Dostając angaż na prestiżowym statku miliardera, Dahee i Mingyu zabawiają gości razem ze swoją grupą taneczną, licząc na to, że w końcu odbiją się od dna i zaczną nowy, wspólny rozdział w życiu. Jednakże, każde z nich ma pewne sekrety, które mogą zniszczyć ich całą przyszłość...

Urodzona jako jedyny człowiek w rodzie wilkołaków, Inhye jest obiektem drwin i szyderstw ze strony innych. Kiedy dziewczyna traci wszystko w ciągu jednej nocy, ucieka w głąb lasu, próbując ratować swoje życie, nie wiedząc, że jest tropiona przez wielkiego, czarnego wilka.

Po utracie pamięci, Heejin nie jest pewna tego, kim jest i czuje się zagubiona w nagłej, nowej rzeczywistości. Mingyu, zaprzyjaźniony neurochirurg, wchodzi do jej życia i daje Heejin nadzieję na lepszą, jasną przyszłość. Heejin jednak nie wie, że nie wszystko jest takie, jakie jej się wydaje.

Doktor Jeon pracuje nad mechanicznym klonem, do którego stworzenia używa własnego DNA. Klon jest eksperymentem, który okazuje się być ogromnym sukcesem, jednak niedługo po tym doktor odkrywa, że stanowi on zagrożenie. Postanawia więc wyłączyć na zawsze projekt, nad którym tak ciężko pracował. Potrafiący czuć klon, który odziedziczył po doktorze zdolność myślenia, pragnie jednak żyć i nie rozumie, dlaczego doktor, który pokazał mu miłość, chce się go teraz pozbyć. Ucieka więc z laboratorium w pogoni za życiem i szczęściem, odkrywając, że z każdym dniem w jego głowie pojawia się coraz więcej wspomnień. Doktor Jeon, nie mogąc pozwolić mu na uzyskanie pełnej świadomości, postanawia odszukać go, zanim prawda, którą prganie ukrywać, wyjdzie na jaw.

Jeon Wonwoo jest chirurgiem specjalizującym się w operowaniu beznadziejnych przypadków. Stroni od ludzi i nienawidzi wydawać pieniędzy, dlatego wszyscy omijają go w szpitalu szerokim łukiem. Nikt nie wie jednak, że Wonwoo posiada tajemniczą przeszłość i zanim został chirurgiem, był profesjonalnym łgarzem. Niespodziewanie otrzymuje szansę na powrót do starego życia. Warunkiem jednak jest schwytanie polującego na lisy kolekcjonera, który zbiera ich ogony...

Umarli głosu nie mieli, dlatego ja byłem ich głosem.