-uyuyor musun? -hayır, ölmeye çalışıyorum. (Ship hikayesi değildir)

|texting| "Oh, my god!" Dudaklarımın arasından fısıltı tonunda çıkan kelimeler elbet sahibine ulaşamadı. Ben bile zor duymuşken uzaktan izlediğim bu kadın nasıl duyacaktı ki? Aralık kalan dudaklarıma yasladığım işaret parmağım alt dudağımı usulca okşarken hala karşımdaki kadından gözlerimi almaya çalışıyordum. Hayatıma epey kadın girmişti. Çeşit çeşit onlarca... Ama bu güzellik de neyin nesiydi böyle? Ayağındaki mat topuklu ayakkabıları ince bileklerine sarılmış adeta başka bir hava katmıştı ona. Çıplak bacakları dudak ısırtan cinstendi. Yukarı çıktıkça gözlerimi alamadığım beyaz teni nihayet dizlerinden bir karış yukarıda biten eteği ile kesildi. Yoksa aklım nerelere giderdi emin değildim. Mini eteği dar kesimi sayesinde kalçasını sıkıca sararken üzerindeki beyaz gömleğinin kolları yarıya kadar sıvalı duruyordu. Yakasındaki düğmelerden birkaç tanesi açıktı. Boynundaki uzun kolye gömleğinden içeriye girmiş, göğsüne doğru uzanmış adeta merak uyandırıyordu. Kolyeyi kıskanmak üzereymişim gibi hissediyordum kendimi. Aklımı başımdan alan cinsten bir çekiciliği vardı. Kimdi bu kadın? Ve daha önce neden hiç görmemiştim? Boğazımı hafifçe öksürerek tazelerken dilimi de kurumuş dudaklarımın üzerinde gezdirdim. Acilen onunla tanışmalıydım yoksa aklımın bir köşesinde kalacağı kesindi. +18 Yetişkin içerik Cinsellik / Küfür

▪︎İntikam şeytanın ikinci sevimli oyunudur. ▪︎ Park Jimin ▪︎ Seri - 2

izleyici misin oyuncu mu? - nerve isimli filmden uyarlandı - *a n g s t*

Senden nefret ediyorum, seni seviyorum.

Hayran kurgu #1 Ben sadece yeni bir başlangıç yapmak istemiştim. Hayatımın eskisinden daha da kötü olabileceğini nereden bilebilirdim ki?

"Hatırlamazsın diye diyorum ben Jimin, kalçalarımı ve beni unutma olur mu?" Göz kırparak bana el sallamasının üzerine koşmaya başladığını görmüştüm. Söylemesine gerek bile yoktu, bugünü istesem de unutabileceğimi sanmıyordum.

Senden intikam almak için yapamayacağım şey yoktu Jiminie. Ben de ünlü oldum.

Kimsenin görmediklerini görmüştüm.. Yaşamak için tutunacak bir dal arar olmuştum. Korkuyordum.. Yalnızdım.. Yine ve yine.. Fakat şunu öğrenmiştim kısacık hayatımda çoğu şey sahteydi. Aynı zamanda sana "destek" olanlar. Aslında Hayat yalandan ibaretti.Belki de yalan diye bir şey olmasa ben ilk okulda "yalancı"olarak anılmayacaktım. Söylediklerim yalan değildi. Bir sürü kişi vardı sınıfta, arkadaşlarım dışında... Onlar göremiyorsa bu benim suçum değildi. Daha 9 yaşımda bir hastaneye kapatılmıştım ben. Daha 9 yaşındayken ! Ya gördüklerimden kimseye bahsetmeyecektim ya da bahsetmeye devam ederek hayatımın en güzel anlarını bembeyaz bir odada, bembeyaz bir yatakta geçirecektim.Aslında küçük yaşıma göre zekiydim.Sonuçta hayatta ya zeki olarak zorlukları geçeceksin,ya da hayat seni acımasızca çiğneyecekti. Gittiğim o kocaman yerde küçücük bir bedendim.. Bir doktorum vardı minnet ve nefret duyduğum. Bana fotoğraflar gösterip çıkardı odadan. Hadi ama, rastgele boya saçılmış kağıtları bana gösteriyordu. Ona Ne gördüğümü söylediğimde çeşitli yöntemler uygulandı üzerimde. Dayanamadım ve kabullendim. Gördüklerimi görmezden geldim. Düzeliyordum zamanla... Yani onlar öyle sanıyordu.. Hayatımın acı gerçeklerinden biriydi bu da. Belki de biz doğruları görüyorduk.Sırf doğruları gördüğümüz için annem ölmeyi haketmiyordu... Babam, annemi öldürmekten idam edilirken(!) ben beyaz odamda, beyaz yatağımda kendi kendime bir şeyler yazıyordum.Zamanla bunlara "beste" dendiğini anlamıştım.Bestelerdeki duyguları anlamıştım.Bu şeyleri anlamak için çok küçüktüm fakat hayat zorla da olsa insanı büyütüyordu işte. Türlü zorluklarla yaşamıştım bu hayatı. Açıkcası memnundum halimden. Şimdi ise, en sevdiğim ve bana umut olan bir grupta yer alıyordum. Değişimin nirvanası diye buna denirdi galiba. Cinayetl

'güzel şarkıymış -p.j.m' ©hhyesria UYARI: psikolojik açıdan bunaltıcı olabilir. hassas psikolojiye sahip olanların okumaması tavsiye edilir.