Ήτανε κάποτε ένα πλοίο˙ ξεκινούσε το παρθενικό του ταξίδι. Βγήκε στ' ανοιχτά. Η θάλασσα: το σπίτι του, τα κύματα: οι φίλοι του, οι αφροί: τα στολίδια του. Το πρόδωσαν και το άφησαν βουλιαγμένο, να συνεχίζει να δοξάζει και να ατενίζει το μεγαλείο τους. Μια συλλογή ποιημάτων που εγκωμιάζει τις σκοτεινές και φωτεινές γωνιές μιας ανθηρής νιότης.

Κι αφού βυθίστηκε το πλοίο μου, έμεινα να επιπλέω. Ανάμεσα στην αφηρημένη έννοια του επιζώντος και του αποθανόντος. Δεν ήξερα τι ήμουν. Δεν ήξερα που ήμουν. Κολύμπησα ανάσκελα σε ένα μεγαλειώδες άγνωστο. Έβγαλα τις ακίδες από το σώμα μου. Μύρισα τη σωτηρία μου. Ξεκλείδωσα τα βράγχια κι έφτασα σε εκείνη την αυτόνομη φυσαλίδα. Φουρτούνες δεν την πιάνουν. Εκεί το νερό στεγνώνει. Την άγγιξα. Ένας κήπος, στο βυθό της θάλασσας... Μια συλλογή ποιημάτων που αγγίζει τα πρώτα τολμηρά βήματα μέσα σε έναν καινούριο κόσμο.