DÜNYADA DA İNANILMAYAN MUCİZELERDEN OLUŞAN BİR AŞK BU MUCİZEYİ KÖTÜLERİ İLE KİRLETEN BİR DÜŞMAN BİRİNİ SEVMEK İÇİN YANIP TUTUŞAN İKİ BEDEN BİR KALP ÜNLÜ DEDEKTİF VE ONA AŞIK OLAN BİR TÜRK KIZININ HAZİN DOLU HİKAYESİ MUTLU SONA ULAŞABİLECEK Mİ?

Çok eski zamanlardan kalma bir yatılı okul... Bilirsiniz o zamanların, ağır şartlar, katı kurallar ve işkence içeren aklınıza gelebilecek her türlü zulüm yapılmaktaydı. Çoğu öğrenci bu zulme katlanamayıp, intihar edenler mi dersiniz, bu işkenceler sonucu dayanamayıp ölenler mi dersiniz... Ve o zamanlar da bedenler çürüyüp kaybolsa da ruhlar hep o okulun çevresinde bedenlerini aramaktadır. Bu okul birçok ölümle sonuçlanan vakalardan sonra mühürlendi. Taa ki aradan 150 yıl geçip, okulun düzenlenmesi gerekene kadar... Eski halinden hiçbir eser yoktur. Duvarları yıkık dökük, merdivenleri eskimiş pencere pervazları rüzgardan nasibini almış... Ama bir şey değişmemiş. Ruhlar... Tıpkı bıraktığınız yerdeler...

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

''Şimdi sen seç Güneş'' Babama boş gözlerle baktım. ''Neyi baba?'' ''Hayatımızın her yerinde olan bir şey seç istiyorum'' Aklıma tek bir şey geliyordu. ''Kamera, buldum baba kamera istiyorum''

(Hikaye tamamlanmıştır.) Bu öylesine bir liste değil, bu gerçekten de ölmeden önce yapmak istediklerimin listesi çünkü ne zaman öleceğimi bilmiyorum. Ölme ihtimalimin olduğunu ve hastalığımı biliyorum, ancak yaşama enerjimden bir gram eksilmişse ne olayım! Haydi içeri gelin, çünkü içeride klima var. Kış aylarında bu listedekileri birlikte yaparak içinizi ısıtacak, yaz aylarında da eğlencelerimle serinlik katacağım!

Kitabın bütün hakları bana aittir.Çalınması durumunda işlem başlatılıcaktır.

Burası bir kar küresiydi, biz de içindeki figürler. Bizi tutup salladılar, ne olduğunu anlamadık, alt üst olduk...

corona: Beyninin olması gereken yerde marul olan şahsiyet, sana sesleniyorum. corona: Naber lan karakter kanseri ? akif: Ne diyorsun lan ? corona: Niye herkes bu tepkiyi veriyor ? corona: Ah pardon...Algılamakta zorluk çektiğinizi unutmuşum. corona: Diyorum ki, corona: Karşımda salak bir Akif... corona: Gururu da beyni kadar hafif... --- Linç #1 (19.09.2020) Macera #3 (19.09.2020) Mizah #3 (15.10.2020) Söz #1 (16.10.2020) Komik #1 (15.11.2020) Kısahikaye #1 (17.11.2020) Genç Kurgu #2 (24.12.2020) Lise #1 (01.01.2021) @muzlu_passta hesabımdaki corona adlı textingin düzenlenmiş ve tekrar kaldığı yerden yayımlanmış halidir. Burayı okumanız tavsiye edilir, o hesabıma giremiyorum. Kitabın finali buradadır. Eğlenceli, komik ve mizah dolu kitap arıyorsan seni de beklerim. ❤️

• Ellerimle masadan destek alıp öğretmen masasına oturdum.Bacaklarımı hafif açtığımda pileli eteğim yukarı sıyrıldı.Buna aldırış etmeyip gözlerimi onun yüzüne çevirdim.Sinirliydi bunu çok net bir şekilde hissedebiliyordum. Sınıfta volta atıyordu.En sonunda durdu ve ela gözlerini bana çevirdi. Bir kaç büyük adımda yanıma geldi.Hemen önümde aralanan bacaklarımın arasında durdu.Gözlerini bana dikip tehditkâr bir şekilde "Bu yaptığında neydi?" keyifle dudağımın kenarı kıvrıldı.Bu halleri hoşuma gitmiyor değildi. Oturduğum masadan kalkıp tam önünde durdum.Kafamı hafif kaldırıp "Ne o kocacım?" Elimle yakasını düzelttim.O sırada sıcak boynuna değen elimi sanki ateşe değmiş gibi çekmek istesemde çekmedim.Yakalarındaki ellerimle onu yavaşça kendime çektim "Yakalanırız diye korktun mu?" Kısık sesle söylediğim cümleye gözlerini kıstı.Dişlerinide sıktığının farkındaydım.Onu kendime çektiğim için görüş açım daha genişlemişti.Gözlerinde şimşek çakmıştı.Bunu gördüğüme yemin edebilirdim.İfademi bozmadan sırıtmaya devam ettim.Dudakları düz bi çizgi halini alınca kollarımı boynuna dolayıp ona biraz daha yaklaştım.Kalbim deli gibi atsa da bunu belli etmedim.O ise tepkisiz bir şekilde beni izledi. Daha çok ne kadar ileri gideceğimi merak ediyor gibiydi. Dudaklarımızın arasında santimler kala konuştum "Unutma Ediz Kandemir," nefesini içime çektim ve dudaklarına bakan gözlerimi gözlerine çıkardım.Aynı şekilde o da gözlerime bakınca devam ettim.Dudaklarımız birleşmeden önce söylediğim tek şey şu oldu ; "Ben yapamayacağım hiç bir şeyi dile getirmem." • (+18 sahneler olacaktır.) (Profilime gidip diğer kitaplarıma göz atabilirsiniz.)