Ceylan kurdun inine girmişse, boynunun kopmasını göze almış demekti. O kadın kendi yetiştiği topraktan kopup buraya gelmemeliydi. İzinsizce bahçesine girmişse Yonca, toprağa tutunamazdı. Toprağa tutunamayan çiçeği harap etti diye de kimse kasırgaya kızmazdı. Bu şehir ona göre değildi. Adamın kalbi nefret ve öfkenin ağır yükü altında hırpalanmıştı. Ceylan inine girince kurt kalbine döndü. Kurdun ini kalbiydi. "Beni ateşle yakabilirsin, yanmam.Beni karanlıkta bırakabilirsin, ürkmem.Beni kırmak isteyebilirsin, incinmem bile. Ama seni mahvetmişim gibi bakarsan o gözlerle; yanarım, ürkerim, parçalanırım."

"Murat," dedim yutkunarak. "Bitsin mi artık?" Sorum karşısında donup kaldı. "Asel... bitirmek bu kadar kolay mı senin için?" Gözlerim dolarken başımı iki yana salladım. "Hiç değil. Emin ol, canım çok yanıyor ama seni affetmeyi başaramıyorum. Yapamıyorum." "Seni çok üzdüm, biliyorum. Ama gönlünü alabilmem için bana bir fırsat ver. Sadece ufacık bir şans istiyorum senden." "Gücüm yok. Daha fazla yorulmaya, yormaya, yıkılmaya, yıkılmamış gibi herkese gülümseyip rol yapmaya, hiç gücüm kalmadı. Ben vazgeçtim Murat. Senden de, bu evlilikten de vazgeçtim. Bitirelim. Sadece birkaç ay önce şu kumsalda el ele yürümemiş, hiç birbirimizin kokusunu duyumsamamış, tenlerimiz birbirine karışmamış gibi yaşamak istiyorum ben. Sana aşık olmadığım o günlere dönmek istiyorum." Yanağımdan aşağı yuvarlanan kocaman bir damlayı elimle hızlıca sildim. "Mesela yeni bir hikâye yazalım şimdi seninle. O gece, sen o kumların üstünde otururken ben hiç yanına gelmemiş olayım. Ya da en iyisi sen hiç benim çalıştığım kafeye gelmemiş ol. Benden hiç sade Türk kahvesi istememiş ol. Kısacası hiç tanışmamış olalım işte." Sesimin daha çok titremeye başlamasıyla sustum.

Bordo Bereli cesur bir askerin ve başarılı bir doktorun hikâyesi... ''Halide sana deli gibi aşık!'' En yakın arkadaşım, sevdiğim adama sırrımızı söylerken, duvarın dibinde gizlice onları izliyordum. Tüm bedenim heyecan ve korkuyla titriyordu, Ali Deniz'in insanın içini üşüten sesini duyduğumda kalbim buz tutmuştu. "Şimdi git o arkadaşına söyle! Bin tane kalbim olsa birini bile ona vermem!"

Hikaye, 1980'li yılların yaz sonuna doğru havaların serinlediği, yaprakların sarardığı ama sonbaharın henüz açık seçik bir şekilde kendini göstermediği bulanık bir zaman diliminde aittir. Bir genç kızın uzaktan uzağa gördüğü ve henüz tanımadığı bir adama hayranlık duyuşunu, ardından çevresinin onay verdiği ve hiç görmediği biriyle hayatının en önemli kararlarından birini verişini, bu kararın üzerine de omzuna yüklediği sorumlulukları nasıl yöneteceğini anlatır. Hava nadiren güneşli, toprak çoğunlukla verimli, Nare her zaman sessizdir. Buna tezat epeyce gürültülü bir adam hayatına girmek için yollar aramaktadır. Keyifli okumalar. ... Hikaye Karadenizde geçmektedir.

Bütün bölümleriyle tekrar yayında

Melek ve Ateş... Biri pişmanlığın kor ateşine düşmüş, biri ise yüreğine düşen kor acıyla baş başa kalmış. Peki ikisinin de bu kordan çıkması ne kadar mümkün? Ya ikisinin de koru birbirlerinde tamamlanıyorsa? Soruların cevap bulacağı, vicdanların konuşacağı ve hayatın planlarla nasıl savaştığı anlatılan Bir Aşk Masalı... Bu masalda yanmak da serinlemek de Meleğin Ateş'inde saklı...

Koca sema, diz çöktü gözlerine. Ay bembeyaz parlak tenin yanında soluk kaldı, yıldızlar gökyüzü kadar karanlık olan saçlara meydan okudu. Bulutlar ağladı, yağmur selam verdi kanlı ellere. Kalplere sis çöktü, güller boyun büktü üzerinden çıkmayan kan kokusuna. Ve dinledi toprak sözlerini. "Saçların kadar uzun ve güzel olsun ömrün Küçük Yalancı." Dedi adam, ama kesti kadının saçlarını kendi elleriyle, kıydı sevdiğinin ömrüne. "Hiçbir yere gitmeyeceğim sevgilim..." Dedi kadın, ama tutmadı sözünü, kıydı sevdiğinin aşkına. Sevdiği kadınları bir bir kaybeden acımasız katil, Akın Korel. Sevgiden yoksun kurak bir kalp ve o kalpte açan beyaz bir papatya. Kendi döktüğü göz yaşlarıyla büyüdü, getirdi baharı. Kimse fark etmedi onu. Güllere ulaşılmak isteyenlerce ezildi, yine döktü göz yaşlarını. Adam fark etti solan papatyayı, aldı ellerine. Ama öldü beyaz papatya. Muhteşem bir koku sardı etrafı. Ölü bir çiçek hiç böyle güzel kokar mıydı? Yaşadığını sandı, sevindi adam. Ama bilmiyordu papatyaların ölünce koktuğunu. Öğrendiğinde ise artık çok geçti...

''Barlas Poyrazoğlu '' Siyahın nasıl daha siyah ve nasıl daha çekici olabileceğini varlığıyla kanıtlayan, güçlü, asi ve sert bir adam. ''Beyza Güçlü'' Soyadının aksine o kadar da güçlü olamayan, giydiği forma gibi bembeyaz saf ve masum olan, buna rağmen siyahın içindeki yalnızlık ve karanlıkta kaybolan, gittikçede siyaha bulanan bir kız. Peki onları bir araya getirecek olan şey bir tesadüf müydü, yoksa kaderin büyük bir cilvesi mi? Kimse bunu bilmiyordu. Ta ki zamanla ortaya çıkana kadar...

Burası sandığımdan daha ıssız; Önümde yürüyebileceğim bir yol arkamda beni yutacak bir deniz. Hangisine gideceğimi şaşırmış bir martı gibiyim: Balığa mı yoksa simide mi?.Siz olsanız hangisini seçerdiniz?AŞKA mı yoksa o aşkın uğrunda ÖLÜME mi?Önümü denize döndüm galiba yönümü belirtmiş, alın yazımı yazmıştım.Kollarımı iki yana açtım, üstümde beyaz bir elbise bu da benim kefenim.Saçlarım rüzgarın etkisiyle savruluyor,gözlerim kan toplamış isyan gözyaşları,ellerimde acıyı simgeleyen buruşuklar...Daha niceleri var vücudum da hepsini SEVDİĞİMDEN almıştım.Bununla gerçek aşkı da öğrendim.Teşekkürler Sevgili! Sol ayağımı boşluğa uzattım gözyaşlarım ağzıma kaçıyor bir şekilde konuştum; "Hoşça Kal Beni Hem Aşka Hem Ölüme Sürükleyen!"dedim.Tam atlayacakken arkamda birden bir ses duydum; - Hayır..dedi acı bir çığlık. Önümü döndüğümde beni öldüreni hatta belki şuan beni öldürmeye geleni gördüm; SEVDAMI gördüm! - Bunu yapma!..Gözleri dolmuştu benim için mi ağlıyordu?Şaşırdım. - Sen gelmişsin!... diye masum bir bebek gibi baktım - Sevdiğin geldi yemin ederim Berfin!Hadi elini uzat'ta evimize gidelim...çocuk kandırır bir sesle söylüyordu Ben çoktan sana karşı kaybettim, güvenim yok sana, elini mi tutma mı istiyorsun?Üzgünüm gerçeğim, sen bu eli daha önce uzatmalıydın! - Ben çok sevdim seni.Şuan sevdiğimin elini tutmak gelmiyor içimden.Ben hayata boyun eğdim sana da yenildim!Eğer ben denize kendimi boyamazsam, sen beni toprağa gömeceksin!Ne gerek var katil olmana sen yaşa ben senin için son bir defa daha ölürüm!... Bana "Yapma"diyen gözlerle bakıyordu ama artık çok geçti,benim ölüm vaktim gelmişti sevdamı sen öldürmeden ben ölmeliyim! Yüzüm ona doğru sırtım denize!Kollarımı iki yana açarak uzattım.Simidi seçmek varken ben kanatlarımın ıslanacağını bile bile Balığa Uçuyorum!..

Öfkesi de sevdası kadar büyük ve korkunç bir kadın... İsfendiyar Konak'ının en değerli hazinesi... Antep'in kızgın ovalarının, taştan evli dar sokaklarının, uçsuz bucaksız fıstık bahçelerinin güzel ama bir o kadar da gizemli, gök gözlü, katran saçlı hanımı... Efsun İsfendiyar, kendini bildi bileli başkaldırdığı yüzlerce yıllık geleneklere ya kendisi baş eğmek zorunda kalırsa? Onun öfkesine kim engel olabilir ki? Ya sevdasına?