"Ben seni affettim Sinem, sende kalbini kıran Yusuf'u affet. Gitmek zorunda kaldığın için elim kolum bağlı, ne zaman istersen söyle yanına gelirim. Tamam mı?" Neredeydi o asabi Yusuf? Yusuf, hasret kalacağı bu kokuyu derin derin içine çekerken, Sinem Yusuf'un duygularından habersiz sarıldıkça sarılıyordu ona. Kopmamak ister gibi, Yusuf'un yanlış anlamasına mahal verecek gibi. Azıcık daha sarılsa Aşık diyeceği kadar duygu yüklü bir sarılmaydı bu. Dışardan bakan iki aşığın vedası derken, Yusuf'un içi yangın yeriydi. Uçağın kalkacağını anons eden kadın sesi, ayrılık çanlarını çalmıştı. Sinem, Yusuf'tan ayrılırken, aklında olan en önemli şeyi söyledi. "Yusuf'um sana emanet Yusuf, senden tek istediğim bu. O'na iyi bak."

"Gazanfer, Sevda dediğin öyle uyanayınca seni görmek istiyorum diye söylenen cümlelerin arkasında gizlenen duygu değildir." Ellinin tersini dizine dokunup, sanki sevdasının saçlarını okşar gibi okşadı. "Nereye baksan gördüğün hep o olur. Özlersin ama öyle ezbere bildiğin tenini değil, kulaklarında çınlayan sesini de değil. Ciğerlerine dolduramadığın kokusunu hiç değil. " Öylece yere bakıyor, bilinmeyen bir özlemi anlatmak için kelimelerin nakıs kalışına şahit oluyordu. "Sana söylediği iki kelimeyi özlersin, sonra kulaktan kulağa sana bir şekilde ulaşan haberlerini alırsın. Anlarsın ki, sana gönülden verdiği sözü tutuyor, yar olmuyor kimseye sana yarayken." Başını kaldırıp gözlerime öyle bir baktı ki Kadir, içi titredi Gazanfer'in. "En çokta neye sevinirsin biliyor musun, yaşamasına. Canının sağ olmasına sevinirsin. Senden uzakta, senden başkası olmadan, yaşıyor olması sana ümit olur." "Kadir, yarana dokunursan, ne olur?" Cehennem ateşine atılmışçasına oturduğu yerden dikeldi. Sevdası omuzlarına çökmüş Kadir, dağ oldu kükredi. "Asla! Asla olmayacak öyle bir şey!" "Yarana dokunursan ne olur Kadir?" Seslice yutkundu. "Yarama dokunursam, kanar. Sarmama izin vermezler, ateşle dağlarlar. O kanamasın diye, ben bir ömür yanacağım Komutanım." "Gerekirse dağlasınlar Kadir, sonunda Yaran, yâr olacaksa sana, değmez mi?" "Eğer onun gözünde bir damla yaş, yüreğinde bir sızı olursam Karadeniz şahidim olsun kendi ecelim olurum." Sağ yanağından aşağıya bir damla ateş yuvarlanırken, kaşlarını çattı. "Bu yaşıma kadar nasıl sessiz sessiz sevdiysem, yine öyle yapacağım. Benim Sevdam kimsenin canını yakmayacak." "Kimsenin canı yanmasın diye sen öldüreceksin kendini. O bunu ister miydi?" "Bir defa elini tutmadan, sevdasını duymadan, bilmeden, her günü akşam ettiysem, yine öyle ederim."

"Sana ne oldu? Sürekli tek bir anı yaşıyormuş gibi bakıyorsun, Nerde takılı kaldı aklın?" Adam Yasemin'e karşı bir borcu olduğunu bildiği için, kendi yöntemiyle cevapladı onu. Normal bir insan gibi konuşmaya, dertleşmeye, anlatmaya hazır değildi. "Kaldı işte. Çayımız bardakta, Çocukluğumuz sokaklarda, Mutluluğumuz kursağımızda, Sevdiklerimiz uzaklarda, Gülüşlerimiz fotoğraflarda." Kendi usulünce verdiği cevaba saygı duyup, çayını doldurarak önüne koydu Yasemin. Susmak için sormamıştı o soruyu, elbette bu yanıtla da yetinecek değildi. Yanına oturup ona dönerken, alnına düşen saçlarını parmak uçlarıyla geri itti. Yüzünü adama çevirip, gözlerinin içine baktığında dudaklarını araladı. "Özlemek için Nazım var, Mavi için edip... Rakı için Can yücel, Sevmek için Cemal süreya, Sevda için Ahmed Arif." Yasemin elini adamın yüzünden çekerek, tek kaşını kaldırdı. Bu öyle bir andı ki, kadında adam da bir ömür unutamayacaktı. "Bazen özledim diyemezsin, Nazım okuyorum dersin. Sen hangisisin?"

"Bu evde sigara içemezsin." Sigarasından bir duman çekip gözlerini kısarak havaya üflediğinde ayağa kalktı. Tam karşıma geldiğinde paketini avcunun içine alıp sigarasını Balkonun demirinde söndürdü. "Sen bana biraz daha bu halinle direktif verirsen, gözlerimle seni içeceğim Melike." "Sen, Of sınırları içerisinde olduğunu unuttun galiba?" Karşımda uykulu gözlerle yarım yarım bakan yamuk gülüşlü egoist, yanımdan geçerken cevap verdi. "Yanından geçerken insanın olduğu ilçenin adını zikredesi geliyor, unutmak ne mümkün?"

Mizah #1 Başımı yaslandığım bedene çevirdiğimde, içleri alay dolu bakışlarla buluştum. Yalnızca benim duyacağım bir tonda kulağıma ulaştı fısıltıları. "Siz kadınlar bu topukluları rezil olmak için mi giyiyorsunuz?" Laf soktu. Bana laf soktu. El alemin adı, bana laf soktu. Bana, Eflatun Yetmez'in torunu, Yeter Yetmez'e! Belimdeki elini geri iterek, kaşlarımı yay şeklinde havalandırdım. Sanırsın kolbastı oynuyorlar! Yere düşen çantamı alıp saçlarımı düzelttikten sonra, kalabalığın azalmak yerine çoğalmasına aldırış etmeden cevap verdim karşımdaki Allah'ın kuluna. "Senin dediğin kadınları bilmemde, ben bunların üzerinde horon tepiyorum." Adını bile bilmediğim aslında bana yalnızca yardım eden, aynı zamanda dalga geçen kişilik alayla tek kaşını kaldırdı. "Yani?" Yönümü asansörün olduğu kısma çevirip, iğneleyici bir tonda cevap verirken dudaklarımı alayla kıvırdım. "Eğer beni biraz daha oyalarsan, horonu senin üzerinde teperim." Karadenizli bir ailenin, en âkil kızı. Bir "Yeter Yetmez" hikayesi...

"Sen gerçek misin?" Yaren genç adamın gözlerine bakarak gülümseyip, aynı tonda fısıldadı. Adamın aklını başından aldığından habersizce. Nefes kesici güzelliğini hesaba katmıyordu çünkü, tüm bunları yaparken. "Gözünde ki perdeyi kaldırmamı ister misin?" "Seni daha güzel görebileceksem neden olmasın ?" Adamın bu cevabının ardından sol elini adamın omuzunda sabitleyip gerinerek, sağ yumruğunu adamın gözünde patlattı. "Bak bakalım şimdi nasıl görüyorsun, hala güzel miyim Serkan?"