🍫 Zarówno Syriusz, James, Peter, jak i Ether są przyjaciółmi Remusa... Jednak z tą jedną, małą różnicą: dziewczyna nie ma bladego pojęcia o tym, że Lunatyk co miesiąc wcale nie odwiedza swojej chorej mamy, jak jest stale przekonywana. Nastaje szósty rok w Hogwarcie, a Ether zaczyna mieć dość tajemnic i za swój główny cel uznaje dowiedzenie się, jaki sekret skrywa Remus Lupin (no, poza tym, że pewnie by wszystko jej wyznał przekupiony czekoladą).

!TW! Ta książka jest żenująca i jestem tego świadoma. Czytacie na własną odpowiedzialność. ____________________ Prawie 4 lata w Durmstrangu pomogły mi odnaleźć siebie. Niestety, kiedy wszystko się ułożyło, zostałam przepisana z powrotem do Hogwartu. Do szkoły, w której zniszczono mi życie. Nazywam się Evangeline Potter i jestem siostrą bliźniaczką Jamesa, którego szczerze nienawidzę. [Zakończone: 27.03.2021 r.] Najwyższe osiągnięcia: #1 fanfiction 09.04.2021r #1 hogwart 29.09.2020r #1 huncwoci 01.11.2020r #3 syriuszblack 20.05.2020r #19 smutek 28.03.2021r #5 lilyevans 17.07.2021r #6 harrypotter 14.08.2021r #1 jamespotter 10.02.2022r

- Ty.. ty.. - nie skończyłam, zaczęłam jak najszybciej potrafię biec do drzwi. Chciałam uciec, najdalej jak tylko się da. Gdy już trzymałam zimną klamkę w dłoni na drzwiach pojawiła się duża dłoń chłopaka, która z łatwością zablokowała mi wyjście. *** - Luke? - chciałam odwrócić jego uwagę, jednak nic to nie dało. Jego oczy zaczęły prześwitywać delikatnym błękitem. Tak jakby naturalny kolor oczy chłopaka walczył z rubinowym odcieniem czerwieni. Luke złapał za mój nadgarstek i przyciągnął moją dłoń do swojego nosa. Zaciągnął się głęboko zapachem, zaciskając mocno oczy. Gdy je otworzył nie było już śladu po błękicie. Została tylko czerwień. *** Całe jej ciało było w siniakach. Na brzuchu miała ranę po nożu, który leżał teraz obok niej. Na jej lewej piersi była największa rana. Zaczynała się pod obojczykiem, ciągnęła przez pierś i kończyła na żebrach. Jej twarz była cała opuchnięta, przez co ledwo mogła otworzyć oczy. *** Przez chwilę nie ruszała się, jednak po kilku sekundach zaczęła rzucać się po łóżku wrzeszcząc. Nie wiedzieliśmy co mamy zrobić. *** Tęskniłem za tobą, wiesz? - znów nachylił się i pocałował moją szyje. - Ja za tobą wcale. Nie dotykaj mnie! - zaczęłam się jeszcze bardziej szarpać, chciałam gorączkowo się uwolnić. Wiedziałam, że jeżeli czegoś nie wymyślę to nie skończy się to ciekawie. - Zabawimy się trochę, kochana.. *** Nagle wokół dzieci i dziewczyny zaczęło świecić białe, bardzo jasne światło. Na początku świeciło tylko delikatnie. Potem zaczęło coraz bardziej. Musieliśmy zakryć oczy, bo nie dało się patrzeć w tamtą stronę. 🌟🌟🌟🌟🌟 🌟🌟🌟🌟🌟 #3 miejsce kategoria o wampirach- 17.02.2017

Era Huncwotów była dla Hogwartu czasem niezwykłym, czy to za sprawą wszechobecnych żartów, czy też tego, że swoją obecnością paczka znanych na całą szkołę Gryfonow skutecznie odciągała myśli wszystkich od rosnącego w siłę Tego, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać. Chociaż to, czy ich kawały powinny mieć miejsce, było kwestią sporną wśród uczniów i niektórych nauczycieli, faktem było, że niewątpliwie mieli zapisać się w historii zamku na długie lata. Helen Marlow, dumna ze swojego przydziału Krukonka, uczyła się w Hogwarcie w czasach Huncwotów. Tak jak reszta uczniów przewracała oczami, gdy Syriusz Black znalazł sobie nową dziewczynę, James Potter po raz kolejny wykrzykiwał swoje wyznania miłosne w kierunku Lily Evans, Peter Pettigriew biegał za swoimi przyjaciółmi, chcąc jeszcze bardziej poczuć huncwocką sławę, a Remus Lupin... Nie, na niego nie przewracała oczami. Chociaż czasem przyłączał się do reszty przyjaciół w robieniu żartów, sprawiał wrażenie rozsądniejszego od nich. I na dodatek Helen miała wrażenie, że nie miał dziewczyny. Nie miałaby nic przeciwko, gdyby to ona przyjęła tę rolę. Czas publikacji: 10 II 2018 - 11 V 2020

Szesnastoletnia Rachel Harrison przeżywa właśnie najlepsze chwilę w życiu. Hogwart jest dla niej jak drugi dom. Czy ten rok przyniesie jej coś nowego? Może miłość? Chociaż dziewczyna świetnie się bawi nie może ignorować ważnych decyzji.

Zwycięzca Wattonators 2017 w kategoriach "Wujcio dobra rada" i "Świetny pomysł". Napaliłeś się na pisanie własnego opowiadania, jednak wciąż masz problem z poprawnym zapisem dialogów? Napisałeś już kilka opowieści, lecz masz wrażenie, że twoi bohaterowie są do siebie zbyt podobni? Nie masz pomysłu jak zacząć swoją opowieść? Przeglądałeś setki poradników, a tam w kółko Mary Sue, ortografia, bla bla, wyklinanie na ałtoreczki? Szukasz kursu pisania, w którym w końcu będziesz mógł poczytać o czymś innym? To jesteś w dobrym miejscu! Jeśli nie chce Ci się przekopywać internetów w poszukiwaniu setek poradników, zajrzyj do mojego kursu, a być może znajdziesz tu odpowiedzi na nurtujące Cię pytania. Postaram się krótko, przystępnie i z humorem przekazać początkujących pisarzynom to, czego sama nauczyłam się przez ostatnie lata. 10.02.2017 - #1 w literaturze faktu! Wygrałam Wattpada B) 30.01.2017 - #4 w literaturze faktu O_O 29.01.2017 - #5 w literaturze faktu 28.01.2017 - #7 w literaturze faktu 27.01.2017 - #8 w literaturze faktu 19.01.2017 - #9 w literaturze faktu 31.12.2016 - #10 w literaturze faktu 23.11.2016 - #12 w literaturze faktu 11.11.2016 - #15 w literaturze faktu 30.08.2016 - #18 w literaturze faktu

Hongbin to płatny zabójca, który ma jedną zasadę: nie zabija niewinnych. Nim zdecyduje się wykonać zlecenie, obserwuje ofiarę i dokładnie sprawdza jej przeszłość. To samo robi z tajemniczą Jiah, której zabójstwo zleca jedna z największych na świecie firm farmaceutycznych, jednak jest jeden problem: nie potrafi znaleźć żadnych informacji na jej temat. W dodatku zamiast "zagrożenia dla społeczeństwa" dostrzega przerażoną dziewczynę, która nawet nie potrafi się bronić. Czy Jiah rzeczywiście jest niewinną osobą, niezasługującą na śmierć, czy może osąd Hongbina jest błędny? ⊱ Okładkę oraz banner przy rozdziałach zawdzięczam @Tea-Amo ♥⊰

'' I przerywana linia na dłoniach to tylko znak, że żyjesz. Ale tak naprawdę to tylko istnienie, a nie życie. Tak naprawdę to koniec. Całkowity koniec. '' ~7 samobójstw Kate Cooper

I kiedy tak na nie patrzyłam to zdałam sobie sprawę, że jesteśmy jak one. Ludzie cieszą się z naszych upadków, zwłaszcza gdy upadamy głośno. I być może też wtedy upadłam. Być może tak jak one nieświadomie poświęcałam się dla kilku uśmiechów. Lecz wiedziałam jedno Jeśli tak ma wyglądać mój upadek to nie chce już nigdy więcej powstać. -Fragment książki # 1 - poezja 3.06.2021 # 61 - losowe 30.05.2021