Bu kitap ben tarafından yarım bırakılan hayatların avucuna bırakılan bağışlanma isteğidir.. Yazmayı unutan adamın âhı, kendini milyon defa anlatmaya çalışan kadının duyulmayacak olan sesine armağandır. "Sana kaybettirecektim, sana kaybettim."

(Düzenlemeye alınacak.) Gerçek Ailem - Abi kurgusu "Alp sert biri, değişeceğini söyleyemem." Dedi omzunu kaldırıp indirerek. "Diğerleri, Fırat ve Ufuk, şimdilik ne düşüneceklerini, nasıl hareket etmeleri gerektiğini bilmiyorlar. Ama zamanla..." __ Yazara ya da karakterlere hakaret edilmediği sürece eleştiriye açığım ♡ Başlama tarihi: 06.01.25

"Sen ne yaptığını sanıyorsun?" Diye sordu, sakin kalmaya çalışarak. Gözlerini yumdu kısa bir süre, sakinleşmek için. "BEN, SEN YAŞA DİYE KOKUNA HASRET KALMIŞKEN; SEN KENDİNİ NASIL TEHLİKEYE ATARSIN?!" Diye bağırdı. Sinirle gözlerimi kırpıştırdım. "Ben yaşayayım diye öyle mi?" Diye sordum, boş gözlerle. "Ya sen beni nasıl bıraktın? Nasıl?" Diye sordum, merakla gözlerine bakarken. "Annem öldü ya benim! Annem!" Dedim, sesim titremişti. "Benim sana ihtiyacım vardı, yaşamaya değil," dedim sertçe. Bakışlarım ifadesizdi, şuan ona olan sinirim, sevgimden daha fazla. Ne zaman terazi terse döner, o zaman ben ona sarılabilirim. Sinirle kollarımı iki yana açtım. "AL! YAŞIYORUM!" Diye bağırdım. Dudaklarımdan alaylı bir kahkaha döküldü. "Tabii buna yaşamak denirse," dedim. Baş parmağımı tam kalbine yasladım. "Korkaksın sen," dedim, hiç acımadan. Onu arkamda bırakıp odadan çıktım. Asıl benim hikâyem şimdi başlıyordu...

Umut, en karanlık anda doğar ve bazı kıvılcımlar, devrimi başlatacak gücü taşır. Kış Gündönümü; robot teknolojisi, nükleer kış ve baskıcı bir rejimin kıskacındaki bir toplumun hayatta kalma ve umudu yeniden inşa etme mücadelesini anlatıyor. Aşk, arkadaşlık ve direnişin iç içe geçtiği bu hikâye, okuru karanlık bir gelecekte bile inancın ve cesaretin izini sürmeye davet ediyor.

"Lütfen... Hayır," dedim adımlarım geri geri giderken. Buradan uzaklaşmalıydım. Silahtan, bağlı adamdan, karşımdaki gözü dönmüş adamdan... Hepsinden kurtulmam lazımdı. Başıma ağrı saplanmıştı ve başım dönüyordu. "Lütfen. Gitmek istiyorum." "Pekala. Demek sen yapamıyorsun ama biri yapmak zorunda," dedi mavi gözlerini üstümden çekip, bağlı adama yönlendirirken. "O zaman ben yaparım." Ne yapmaya çalıştığını anladığımda ise her şey için çok geçti. Silahı tutan kolu havalandı, durmasını söylememe fırsat vermeden parmağı tetiğe ulaştı ve ucunda susturucu olan silah patladı. Korkuyla açılan gözlerimden gözyaşı döküldüğünde ise hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını biliyordum. "Bunun suçlusu sensin, Doğanay." Ruhuma damlatılan karanlık büyüdü ve altında kaldı.

"Dicle... Fırat'ına kavuşmak için deli gibi çağlayan Dicle! Ömrünü adadığı kişiyi ne kadar uzaktan da olsa bir çırpıda anlayan Dicle!" Sözleri buz gibi dökülürken gözleri öyle değildi. Mavi hareleri alev alev yanıyordu sanki. Ne cevap vereceğimi bilememiştim. Boğazıma yumru otururken o gözlerini gözlerimden bir an olsun çekmiyordu. "Ya Fırat? Dicle'nin aşkıyla her şeyi yakıp yıktı. Gözü sadece Dicle'yi görüyor, ruhu sadece onu hissediyordu. Sonra ne oldu? Dicle ile kavuştu ama Fırat onu görmedi bile!" Derin soluklar alıp devam etti cümlelerine. "İkisi de birbirine zıttı, imkansızdı. Ama Fırat aşkını fark edemeyecek kadar sevdalı, Dicle ise Fırat'ın onu görebilmesi için fedakar." Bir adım atıp daha da yaklaştığında sertçe yutkundum. Dicle'nin sesi aramızdaki tek ses olmuştu. "Bende ilk başta Fırat gibi kördüm. Ama sonra onu, aşk bildiğim vatanımla aynı yere koyduğumu anladım. Emin olamadığım ise onun Dicle gibi sevdalı ve fedakar olup olmadığı." *' Gözler yıldız kaş hilal, Almış ele okla yay, Gel bir turân kuralım, Kızımız olsun, Umay... #1-Türk 03.04.21 #1- yakışıklı 16.04.21 #1-spiritüel 18.04.21 #2-romantik 02.08.21 #1-doktor 17.05.21 #1-askeryareni 03.10.20

"Erkekler ağlar mı Egemen ?" "Ağlar." diye yanıtladı beni hiç düşünmeden. "Ne zaman ?" Merak ediyordum. Kadınlara inat erkekler ağlamaz tabusunun ne zaman yıkıldığını merak ediyordum. "Kaybettiklerinde." "Peki sen hiç ağladın mı ?" "Ağladım." dedi. Öyle bir şaşırdım ki, karşımda her yönüyle sanki 'Beni Yıkamazsınız !' diye bağıran adamın ağlamış olmasına; kendisi söylemeseydi inanmazdım da zaten. "Ne zaman ?" "Seni kaybettiğimi sandığımda." ****