Ephesus Yayınları aracılığıyla raflarda! Ben Bora Ateş... Ateş grubunun lideri... Sizi müzik grubumun hikâyesine davet ediyorum. Fakat dikkatli olun, buralar fazla sıcak... *Tüm hakları bende saklıdır!

"Hıçkıra hıçkıra ağlıyorsun Gerçek," diyerek ellerimi büyük avuçlarının içine aldı, "ve bunu yaparken yaşadığın komik bir ânı anlatıyorsun." Gözlerimden yaşlar boşalırken tüm dişlerimi göstererek gülümsemem onu duraksattı. "Bilmem ki," diye fısıldadım. "Her şey elimden kayıp gidiyorken bile acımayan kalbim, az önce sen o sigaranın külünü kül tablasına silkince öyle çok acıdı ki, ağlamak istedim. Üstelik aklıma da yaşadığım o ânın en komik repliği gelmişken, tam da sana söyleyecekken yaptın bunu. O külü neden öyle hiç umursamadan silktin? Senin için yanıyordu." Bir elini kaldırıp yanağıma koydu, büyük avucunun içiyle gözyaşlarımı parçalayıp ezdi, yok etti. Ve bana dedi ki, "Ben yapmasam o kırılıp düşecekti." "Senin yapmandansa, kendisi kırılıp düşmeyi kabul ederdi." Gülümsedim. "Keşke yapmasaydın." "Kendini o küle mi benzetiyorsun Gerçek?" "Hayır," dedim. "Hayır, sen beni henüz kırmadın ki."

"Kaburgam acıyor," diye fısıldadı, gül kuyusu. "Kaburgamı çaldın benden." Adam kızın yüzünü tam kaburgalarının üstüne bastı. "Burada, gül kuyusu," dedi ifadesiz bir sesle. "Burası senin sürgünün. Buradayken ne ölüme kavuşabilirsin, ne de kendini geri alabilirsin artık." Kız, adamın kazağını kavradı, yüzünü kaburgalarının arasına gömdü ve kaşlarını çatarak başını iki yana salladı. "Ölüme kavuşturmayacaksın beni," diye fısıldadı. "Bana beni geri vermeyeceksin." "Asla." Kızın, göğsünün ortasında bir yarası vardı, o yaraya bir isim bile vermişti. Adam, o yarayı ondan çalmıştı. O yaranın adı, "çocukluğum"du. Artık yeryüzüne yağan gül yapraklarının rengi, kan kırmızısıydı. Zehirli kırmızı gül sarmaşıkları bağladı bizi, Birbirimize zehirlendik. O kâinat kadar eşsizdi, Ben basit bir gül kuyusu. Tutulmamız gerekiyordu, Tutulduk. Ben Gül'düm, O, içine düştüğüm Kuyu, Benim Kuyum. Gül Kuyusu.

Parmaklarım küllerinde dolaştı. Sonra birden yağmur bastırdı. Gülümsedim ve beni izledi. Sustu ve onu dinledim. Sessizliği bile güzeldi. "Çünkü Leyla, çünkü iki gözüm, yangında en son küller ölür."

Sen hiç bir kitap karakterine âşık oldun mu? O, oldu. Asıl tuhaf olan ise... Kitap karakteri de ona âşık olmuştu. "O gece bir kitapla tanıştım. Kaderime giden yolda bana rehber olacak bir kitapla." (DÜZENLENİYOR.) © Tüm Hakları Saklıdır! ©

İs Tanyel başarılı bir konservatuvar öğrencisidir. Sahnedeki başarısının devamlılığını sağlayabilmek uğruna adının önüne yerleştirilen birçok kötü sıfatı umursamaz. Henüz daha lise yıllarındayken adının karıştığı kötü haberler geçmişine ait bir canavar gibi onu bugününe kadar takip etse de dimdik durarak, aşk olarak gördüğü tiyatro için her türlü dedikoduya kulak tıkar. İs'i diğerlerinden ayıran yaşadıkları onun kendini kötü bir insan olarak kabul edip, kötü bir insan olarak yaşadığına ikna ettirir. Aslında İs, annesi tarafından ilgiden yoksun büyümüş, babası tarafından çok küçük yaşlarda bir çocuk parkında terk edilmiş, yine küçük yaşlarda erkeklere olan güvenini kaybetmiş ruhu kanayan küçük bir kız çocuğudur. Peki aslında çok küçük yaşlarda erkeklere olan güvenini kaybetmesinin asıl sebebi nedir? Bir gün bir yabancının hayatına yaptığı ani girişle zaten ağır kan kaybetmiş hayatında hiç beklenmedik değişiklikler oluşmaya başlar. Peki bu yabancı kimdir? Ve her şeyden önemlisi İs neden bu yabancıyı hiç sorgulamadan hayatına kabul etmiştir?

Dışarıda devam eden bir hayat, içimde kalbi duran bir kız çocuğu vardı. Asi Merve Karakuyu, ailesi ve kendisiyle devamlı olarak savaş veren genç bir üniversite öğrencisidir. Ansızın bastıran yağmurun kelebeğin kanatlarını ıslatması gibi hayatına birdenbire giren esrarengiz bir adam, Asi'nin hayatını kökten değiştirmeye başlar. Asi ne kadar kaçmaya çalışsa da kader ağlarını her seferinde karşılaşmaları için örecektir. "Kelebeğin kanatları ıslanırsa parçalanır," dedi bana yavaşça. "Ama sen zaten paramparçasın küçücüğüm." "O zaman bırak," dedim. "Islanayım."

Adam, son dileğini diledi. Son dileği bir ışık olup gökyüzüne ulaştı ve yıldız oldu. Gökyüzündeki yıldız, turuncu saçlı kızın yolunu aydınlattı. Hayat, bir aileye kavuştuğunda hayatına onu mutlu edebilmesi için bir şans daha verdi. Hayat ışığı, bir yıldızdı. O yıldız ise, dilenen son dilekti. Aralarında hiçbir kan bağı olmadan koskocaman bir aile oldular. Geçmişle yüzleşecek, bazen düşecek, acı ile yıkılacak ama yine de birbirlerini kaldıracaklar. Gözyaşlarını silemedikleri an gelecek ama birbirlerine omuz olacaklar. Hayat, ailesinin ama en çok da sevdiği adamın ışığı olacak. Kapkaranlık bir andayken bile... Dilerim ki bu hikayede kendinizden bir parça bulur, Hayat Işığı ile kimi konularda yolunuzu aydınlatırsınız. 🌟 (Son Dilek'in devamı niteliğindedir. Son Dilek'i okumadan da anlayabilirsiniz. Sadece ufak kopukluklar olabilir.)

Genç, bir kadını sevdi. Kadına olan sevgisi sardı çocuğun karanlık dünyasını. Diline varamadan öldürdü tüm kelimelerini. Kadına söyleyebilecek tek bir kelimesi bile yoktu. Günlüğüne yazdı bu yüzden her bir kelimesini. Sonra günlüğü ona verecek, havuza atlayacak ve antrenörü olan kadını gururlandırmak için her şeyi yapacaktı. Bir gün sevgisi gözyaşları olup toprağa akacak bile olsa Arsen yine de Melin Ayla'yı sevdiği için pişman olmayacaktı. Ortadan kaybolan günlük, boşlukta savrulan Arsen'in somut bir kanıtıydı. "Ben seni seveceğim her zaman. Gülümsemenden başlayacağım sevmeye, ıslak saçlarına kapılacağım sonra. En sonda da nefesine vurgun olacağım. Gülümsemen solduğunda, saçların kuruduğunda, nefesin tükendiğinde, ben rengarenk acılarımı saçtığım defterde ve kalbimde seni yaşatacağım. Ölene dek..."

Sertçe esen rüzgar kadının saçlarını dağıttı. Mavi gözlerine eşlik eden gökyüzü yağmur damlalarını özgürlüğe kavuşturmak için zayıf kadının eve gitmesini bekliyor gibiydi. Ahu ince parmakları ile elindeki dosyaları biraz daha sıkı tuttu. Arkadaş grubu birkaç saat önce dağılmıştı. İşi olduğu için sona kalan o olmuştu. Hayatına girecek olan adamın saçlarını dağıtan rüzgardan daha sert olacağını bilseydi o gün işlerini daha çabuk halleder, onunla karşılaşmamış olmayı seçerdi. Ya da belki de tüm bunlara rağmen bir şans daha verilse, kaderine razı gelir yine geç çıkmayı yeğlerdi. Ve kadın dalgın kafasını toparlayamamış olduğu için yola atıldı. Karşı kaldırıma ulaşmak üzereyken kornaya basan ve frene yüklenen araç ne yazık ki durmayı başaramamıştı. Böylelikle Ahu Özdemir ve Yetkin Akay'ın hayat çizgisi sert bir çarpışmayla birleşmişti.