Bilinmeyen: Portakallı olsun. Ekin: Ne? Bilinmeyen: Süt diyorum, portakallı olsun. Ekin: Hangi galakside böyle bir ürün var acaba? Bilinmeyen: Bilemiyorum. Bilinmeyen: Ama eğer bana iki gün içinde portakallı süt bulamazsan seni affetmem Ekin. ♧ ▪2017 ▪2020

Her şey Afra'nın yeni okula gitmesiyle başlar. Bu gittiği okulda Aras ve çetesi ile tanışır. Ve bu çete'nin kötü şakalarına uğrayacak yeni kişidir. Bakalım Aras ve Afra'nın nefreti ne zaman aşka dönüşecek? Aşk kimleri değiştirecek? *Peki ya aşk her şeyi affeder mi?* (Wattpad klişelerinden)

Pinokyo sendromu =) Yalan söyleyince hıçkırık tutması. •~•~•~•~•~• Kitabın önceki adı; "Demir Koleji" idi. •~•~•~•~•~• #1 - gençkızedebiyatı (26.04.2021) #1 - pusu (07.05.2022) #1 - hıçkırık (07.05.2022) #1 - kolej (08.01.2023) #1 - hırs (03.02.2023) •~•~•~•~•~• "Şey demiştin, hileler her zaman istediğin gibi işlemeyebilir," kaşlarını çatarak bir adım daha ilerledi, "Neden?" İçine girdiğim şaşkınlıktan arınmaya çalıştım. İhtimal bile vermediğim şey gerçekleşmişti. Karşı karşıya kaldığım durumlarda her ne kadar duygu değişimi yaşasam da o duygudan hızlı bir şekilde kurtulma gibi bir özelliğim de vardı. Boğazımı temizledim, önüme gelen saçlarımı kulağımın arkasına sıkıştırdım ve bende onunla aynı boya gelebilmek için ayağa kalktım, "Neden mi?" Bakışlarımı birkaç saniye duvarda oyalandırıp tekrar ona çevirdim, "Çünkü sen hile yapınca o hileye karşındaki insanın kanacağına odaklısındır. Sen hile yapıyorum dersin ama aslında kendini bir hilenin içerisinde bulursun ve bunun farkına bile varamazsın." Gözlerini kısıp bana biraz daha yaklaştı, "Anlamadım?" ••••••••• Başlangıç : 05.05.2020 Bitiş: 23.08.2021 UYARI ! Argo ve küfür içerir. Hikayenin başlarında klişe gelebilir ama değil. İlk bölümlerde acemilik vardır.. •••••••••

Bilinmeyen: Kendini boşuna üzüyorsun. Bilinmeyen: Boşu boşuna yıpratıp tedavini zorlaştırıyorsun. Bilinmeyen: Şunu unutma, Bilinmeyen: Sen engelli değilsin. Bilinmeyen: Tıpkı seni sevmem gibi, engel değil. Bilinmeyen: Afazi bir engel değil.

Eski kullanıcı adı: ezgizem_funclub Bu hikaye bir 4n1k hayranı tarafından yazılmıştır. Hem gerçek kitap ve filmden hem de kendi kurgumdur.

"Yakında benim olacaksın desem çok mu klasik olur? " deyip güldüğünde hoca gülüşünün güzelliğine takılmayı çok isterdim ama beynim çoktan sinyal vermeye başlamıştı. Bu adam ne diyordu ya. Bileğimi hocanın ellerinden kurtarırken bir adım geriledim. Aklımdan onca düşünce geçiyordu ki hepsi de saçma sapan şeylere doğru yol alıyordu. Ama kim olsa saçma sapan düşüncelere kapılırdı. Korkmalı mıydım? Yok canım ya sapık veya kötü birine benzemiyor. Ama ya dıştan gözüktüğü gibi değilse. Kaçmaya kendimi hazırlayarak hocaya ters ters bakmaya başladım. "Siz ne diyorsunuz ya? Neyden bahsediyorsunuz? Ayrıca ne bu böyle bileğimi tutmak, hocam kusura bakmayın ama siz kendinizi ne zannediyorsunuz?" dediğimde söylediğim cümlenin saçmalığına güldüm. Kusura bakmayın niye diyorum ki ben? Allah'ım ne olur bana akıl fikir ver. "Şimdi anlayamamış olman gayet normal. Anladığında yani neler olduğunu anladığında yanıma geleceksin zaten o zaman konuşuruz." dedi ve ceketini sırtından sallandırarak sınıftan çıktı. Arkasında bir adet benim gibi mal mal duran Ceylin'i bırakarak tabii ki. - Kerem ve Ceylin'in evlenme hikayelerini okumaya ne dersiniz? Not: Öğretmen ve Öğrenci ilişkisinden çok daha farklı bir hikayedir. Hiçbir zaman öğretmen öğrenci ilişkisini desteklemem. Kitabın sonlarında ne demek istediğimi anlarsınız. Öğretmen öğrenci ilişkisi değilde geçmişini kaybetmiş bir kızın ellerini sımsıkı tutan bir adamın hikayesidir. İyi okumalar! - Kapak için @prosmersedst 'e teşekkür ederim. Harika!

(Kitap askıdadır!!) Olur ya bazen gitmek isteriz. Uzaklara...Herkes'den,her şey'den uzaklara... Bize ait bir şey'in olmadığını hissederiz. Kendimizden bile kaçarız. Belkide tükenmişizdir, tüketmişlerdir... Bu hikaye'nin sonunu merak edip duruyoruz. Bitmeyen bir roman gibi kahramanlar hep değişir. Ve hepside biz'den bir parça çalıyor aslında. Bunlar yaşananlar işte; hep eksik bırakır bir şeyleri... Kimden kaçıyoruz ki?.. Yürüdüğümüz kaldırımlar, sokaklarımız da oynayan tanıdık yüzlü çocuklar hafiften ferahlatsada içimizi, o büyük eksiklik hep sahneyi bozuyor işte... Dar gelir, kaldıramaz oluruz. O koca yükü bizi bizde hapseden bir zindan oluyoruz. Hergün bir parça daha kopuyor, iyice tükenmiş, iyice bitmişiz... Yine gidemiyoruz, kaçamıyoruz, terkedemiyoruz...Sokaklarımızı, caddelerimizi, şehirlerimizi, insanlarımızı... Ve asıl sorun şu ki; Kendimiz'den kaçmayı beceremiyoruz... ¤¤¤ Tesadüflere inanırmısınız?.. Yada kader'e?.. Sizce de kader'in bir parçasıda tesadüfmüdür?.. Hemen oku, ve bu soruların cevaplarını seninle birlikte bulalım... (Kitap Yarıda kalmıştır. Ne zaman devam edileceği belli değildir.) (Kitap askıdadır)