"Yapma..." Dedi. Dediğinden hiç bir şey anlamadığım için hala bulanık olan gözlerimi masmavi denizden çekip ona çevirdim. -Ne? : Ağlama -İyide bu seni ne alakadar eder? : Çirkin oluyorsun, zaten çirkinsin. Sinirden güldüm "çorkon oluyorsun bla bla bakma o zaman zırto" diye mırıldandım, o bana gülerken tekrar geri döndüm asla sonu olmayan denize. Tutamıyordum kendimi, tutmadım da zaten. Gözlerim artık görmeyeceğim kadar dolunca sımsıkı kapatıp ağlamaya başladım. Beni belimden ve ensemdem tutup kendi göğsüne çekti, izin verdim. Beni kokusuyla rahatlatmasına izin verdim... Kalp sesi... İlk tefa bu kadar güzel geliyordu. ✨ Huhuuu, selamlar gençlik! Bu kitap daha önce yazılmış fakat beğenilmediği için sildim. Kitap ona benziyecektir fakat daha güzel olucaktır. 🥺 Şimdiden teşekkürler 💜

Onu 5 yaşımdan beri tanıyordum. Birbirimizi gördüğümüz ilk andan beri kavga ediyorduk. Sanki her kavgamız da daha da bağlanıyorduk. Birbirimize her laf sokuşumuz bizi daha da yakınlaştırıyordu. Birbirimize ettiğimiz hakaretler sanki aslında söylemek isteyipte söyleyemediğimiz hisleri barındırıyordu. Yada sadece bana öyle geliyordu. Yaptığı öküzlükler bana değer vermediğini gösterirken yaptığı iyilikler bana değer verdiğini gösteriyordu. Ne yapmaya çalışıyordu? Peki ben ne yapıyordum? Ona değer veriyormuydum?

Çocukluk Aşkım kitabının devamı niteliğindedir. Yeni başlangıçlar çoğu insanı korkutur. Yeni bir hayat, yeni insanlar, yeni hikayeler.. O karamsar, eskimiş hayatlardan kopmak isterler ama bunu yapmaktan korkarlar. Çünkü onları kaygılandıran şey, yeni hayatlarında da eskide yaşadıklarını yaşayacak olmak. İhtiyaçları olan tek şey biraz cesaret ve umut... Her şey kalpte oluşan küçük bir umut kıvılcımından ibaret. O kıvılcımı harlayıp ateşe dönüştürmek de, onu büyümeden söndürmek de kendi ellerinde...