Hayatta herkes'in önceliği olan bir kişi vardır ya da hayatta herkes'in önceliği olduğu bir kişi vardır. En azından genelinin öyledir . Ama bazı istisnalar olur kimse önceliği olmayan ya da kimsenin önceliği olmayan kişiler . Mesela ben... Belki de sen ... Ben kim miyim ? İnan bana bende bilmiyorum çünkü ben kim olmam istenilirse o oluyorum. Hayat benim hayatım ama kararları ben vermiyorum.Yaşayan benim ama benim istediğim gibi yaşamıyorum. Yaşayamıyorum... İzin vermiyorlar... Ben çocuk yaşta ama yaşlı olanım... Ben sürekli yatan ama yorgun olanım... Ben konuşkan ama sessiz olanım... Ben kalabalıkta ama yalnız olanım... Ben sosyal ama içine kapanık olanım... Ben hayatta ama ölü olanım... Kimseyi üzmemek için çabaladığı halde herkesin üzdüğü olmaktan , Yalanı sevmediği halde yalan bir hayat yaşayan olmaktan, Kendi hayatımda herkes senarist olurken başrol bile olmamaktan bıktım. Peki ya yıllar sonra tüm hayatımın yalan olduğunu öğrenirsem? Geç kalınan bir hayat'ın düzelmesi için yeterli mi ? Yaşanmayan bir hayat'ta neler olabilir ki?

Aşk kelimesiyle güzel, yaşattıklarıyla dayanılmaz bir işgencedir. Kitap şarkısı; PERA- ZEMHERİ •~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~• KİTAP KURGUSUYLA TAMAMEN BANA AİTTİR. EN UFAK BİR BENZETME, KOPYALAMA, KONU ÇALMA GİBİ ŞEYLERLE KARŞILAŞIRSAM YASAL İŞLEMLER BAŞLATACAĞIMDAN KUŞKUNUZ OLMASIN!

Yıllar önce kaçırılan Turna gerçek ailesini bulmuştu. Kıskanç ve öfkeli abilerle tanışarak,hayatına kaos soktuğundan haberi yoktu. Sakin hayatına giren ailesi bu hayatı eğlenceli bir hale çevirirken, beraberlerinde sorunları da getirmişlerdi.

Onların kaderi yıllar önce yaşanmış tek bir gece sayesinde birleşti. Bir anda karşısına çıkan ve peşini bırakmayan Atmanlı aşireti genç kızın bütün sokaklarını çıkmaz sokağa çevirecekti. Bu zamana kadar her işini kendi halleden bir kız şimdi nasıl alışırdı etrafındaki kalabalığa? Bazı sırlar, hiç ortaya çıkmayacak sanılırdı.. Fakat hiç bir sır sonsuza kadar saklı kalmazdı.

Runelya, geriye tek kişi kaldığı ailesinin büyük bir yalan üzerine kurulu olduğunu öğrenir. Dış dünyayla ilişkisini koparan ailesi öldüğünde, onların yaşattığı travmalarla baş ederken öğrendiği gerçekler onu gösterişli ama yalnız bir hayattan mütevazi fakat kalabalık bir hayata sürükleyecekti.. Hiç çocuk olmayan, hiç arkadaşı olmayan, aile kavramından korkan Runelya'nın 4 abi, 1 kardeşi ile Sardunya Çıkmazı sokağında yeniden hayata tutunuş hikayesi..

Öz ailesi sandığı için bütün acıları kabullenen bir kız çocuğu. "Ailemi bulmadan önce etrafa güçlü taklidi yapardım. Onlar hayatıma girdikten sonra birlikte iyileştik ve gerçekten güçlendim." Kalabalığı hiç sevmeyen Balca 4 abi ve 2 kardeşle neler yaşayacak?

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

| Casus kadının iş adamına ihaneti.| Elleri yumruk halinde nefret kusan bakışlarla yüzüme baktı. "Bunu bana nasıl yaptın? Her şey bu kadar mı değersizdi senin için?" deyip o yumruğunu masaya vurdu. Kılım kıpırdamadığı halde onun yüzüne baktım. "Mecburdum," diye soğuk sesle mırıldandım. Yaptıklarım için beni asla ittiham edemezdi. Mecbur kalmasaydım eğer yapmazdım ki. "Bana ihanet etmeye mecbur değildin! Bu kadar kör biri olamazdın!" "Asıl kör olan sendin! Her seferinde seni uyarırken, her şeyi kulak ardı ettin. Sen beni günahlarımla başbaşa bırakırken, ben her gece senin için gözyaşı döktüm. Yaptıklarım için bin pişman olurken, yine de yapmaya devam ettim!" Bedenim tir tir titrerken ellerimle yarattığım eseri parçalara ayırıyordum. Bu işin dönüşü yoktu. O üzerime hırslı adımlarla gelip beni duvara ittiğinde gözlerine korkusuzca baktım. Oysa o, o kadar sinirliydi ki bir an önce buradan gitmek istiyordum. "Sen... Sen benim bu hayattaki en büyük yanlışımsın. Yanlış zamanda hayatıma giren ve hayatımı mahveden kadınsın," deyip hırsla dudaklarıma yapıştığında üzerimdeki ağırlığını itmek istedim. Onun gibi ben de bunları yaşamak istemiyordum fakat yapacak başka bir şeyim yoktu. Hırsla dudaklarımı dudaklarına bastırıp, tenimi talan ederken, göğsünden ittim. En sonunda nefes nefese benden ayrılırken gözlerimin içine bakıp, canını yaktığım gibi canımı yaktı. "Çünkü hayatlarımız mahvolduğunda bile bir öpücük kadar uzağımda olacaksın." • İhanetin en koyu tonu, onun gözleriydi. *Wattpad'de bu isimle yayınlanan ilk kurgudur. Kapak tasarımı- @cheaftrsx 29.02.2020

Efsun Zorlu; atandığı Urfa'da mecburi hizmetini yapan tıp fakültesinden yeni mezun, çiçeği burnunda bir hekimdir. Daha mesleğinin ilk günlerinde, henüz on sekizine yeni girmiş bir hastanın intihar vakasıyla karşı karşıya kalır. Hastasının vücuduna bırakılan izler onu adım adım kendi geçmişine götürürken, geleceğini aniden tanımadığı insanların dudakları arasında bulur. Asla geçmemiş geçmiş, verilmiş sözler, kurtarılan hayatlar, doğrultulan namlular, yalanlar, fermanlar ve aşk. Devrim gibi bir kadın, Urfa'nın göbeğinde destan gibi bir sevdanın koynunda bulur kendini. Koca düzene baş kaldırıp o düzenin minnet ettiğine yenilmekse ne aklının ne de kalbinin kabulüdür. *** "Ağlarsam ölürüm." derken sesim düz, çoktan kabullendiğim bu gerçeği ilk defa dile getirişime rağmen sakindi. Çoktan. Saatlere dökülürdü ama bana şehirler aştıracak kadar çok gelen o vakit. Vücudumun ağrısı ruhumun sancısının çok altındaydı. Onun gözleri bende olsa da ben boşluğa odaklanmıştım. Üzerimde olan bakışlarının ağırlaştığını hissettim. Fetih bana çok ağır bakıyordu. Sırtıma yüklenen çuvallar biraz daha bel bükmeme sebep oldu. "Neden," dediğinde ne dediğimi çok iyi anlamış da yersiz bir sorgulayışa bürünmüş gibiydi. "serçe misin sen?" Kaşlarım hafifçe havalandı, başımın ağrısı belirginleşti. Uzun süreden sonra ona bakan ben oldum. Söylediği şeyin altındaki anlamı yakalamaya çalışıyordum ama buna çok uzaktım. Bunu anladı ve dudakları kıvrılacak sandım. Halbuki gülümsemeye çok uzaktık. "Serçeler," yüzünü hafifçe yüzüme yaklaştırdı. "Ağlayınca ölürlermiş. Bu yüzden mi bunca zamandır gözlerinin kuruluğu?" Bu konuşmadan sonra onun serçesi olacağımı, hatta olduğumu bilemezdim. Tıpkı bu topraklarda serçeyi öldürmenin kadını ağlatmak olduğunu bilmediğim gibi.

Pars, Atlas'ın önce ilk aşkı, sonra oyun arkadaşı oldu. Oynadıkları oyunun ipleri ayaklarına dolandı. Biri kaldı diğeri kaçtı. Çok zaman sonra kapı yeniden çaldı, postacı kapıya bir kaset bıraktı. Kasette Atlas'ın abisinin, Aras'ın katilinin sesi vardı. Atlas duyduğu sesin, Pars'ın peşine düştü. 🩸 "Pars..." dedim. "Seni öldüreceğim." "Lütfen..." dedi, gözlerini gözlerimden çekmeden. "Atlas, lütfen öldür beni."