İki imkânsız aşk... Biri artık sahip olamayacağı Yar'a hasret... Diğeri yanında ama gönlü başkasında olan Yar'a hasret... Özlem, aşkını tüm iliklerine kadar yaşarken ansızın sevdiğinin acı haberini alır. Artık onun için hayat bitmiş kendisini her şeyden soyutlamış, bir daha asla böylesine sevmemeye yemin etmiştir. Ta ki tayini İstanbul'a çıkana kadar... Patronun ısrarlarını kıramayıp çıktığı bu yolda, ailesine ve kendisine yeniden bir hayat kuracağına söz vermişti. Yeni taşındığı evine ansızın gelen komşularının sıcaklığı ona çok iyi gelmiştir ve bu sevimli karı kocanın aklındaki planlardan da Özlem'in haberi yoktur... Soner, sevdiği kadının başka birine aşık olduğunu bilmesine rağmen onsuz bir hayat düşünemediği için zoraki de olsa nişanlanmıştı onunla. Yanındayken bile diğer adama hissettiği duyguları açıkça belirtmekten çekinmeyen sevdiğine kızar, kafasını toparlamak için ailesine haber vererek bulunduğu yerden bir an önce uzaklaşır. Ne var ki yolda lastiği patlamış birini görür yardım edip etmemek konusunda kararsızdır. Yardım elini uzattığında ise kendisine bir müddet sonra şu soruyu soracaktı: AŞK SEN MİSİN? **** " Seni bu kadar özel kılan damarlarında ki kana işlemiş olan aşk olmalı, yemin ediyorum bu kadar sevilsem, birisinin ciğerlerine işleyebileceğimi bilsem, ahhhh Özlem ah" ****

AŞK HALİ Ayda Solmaz; aşkın peşinden koşan hayallerle dolu bir genç kızdı. Nişanlısı Erman'ın peşinden yola çıktığı Amerika'da ayağının tozuyla tüm kaleleri yıkılırken hayat tesadüflerle dolu bir ağ örüyordu onun için. Belki babası haklıydı, o hiç doğru kararlar alamıyordu; ama bunu dengeleyecek bir de ilahi adalet vardı. Daveon Ross hiç debilinen kibar adamlardan sayılmazdı. Gene de görüntüsünün göstermediği vicdanı sokak ortasında boynuna atılıp ağlayan bir genç kızı NewYork'un orta yerinde bırakmaya elvermediyse onun ne günahı olabilirdi ki? Hele de bu kız annesinin diyarından gelen safın önde gideniyse? Yaşamda başımıza gelen en kötü olaylar ya kaderin göremediğimiz ağlarını ören o güzel anlar içinse? İşte bunun cevabı Ayda'da saklı...

Ben geldim ana.! Bu sefer tek gelmedim ama, gelinini getirdim sana, vanilya kokulu kadınımı.! Ben bilmem seni, anlatılan kadarsın bende, resimler de gördüğüm kadarsın gözlerim de.! Ama öyle büyüktür ki içimdeki sevdan, bir o kadar da büyüktür içimdeki yangının.! Ben bu kadın ile azaltıyorum yangınını, bu kadın ile büyütüyorum sevdanı.! Biliyor musun ana bu kadın bana imtihan. Senin yadigarın olan vanilya alerjisi, vanilya kokulu kadınım ile imtihan oldu, iyi ki de oldu. Sevdiğim, fakat uzak durmak zorunda kaldığım vanilyaya bağımlı oldum. Hayatım boyunca kaçmak zorunda olduğum kokuyu, şimdiler de almadam edemez oldum. Bak anam Evin, bizim dilimiz de aşk, benim kalbim de aşk. Saraçoğlu konağının küçük gelini Evinamın.. Bir kadın düşünün, vanilyaya alerjisi olan bir adamı, vanilya bağımlısı yapan..

"Senden değil, babama benden daha yakın olmandan hoşlanmazdım" dedim omuz silkerek kollarının arasında yüzüne dönerken. "Eğer" dedi kendi düşüncelerini bana anlatırken, "babanla o kadar yakın olmasaydım, şu an benimle olmazdın" dedi omuz silkerken. Hayır bu saçmalıktı. Ben bir şekilde onu severdim, onu seçerdim. Konunun babamla bir alakası yoktu. Söylediklerini bir dakika kadar kafamda taktıktan sonra aslında soru olmayan cümlesini cevapladım. "Evet, " dedim gözlerimi gözlerine dikerken bir yandan da yanağını okuyordum, " eğer babama bu kadar benzemiyor olsaydın, babama benzeyen birini severdim" Bir an kaşlarını çattı sonra da saçımı okşayan eli beni kendine çekti ve dudaklarıma telaşsız ve sahiplenici bir öpücük bıraktıktan sonra kulağıma fısıldadı. "Şimdi olmayan bir adam için beni katil yapma" dedi. Romantikliğimizi bu cümleyle bitirirken kollarının arasından kalktım ve kapıya yürüdüm. Bu arada koluna da bir yumruk geçirmişim. "Sen gerçekten babamın kopyasısın. Kötü bir kopya!" Bir tuzvelimon klasiği ;) Sıradan hayatlar, sıradan aşklar, sıradan anlatım ;) (Mehmet Batu Güler - Doğu Sinan Er)

'Ne bekliyorsun?' dedi genç adam alayla, 'Çocuğumun annesi olmanı istiyorum dememi mi? Bu kısmı geçtik diye hatırlıyorum.' Evet. Şaşırtıcı ama genç kız bu adamla evlenecek. Üstelik bu mükemmel evlenme teklifine rağmen. Sebep? Bu kız hamile, üstelik bu tomruktan! Önemli olansa nasıl olduğu değil. Bundan sonra ne olacağı ;) Tuzvelimon klasiğinin ilk adımı, ilk hikaye ;) Sıradan hayatlar, sıradan aşklar, sıradan anlatım . (Mert Sönmez- Murat Ayta- Ali Güler)

Fatih ve Deniz'in aşkı hız kesmeden devam ediyor. Bakalım ikisi de düştükleri -düşürüldükleri- bu kör kuyulardan çıkıp aşklarına sarılabilecekler mi?..

**** "Senin adın ne?" diye sordu. Her ne kadar doktoru Kerim'e soru sormayacağını söylemiş olsa da meraktan çatlamıştı artık. "Neden soruyorsun?" diye fısıldadı. Gözlerini Deniz'in üstünden asla çekmiyordu. "Artık sana donörüm diye seslenmek kulağa pek hoş gelmemeye başladı." İlk pes eden Deniz oldu ve adamın yüz kızartıcı bakışlarına bakmaya daha fazla dayanamadı. Genç adam biraz daha yakınına girdi. Ve fısıldadı. "Fatih. Ama bana donörüm diye sahiplenici bir şekilde seslenmeni tercih ederim." Deniz tekrar ona baktı. Samimiydi. Tıpkı son görüşmelerinde olduğu gibi. Onun gözlerinde tanıdık bir şeyler arıyordu ve aradığı şeyi de tatmin olmuş bir edayla buluyordu sanki. Deniz yeniden kızardığını ve ateş attığını hissetti. İçindeki ejderha asla uslu durmuyordu. Beyni ona itaatsizlik edip hayallere dalmış ve kalbi... çoktan uçacağı yere uçmuş gibiydi. Donöründeki hareketlilikle gözleri adamın ellerine kaydı. Donörü elini kaldırdı ve kafasındaki bandanayı geriye doğru itti. Deniz'in kalbinin atışı dışarıdan duyulur hale geldi. Ne yaptığını anlamaya çalılır gibi baktı. Adam önce başına nazikçe dokundu. Ardından parmakları kirpiklerinin olduğu boşluğa değdi. Deniz gözlerini kapatıp bu anın büyüsüne kapıldı. Onun dokunduğu her yer iyileşiyor ve çiçek açıyor gibiydi. "O kadar güzelsin ki..." diye fısıldadı adam. Sesi boğuk çıkıyordu. Deniz gözlerini açıp adamın koyulaşmış kahve gözlerine kenetlendi. Orada gördüğü duygu kalbini yakıp kül etmeye yetti. *** Yaşamı onun ellerindeydi belki de ölümü de onun elinde olacaktı....

Öncelikle, hikayede adı geçen hiçbir sanat eserinin gerçeklikle alakası yoktur. Hikaye tamamen kurgudur. 😊 Kız elindeki fırçayı dudaklarına götürüp ısırarak tuttu ve boşta kalan parmaklarıyla resme şekiller vermeye başladı. Mete bu görüntü karşısında büyülendi. Adım atıp içeriye giremedi. Kulağındaki kulaklık kablosunu gördü. Sonra kız, gözlerini kapatıp kafasını yukarı kaldırdı. Büyük yuvarlak gözlüklerinin altından akan ufak bir yaş yanağına düştü. Silmeye yeltenmedi bile. Bir an çizdiği şekillere kaydı gözü Mete'nin. Karanlık bir ormanda beyazlar içinde arkası dönük koşan bir prenses...

Birbirlerinden ne kadar uzaklaşmak isteseler de yine birbirlerine çekilenlerin hikayesi... Adam güçlü ve sarsılmaz.. Kız narin ve bir o kadar da cesur! Kaderleri bir anahtarla bağlanmış bu iki insan nereden bilebilirdi bir oyunun içinde olduklarını? *ALINTI* "Sen beni adamlarından biri sandın herhalde! Bana emir veremezsin!" "Sabrımı taşırıyorsun!" "Umrumda bile değil o eve asla geri dönmeyeceğim!" Genç adam sinirle belindeki Beretta marka silahı çıkardı. Kızın kafasına doğrulttu. Kendisine bakan insanları umursamıyordu bile! "Sen bilirsin buradan ya benim evime gelirsin ya da zincirlikuyu mezarlığına!"

Merhaba Sevgili Okur, bu defa anlatacağım tuhaf bir aşk öyküsü. Sevmeyi bilmeyen iki kalbin Tuğra ile Yakut'un birbirine tutulup kalmasının öyküsü. Okumaya başlamadan önce beklentilerini, fikirlerini, yargılarını ve kaygılarını bir tarafa bırak lütfen. İzin ver öykü kendisini anlatsın ki bu hayatta her şeyin olabileceğini gör ve unutma.