefes aldı. Gözleri ister istemez dolmuştu. "Yeter artık. Geldiğim günden beri yaptığın o iğrenç imalar, laf sokmalar! Olay büyümesin, sorun çıkmasın diye sustum. Sustum ama yeter. Benim de sabrımın bir sınırı var." Ozan sessizce Ayşegül'ü dinliyordu. "Benim de bir kalbim var."

Ayşegül Yılmaz. Annesinden sevgi görmemiş bir kız çocuğu. Kız çocuğu dediğime bakmayın, kendisi 27 yaşında ama içindeki kız çocuğu hala annesi tarafından sevilmeyi beklediğinden büyüyemedi bir türlü. Bir insanın kendisini sevebileceğini düşünmüyor, düşünemiyor. Çünkü annesi bile sevmedi onu. Ozan Yiğit. Kendisi pollyanna'nın erkek versiyonu. Tabiri caizse tam bir sevgi yumağı. Sevgiyi hak ettiğini düşündüğü her insanı seviyor bizimki. Henüz aşkı tatmadı, onun için birisini sevmek çok kolay ama aşk bir o kadar zor. Pollyanna'mız 28 yaşında bir erkek çocuğu, kızımız gibi. Ama hikayeler farklı. İkiside aynı yerde çalışıyor ve aralarında yalnızca profesyonel bir ilişki var. Ozan Ayşegül'ü seviyor, herkesi sevdiği gibi. Ama o günden sonra ilişkileri farklı bir boyut kazanıyor. Ve sen eğer bu kitabı okursan öğrenebilirsin. İyi okumalar güzel insan.

"Zaten güzel olan her şey bir gün bitermiş. Bizim hikayemizin ömrü de bu kadarmış." Twitter: @puwerpuf

"Bir saman sarısı, bir duman karası anladım ama zor oldu anlaması artık eski hayatıma dönüşüm yok ben deniz olsam da sen Ankara'sın."

a: neden beni sadece sarhoşken arıyorsun? o: çünkü duygularımı sadece sarhoşken gösterebiliyorum.

" ... Aşkın kanunu yok , kanunları biz yazıcaz Ayşegül ... "