"Gideceğiniz yere sizi bırakabilirim."dedim. "Gidecek bir yerim olsaydı keşke."Sessiz bir şekilde konuşsa da söylediğini duymuştum. Neden böyle demişti ? Bilmiyordum.İçimden bir ses gitmesine izin verme diyordu.Başına kötü bir şey geleceğini hissediyordum sanki.Onun burada kalması da doğru muydu ? Onu da bilmiyordum.Belirsizliklerin arasında kalmışken içimden geçen kelimeyi bir anda ona söyledim. "Gitmeseniz." -

"Yalan söyleyen insanlardan pek haz etmem."dediğimde ellerini birleştirdi ve ciddi bir ifadeye geçti. "Biliyorum ama beni dinleyince hak vereceksiniz."dediğinde saatime baktım. "Yalnızca on dakikanız var." "Şirketinize ortak olmak istiyorum."dedi.

"Sana, beni sevme, demiştim!" Esmerin umursamazlığına karşın Sarışın eline geçirdiği vazoyu duvara fırlattı, vazoda kalbi gibi tuzla buz olmuştu. Çok şey söylemek istiyordu ama ağzını bile açamıyordu, gözyaşlarını akıtmakla yetindi. "Senden nefret ediyorum..!" diye fısıldadı, daha sonra bu cümleyi tekrar tekrar haykırdı. Ardından ona doğru yaklaşıp yumruklarını umursamaz kızın omuzlarına indirdi, yorulup nefes nefese kaldığında Esmer daha fazla kalamayacağını anladı. "Hoşça kal Clarke." Clarke mavilerini bakmaya doyamadığı ve her baktığında kaybolduğu yeşillere çıkardı, son birkaç aydır aşkla baktığı gözlere şimdi hayal kırıklığıyla bakıyordu. Elinden hiçbir şey gelmedi, ellerinin arasında ki beden ondan uzaklaştı ve bulunduğu yeri saniyeler içerisinde kaybetti. Aşk yerini nefrete buladı, sahi, bu kadar kolay mıydı?