''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Tam hayattan vazgeçerken, Beni aşka inandır. mizah#1 (09.06.2019) texting#1 (18.06.2019) lise#1 (22.07.2019) anonim#1 (26.07.2019) macera#1 (02.12.2019) genelkurgu#1 (31.12.2019) gençkızedebiyatı#1(20.01.2020) kısahikâye#1(05.03.2020) gençkurgu#1(07.03.2020) romantik#1(16.05.2020) romantizm#1(28.05.2020) komik#1(30.05.2020) dostluk#1(25.06.2020) komedi#1 (05.12.2020) Başlama Tarihi: 16 Mayıs 2019💫 Bitirme Tarihi: 8 Eylül 2019💫 Kapak| missisbhikayeleri

O, kendi halinde yaşardı. Okuldan eve, evden antrenmanlarına giderdi. Gündüzleri normal biriydi. Sıradandı. Onu kimse merak etmezdi. Ünü için peşinde koşanlar olurdu ama onu gerçekten tanımak isteyen kimse olmazdı. Ben hariç. Ben, gündüzleri arkadaşlarıyla vakit geçirip evine dönen ya da futbolunu oynayan Cefa'yı merak etmiyordum. Ben, geceleri ortaya çıkan Cefa ile tanışmak istiyordum. Beşiktaş sahilde futbolcu olduğunu unuturcasına içtiği biralar, dinlediği Sezen Aksu şarkıları ve acısını sakladığı o sigara dallarını merak ediyordum. Çünkü biliyordum ki, asıl Cefa o'ydu. Kırgınlıkları dağ gibi büyümüş, sevdiği kadının çekip dünyanın öbür ucuna gidişini sindirmeye çalışıyordu aylardır. Dinlediği her şarkıda ona olan sevgisini haykırıyordu sanki cümle aleme ve onu dinleyen tek kişi bendim. Ben, onun Eleysa'sıydım. Beni görmüyordu. Beni duymuyordu. Ama beni okuyordu. Attığım her mesajı, yazdığım her cümleyi okuyordu. Ben, Eleysa. Aylardır her bir şarkıda daha çok ezberlediğim adamın umudu olmak için ona kendimi okutturuyorum. Ben onun ışığı olmak istiyorum. O ailesinden başka kimsenin umursamadığı kalbini huzurla dolduran olmak istiyorum. Gözlerine asla ulaşmayan o güzel gülümsemesinin gözlerine ulaşması için elimden ne gelirse yapmak istiyorum. İstemsizce gözümden düşen bir damla yaşı sildim. Onun gülüşü asla gözlerine dokunmazdı ve ben bilirdim ki, 'gülüşü gözlerine ulaşamayan bazı kırgın adamlar olurdu, evrenin en güzel gülen adamlarıydı onlar.' Duydun mu beni, Cefa? Benim için evrenin en güzel gülen adamısın. Belki bir gün, benim için de gülersin. ☁️☁️☁️ Yarem isimli hikayeden tanıdığımız Cefa Berkan'mızın hikayesidir. İlk defa bu hikayeyi görüyorsanız, Yarem'i okumasanız da olur. Aramıza hoşgeldiniz, peçetelerinizi hazırlayıp hikayemize giriş yapabilirsiniz☁

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."