-RAFLARDA- 30Kasım2014 - Rastgelede #1 -14.BÖLÜMDEN SONRASI WATTPAD'DEN KALDIRILMIŞTIR-

Her yeri güne gözlerimi açmak. Heves katan, anlam katan bir aktivite olmalıydı ancak benim için birkaç yıldır bu işlevinden arınmıştı. Son yüzlerce gündür yaptığım, adeta yolda dalgınca yürümek gibi alt belleğime kaydettiğim bir eylemden daha fazlası değildi artık. Ne ara bu kadar ruhsuz oldum? Yalnızca yaklaşık olarak tahmin edebiliyordum. Acaba tam olarak kaç günüm yaşadığımın bile tam anlamıyla farkında olmadığım halde bir şeyler yapmaya devam ederek geçti? Sahi, bir şeyler yapıyor muydum gerçekten? Eski ruhum kaybolmuş gibi hissediyordum. Çok değil belki, belki de çok ama dokuz sene önceki halime gıpta etmekten kendimi alamıyordum. Bu ruhsuzluk ve durağanlık dışında bir sıkıntım yok gibi görünüyordu ama bir zamanlarki halime hayran olarak yaşamaya devam etmek yıkıcı bir kıskançlıktı. Kendimi kıskanıyorken bu primitif duyguyu nasıl bertaraf edebilirdim ki? Her gün, yaptığım ve düşündüğüm her şeyde, kendimi tamamıyla hatırlayamadığım bir klonuyla düelloya çıkarıyordum. Ne kadar azap verici olduğunu size anlatırken bile yeniden hissettiğim türden bir azap, ya da bir kafes. Bu özlem ve kıskançlık duygusu ne kadar kuvvetli olsa da aklımda kıdemli değildi. Taş çatlasın son iki senedir bu uyanışı yaşamış ve kendimin sürdüremediğim en iyi versiyonuyla aşık atar olmuştum. Yeni Mona'nın her savaşı büyük bir mağlubiyetle kaybettiğinden bahsetmeme gerek yoktur zannediyorum. Ancak eski Mona, tecrübesiz ve savunmasız olduğu halde nasıl bu kadar cesurdu? Eğer öyle düşünmüyorsa bir görüşe müsemma göstermesi olanaksızdı. Ne olmuştu da düzenin bu dişlilerine ayak uydurur hale gelmişti? Oysaki, bir zamanlar asla içinde yanan ateşi söndürmeyeceğinden emindi. Kendi kendime bunu yapmış olmam o an için bana da mümkün görünmemişti, ben de bu zamanda hayatımda değişen şeyleri listelemeye koyulmuştum. 5 yıldır süren g

Ona aşık olduğumda, sekiz yaşındaydım. Tüm Dünya bir yana o bir yana, kardeşimin okula başladığı gün. Her teneffüs yanına geleceğim diye yemin ettirmek için ayakkabılarımı saklayan kardeşimin. İlk teneffüste ondan iki sınıf üstte olmanın verdiği Miroğlu edasıyla sınıfına girmiştim. Ve yanında o oturuyordu. Yaren. Çok güzel oturuyordu be! Birinci sınıfın gerginliğinden kaleminin tepesini dişleyişine aşık olmuştum galiba. Ya da belki de ışıklı spor ayakkabıları yüzündendi. Örgülerine bağlı olan kurdelelerden de olabilir. Bilemiyorum. Gördüğüm an, Dünya Güneş'in değil, benim etrafımda bir tur atmıştı. "Nasılsın bakalım birinci sınıf bebeği?" diye gitmiştim yanlarına. "Abiii!" demişti kardeşim Yeşil heyecanla. "Bak, bu Yaren. Benim arkadaşım." Bu cümle, o günden tam on dört sene sonra şu şekle evrildi: "Abi, Yaren benim arkadaşım. Onu sevme." Bilmiyorum ki, belki aşk böyle bir şeydi, insanın başına bir kere gelirdi ve onunla hayatınızı geçirseniz de geçirmeseniz de, unutulmazdı. Ya da belki aşk, daha önceden aşık olduğunuzu sanıp başka birine izin vermemekti ve o birinin hayatınıza hiç anlamadığınız bir anda sızmasıydı. Belki de Yeşil'in dediği gibi.. Yeşpopotamlar bile aşık olabiliyorsa, ağabeyleri de olurdu, değil mi? Tabi ağabeyleri aşkı yanlış yerde aradığını biraz geç öğrenecekti. 05082020

"Lokum gibi adamsın,fıstık gibi sözlün var,benimle neden muhattap oluyorsun?" "Çünkü fıstıklı lokum sevmem." ©23042015 Tüm hakları saklıdır.